DIEPVRIESSPINAZIE
Tegenwoordig 'ei je in ieder durp wè een zelfbedieningswienkel
Der bin naebie gin geweune wienkels mir, daer a je een pond suker en zö los
kun kriege. 't Staet noe aollemael op'estaepeld en mee een mandje of een
karretje gae je der langs en je pak, dat a je dienkt, da-je nódig 'eit. En a je dan
zó lóópt, zie je van aolles en dan pak je ook wel es iet, dat a je nie van plan was
en eigelijk ook nie zó 'ard nódig 'eit. En dat merk je dan bie 't betaelen! Mer
da's den medernen tied
Nou, noe was ter in 't durp, daer a Miene weunden ook zö'n wienkel, een
gróten 'oor; je kon der van aolles kóópe, van een bróód toet rookvlees en een
dweil toe. En dan stoeng der in die wienkel ook een kasse en daer zat aollerlei
bevroze spul in: vis en pakken groente en frieten en zelfs pakken mee ijsjes!
Mer ja, dan mocht je tuus ook een ieskasse 'ebbe, want a je 't in de kelder
bewaere mocht, smolt 'et vanzelf.
Toen a Miene 50 'eworre was, 'ad ze van der fermielje geld gekrege om een
ieskasse te kööpen. Ze was nooit 'etrouwd 'ewist en ze weunden in een stiklief
'uusje midden op 't durp. Daer zat gin kelder onder en 't viel in de zeumer nie
mee om eten en melk en zö goed te 'ouwen. Vandaer dat geld voe een ieskasse.
Omda ze daer glad gin verstand van 'aod, gieng ze mee der zuster en die der
man naer stad en ze kochte zö'n dienk.
Noe stoeng 't in de keuken en zó noe en dan verschrok Miene der van, want a
ze dan binnenkwam stoeng 'n zó'n bitje zachtjes te roenken en dan docht ze,
dat 'n kepot was!
Mer dat kwam, 'aod der zwaeger 'ezeid, omdat 'n dan stoeng te vriezen, dan
was 'n te werni 'eworre. Der zat ook een vriesvakje in, daer kon je van die
bevroze pakken in bewaere. Miene 'ad er gelieke een pak van die ijsjes op een
stokje in 'edae, want as t'er iet was, daer a ze ziek naer was, was 't ijs!
Mer daer was ze toch van vrom 'ekomme, want je pak vee makkelijker zo'n
ijsje uut 't vriesvak, dan da je der omspres voe naer 't durp mot! En dat pak
mee 12 ijsjes was in één weke op, en dat was toch een bitje begrotelijk!
Goed. Noe kreeg ze op een goeien dag verziete van een nichtje mee twêê kleine
guus: een twilieng. Ze kwaeme mee den auto, van vriedags in de middeg toet
zondag's ochens. Gelokkig 'ad Miene op de legeerkaemer twi bedden, dan kon
Jannie in 't ene en de twi guusjes saemen in 't aore bedde, 't Was aollemaele
gaef vö mekaore: vriedagsaeves een boteram mee 'amme en rookvleis en vó de
guus 'agelslag en nog vó aollemaele een bolus ook! Vó 's zaeterdags zou ze dan
mee Jannie booschappen doe in de supermart in 't durp.
't Was rond Paese, en zö as je nog wel zul wete, was 't toen van 't jaer nog vee
koud, en groente was 't er nog nie vee. En je kun je verziete toch gin spruten
uut 't 'of voere of peeën? Afijn, ze zou wè zie; dan mer een busse peetjes of
boontjes uut de wienkel.
's Zaeterdagsoches goeng ze mee Jannie op pad. De guusjes bleve tuus, daer
pasten een buurmeisje op, want 't is niks waerd mee twi van die joenge in een
wienkel.
Ze liepe zó te kieken, mer 't viel stik tegen! A je goeng rekene: vleis vó drie
mensen (de guusjes telden vó één), een busse groente en nog wat vó achteran,
vla of zó, dat was een aordig bedragje! Miene was nie gierig, dat nie, mer 't
was gin vetpot; ze most een bitje uutkieke! Jannie merkten dat, en ze zei:
15
