STROPIE
As je ouwer öördt, dan 'ei je vee meer tied achter je legge, as dat er nog voo je leit, dat
wéét je, en daerom dienk je der ook vee meer over, en a je nie oppast, gae je daer ook
alsmer over praote. Soms vinde de mensen dat leuk en soms nie
Uut den tied, die a achter me leit, docht ik der van de weeke ineens over, dè je vroeger
stropie mocht gaen 'aele in de wienkel. Dat moe je tegenwoordig ook wé, maer noe
'ebbe ze dat in van die mooie bekers mee een dekseltje der op of in flessen en dan 'êêt
'et 'schenkstroop'. Daer kunne de kinders dan zelf mee op der boter'am of op der
pannekoeken smosse en kliedere. En as ze dan vee 'ebbe zitte prosse en aolles zit der
onder, dan 'ei je een wasmiddel, dat k 'vlek op vlek verwijdert'! As 't waer is; volgens
mien gaet dat mie iet anders ook: vroeger deeë ze dat toch mee groene zêêpe?
Mer goed: stropie mocht je dus vroeger los 'aele; dat is te zeiën in een stropiekannetje.
Dat was meesta' een bruun of een groen kannetje en daer goeng je mee nae de wienkel.
Je liet 'et vol doe mee stropie en dat kostten dan vuuftien cent of daeromtrent.
Die stropie stoeng in de wienkel in een grööte blikke buzze of in een tonnetje en daer
zat een kraentje in. In de wienkel, daer a ons 't vroeger 'aelden, stoeng 't aoltied op de
töönbanke in een grööt groengeschilderd blik mee een rooie rand in 't midden,
a je dan mee je stropiekannetje kwam, zetten de wienkelierster dat êêst in de weeg-
schaele en dan lei ze in d'aore kant keistêênen, toetdat 't zaekje in evenwicht was, want
zo'n kannetje woog netuurlijk ook en a je daer nie op lette zou, dan kreeg je te weinig
stropie. 't Wier 'êêl precies gedae, mee grööte en kleine keitjes, toetdat 'et goed was.
Dan 't kannetje onder 't kraentje van 't stropievat, 't kraentje open en 't kannetje vol
laete löpe. Dat duurden soms een 'êêle stuit, vooral in de winter, as 't koud was, want
dan was de stropie dikke en liep 't slecht.
As 't kannetje eindelienge vol was, 't kraentje wee toe en den lesten droppel vaegden de
wienkelierster der dan mee der vienger of, en as kind mocht je dien vinger dan
oflekkeü
'k Zie Trui, daer a men om stropie goenge, nog achter uut de gank nae voren komme.
Ze was an 't dweilen gewist of zoies, en ze vaegden der 'anden drööge an der schorte.
En dan strekje mocht je dien dweilvienger oflekke! En a je dienkt, da je daer as kind
bie docht! Bel neeë, lekker zoete stropie van Trui der vienger!
Maer ik bin wee glad uut de baene gevloge, want 'k was van plan om te vertellen van
Jaopje, die a van z'n moeder om stropie mocht. Ie kreeg 't brune stropiekannetje mee
en z'n moeder zei: 'Uutkieke, 'öör Jaop, d& je nie valt, wan dan breek je 't kannetje!'
Nou, Jaopje naer de wienkel van Siene. Dat dee 'n stikgraeg, vanwege dien vienger,
weet je! 't Goeng aollemaele volgens plan: Kanne in de weegschaele, keistêênen in
d'aore schaele en toen 't kannetje onder de kraene. Sint a de stropie der in liep, stoeng
Jaopje een bitje in de rondte te kieken, want je kon bie Siene van aolles kriege: van
suker en zout en meel, dat a in grööte bakken zat mee een scheppe der in, toet sjette 1(
en polka 2), klompen en peterolie en stokvis toe. Daerom rook 'et ook zo aorig in zo'n
wienkeltje; aol die snuufjes deu mekaore.
Zonder da t'en der erg in 'aod was 't kannetje vol en Siene zette 't in de weegschaele om
noe mee kopere gewichten te kieken, 'oevee of 't er in gegae was.
Ter, Jaopje, m'n kind, lekke!', zei ze en ze stak der vienger over de töönbanke naer
Jaopje toe, die k z'n toenge k uutstak om toch mer niks te smossen, want Siene von'
Jaopje een lief joengsje, dus ze was nogè gul mee den droppel, dien k ze ofvaegden.
Toen a ten schoon gelekt was, vaegden Siene der vienger drööge an der schorte.
'Da's dertien en een 'aolve cent, Jaopje', zei ze en ze schoof de kanne naer zen toe.
18
