WALCHEREN IN WOORD EN BEELD
door Fr. Broeksma
In de vorige aflevering van deze rubriek hadden we als onderwerp het
prachtige huis 'Duinbeek'. Zijdelings werd toen ook het op een (ferme) steen
worp afstand gelegen kasteel Westhove genoemd.
In de beschrijving hiervan werd aangegeven hoe mooi en lieflijk deze
omgeving kan zijn als in de lente - na de koude en donkere winterperiode -
de natuur weer ontwaakt en haar hernieuwde jeugd toont door middel van
paaslelies, bakkruudjes, speenkruid en vele andere vroeg bloeiende planten.
Dat het ook anders kan zijn, ervaren we in het huidige jaargetijde: vroeg
donker, nat en somber weer, kale takken, dood hout, vochtige mist die als een
deken over het land ligt en een klagende wind tussen de naakte, piepende,
zwarte takken.
Als U de moeite neemt om kasteel Westhove niet van de voorkant, maar van
de zijkanten te benaderen, dus vanuit het bos, wordt U het sterk afwerende
karakter van dit gebouw gewaar. Groot en somber staat het daar dan achter
een metersbrede slotgracht die er al even donker en afwerend uitziet. Als je
daar dan helemaal alleen bent en de wind klagend en schurend door de kale,
kreunende bomen huilt in het snel verdwijnende licht van de dag en als de
eerste vleermuizen - voor zover nog niet in winterslaap - uitfladderen, dan kan
het gevoel je bekruipen, dat er iets met dit gebouw aan de hand is, alsof de
eeuwenlang wisselende bewoners met hun lief en leed, met hun angsten en hun
vreugden er iets achtergelaten hebben.
In Nederland gelooft men niet zo erg aan spoken, maar toch krijg je op
momenten als bovenomschreven het gevoel, dat je daar ieder ogenblik zo'n
geestverschijning kunt tegenkomen.
Na de vele, vele eigenaren en bewoners, die het kasteel in de loop van de jaren
heeft gekend, is het de laatste twee jaar in gebruik als jeugdherberg. De Neder
landse Jeugdherberg Centrale (N.J.H.C.) heeft hiermee een goeie greep
gedaan. Niet alleen wordt nu het kasteel bewoond en onderhouden en
daardoor bewaard voor het nageslacht, maar tevens wordt de jeugd bewust
gemaakt betreffende cultuur en natuur. En wat eveneens belangrijk is: de ex
ploitatie verloopt tot nu toe boven verwachting goed. Een teken dat in de
tegenwoordige tijd bij de jeugd kennelijk aan iets dergelijks behoefte is.
Bij de opening van het kasteel als jeugdherberg, twee jaar geleden dus, schreef
de N.J.H.C. een wedstrijd uit onder scholieren wie het beste (verzonnen)
spookverhaal over Westhove zou kunnen schrijven. Het verhaal van Leonie
Kockx uit Middelburg kwam naast vele andere goede inzendingen als het beste
uit de bus.
Hier volgt het.
Johan van Reygersbergh
Met de blik strak voor zich uit gericht, stond Johan van Reygersbergh bij het
raam, dat uitkeek op de gracht. Nijdig sloeg hij met zijn vuist tegen de stenen
muur, met als enig resultaat een pijnlijke hand. Maar hij voelde het niet eens.
Woedend dacht hij terug aan de spottende reactie van Pieter Huygens toen hij
18
