GRIETEBOT Vroeger kon j'in Veere bie de Erremuse vissers nog los vis kööpe, laeter moch aolle vis êêst gemijnd öörre, en toen a den Dam der kwam, goenge de vissers weg nae Kesplaete 1) en zó. Ik praote noe uut den tied, da ter gemijnd moch öörre. Een zootje vis kööpe was ter in dien tied dus nie mir bie, wan aolles stoeng gewoge in kisten en manden, die a dan mee auto's vort 'ehaeld wiere. Die goenge toet in Parijs toe, zeie ze. Die Erremuenaers bleve êêl de weke an boord, mae vriedagsaeves goenge ze naer 'uus en 't spreekt vanzelf, da ze dan vö der eigen een zootje vis achter- 'ieuwe. A je noe die lui een bitje kenden, waere ze wè genege, om een paer visjes vö een zacht priesje te verkööpen en a 'k zegge: een zacht priesje, dan bedoele 'k dat ook: een gullen vö een koppel grööte toengen, za 'k mer zeie. Noe weunden der in dien tied in Veere een oud-achtig stelletje, 't wuuf dee't 'uus'ouwen en die vent 'ieng vee op de kaoie rond en kenden aolle vissers, 't Is dan ook gin wonder da ten vriedagsaeves nog a es mee vis tuuskwam. Op een keer 'ad 'n vö een prikje een grööte grietebot 'ekocht en ie kwam mee dat grööte bêêst 't keukentje binnen. Ie 'ieuw 'n an z'n staert vast, wan ie leefden nog. Ie gooiden 'n op 't anrechtje en daer lag dien vis zö'n bitje te flapperen. 't Wuufje keek der ongerust nae en zei: 'Ie lééf nog!' 't Mannetje was nie van vee woorden en zei: 'Jae'. 't Wuufje wee: 'Me moete 'n dööd doeë!' Saemen keke ze naer dien wupperende vis, die a naer z'n aesem lag te happen. Toen zei 't wuufje: 'Wach mer'. Z'ad net een immerwaeter 'epompt en dien stoeng in 't gootstêêntje. Ze pakten den vis en douwden 'n in den vollen immer. 'k Za den wè verzupe, dan bin me der van af'. Dien aevend 'ebbe ze toch nog grietebot 'egete, mee aerpels en peetjes. C.I. v. Nieuwenhuijzen 1) Kesplaete - Colijnsplaat 7

Tijdschriftenbank Zeeland

de Wete | 1986 | | pagina 9