bankje van vuuf en twintig gulden en ie ieuw een êele redevoeringe.
D'ouwe ziele eit er dienkelijk den 'elft nie van verstae, wan ze was zö daenig in d'r schik meet
de gifte, dat ze 't bankje gin öogenblik los liet! Ze was nog van 'ouwvast weet je, en 'oogst
zunig op z'n zachtste gezeid.
As de bezoekers weg waere, zei d'r dochter, mien Grottemoeder dus: Wil ik 't pepiertje noe
mer in 't kammenet leie? In 't schuufje mee je geld, en je goud en zilver, moeder?
Mer di was gin spraeke van, dat ze 't af wou geve. Ze schudde der 'ood en zei afwerend:
Strekjes Jane, niks gin 'aest oor! 'k Wille 't liever nog even ier ouwe! Angen eit gin 'aest,
meise!!
En je moe nie g'love, dat ze 't uut der klessen gaf! Ze bleef 't toet etenstied stief vast'ouwe,
'oor! - Affijn laet ik deurgae
Toen kwaeme achtereenvolgens de andere deftig'eden van 't durp. Domenie Outzaegers meet
de jiffrouw, paeremeester de Plaa, dokter Sivert en de notaris. Natuurlik brochte ze aol
ietwat mee vo 't ouwe grootje; de meeste gaeve geld en den domenie dee ok nog een stichte
lijke anspraeke.
'n Weinigje laeter kwaeme ok de lui van een graedje minder: Meester Meinders meet de
matresse, Ouw Jan, den oefenaer, den ondermêester en nog ienkele andere.
Korteliengs naedien - 't liep toen a naer alf twaalve - verscheen Ko de Krauwer, Ko Kleinepier
anders gezeid, de vrek van 't durp, zo gezeid. Ie brocht twi reuze-gröote appels mee, die den
vorzichtig op tafel dippeneerde.
'Kiek Grootje', zei den mee z'n grovve stemme, 'ier ei je de verjaerienge van mien, oor! Da je
ze smaekelik op mag ete'.
En bezurgd voegde 'n d'r tegen moeder an toe: 'k Zou ze mer in de kasse zette, meise. Ze
kunne legelik valle en dan kunne je ze nie mi ten goeien bewaere! Di binne ze te kostelik voor.
't Bin aol gaeven van Boven, weet je, en daer diene me zunig mee te wezen, oor!'
Ie dee net, of 'n een gifte van 'onderd gulden meegebrocht k, den ergen mieter!
Nae schooltied kwaeme de andere kleinkinders, wan moeder was mer kind allêene. En toen
wier 't vol in kleine kaemertje op 't slabbertje, zo as Grottemoeder uusje genoemd wier.
Eigelik vee te druk vo 't ouwe mense, mee twaalf zukke bewegelikke jonge gasten. Affijn, 't
liep nog a goed af, wan Grottemoeder regelde 't zaekje zo'n bitje.
Een vor een, van den ouwsten af in, kwaeme ze Grootje gelukwense. ulder van buuten geleerd
lesje opzeie en een 'andje geve. Kusse was ter toen nog nie bie; zukke flauweteiten bin in laeter
jaeren pas in de mode gekomme. Affijn, laet ik deurgae
De ouwsten jo'en an 'n gröote zoetekoeke meegebrocht. 'n Bakbeest van 'n koeke en wel een
alf elle lank en breed en dikke nae rato, da's waer oor. Mee mooie gekrulde sukere letters
stoeng er op: 'Dat had U zeker niet verwacht
Dat ik deez' koek heb meegebracht?
De jaerige was ter geweldig mee in d'r sas. Zó brochte ze aol wat mee as fêestgaeve. De twi
kleinste, 'n twi'lienk, gaeve aolle beie een kommetje zonder ooren, mee gouwe randen en
gekleurde blommetjes der op, mee een toepasselijk dichtje. Op 't êene stoeng mee gouwe
letters:
'Wanneer nu dit geschenk naar uw genoegen is
Aanvaardt het dan van mijn als een gedachtenis'.
En op 't aore:
'Weinig, maar uit een goed hart'.
't Leste waere gekartelde vergulde randjes an van boven. Zulke feestkommetjes wiere nooit in
gebruuk genome. Ze krege dadelik 'n plekje in de glaeze spinde, bie 't andere antieke
postelein en aerdewerk. Di stoenge ze jaer en dag en gienge ze van ouwers op kinders over.
't Ouwe mens was over aol die kadoos in de wolken! Dat was ok te begriepen. 't Kwam zelden
of nooit voor, dat ze 't middelpunt van zó vee belankstellienge was en een taefel vol kadootjes
kreeg.
Toch, vertelde moeder ons laeter, konde ze merke dat ze oud wier en 'n bitje begon te suffen.
9
