DE JAARDAG
ogenblikken ook in de war. De arme man wees bij het vervoer op mijn - in een deken gewik
kelde - gestalte en vroeg of dat zijn vrouw nu was. Toen Gerard nee zei, was zijn weerwoord:
'Dat kan ook niet want ze is dood'.
Ik begrijp zelf niet dat ik na al die ellende kon slapen, maar ik lag nog niet, of ik sliep reeds
van vermoeidheid. Het was toen zowat drie uur. Om half zes werd ik wakker en gaf Willem
Maas een seintje dat ik naar huis wilde gaan. Hij en nog twee zusters, Kaatje A. en Jo KI.
gingen ook mee en zo stapten we naar huis, waar ik bij het licht van een petroleumlamp nog
wat at en weer in bed rolde tot half negen.
Ik voelde mij nog erg vermoeid en stijf, maar Willem Maas kwam weer al om me; dus gauw
wat eten en weer naar de post, want ik had die dag wacht. Op de post aangekomen hoorde ik
dat de patiënt al naar Biggekerke terug was en vier man waren weer naar Biggekerke om het
achtergelaten materiaal op te halen.
Gerard en ik droegen de wacht voor een paar uur aan de anderen op en gingen toen ook te
voet naar Biggekerke om onze fietsen. Wij zagen nu de ruïne bij daglicht. De vernieling
beslaat wel half het dorp. 43 Doden en nog vermisten. De vier man van onze ploeg waren naar
de verwoeste boerderij toe en we zagen de patiënt weer strompelen bij zijn puinhoop.
O, verschrikkelijke oorlog!
We pakten onze fietsen en sukkelden met zijn tweeën op Gerards fiets met massieve banden
en mijn kapotte fiets aan de hand terug naar onze post. We liepen het laatste eind langs de
trambaan en kwamen voorbij een bunker, waar een soldaat op wacht stond. Hij informeerde
bij ons en het bleek een Pool te zijn. Hij had gehoord van de grote luchtlanding in Brabant en
vroeg of wij iets wisten. Wij wisten niets meer dan hij en met de wens dat het toch maar vlug
mocht gaan en dat er gauw vrede kwam, gingen we verder.
Zo klopten we verder ons wachtje. Ik zette een ander wiel in mijn fiets en rijd nu ook op de
massieve banden van mijn vader en was blij toen ik om half acht naar huis kon gaan om te
eten.
Grootmoeder zou weer eens vertellen uit de oude tijd. Tegen haar twee kleindochters, blagen
van acht en tien jaar. Die twee waren daar dol op, en zaten elke dag te soebatten.
'Toe, Grootemoeder! Vertel wir is wat van vroeger. Allé, Grootemoeder!'
En, eerlijk gezegd, de oude vrouw deed ook niets liever dan oude herinneringen ophalen.
'Luuster je', vroeg zij, 'dae gaen me dan
't Was a vroeg in de vömiddeg begonne ving ze aan, 'Grottemoeder, beter gezeid, mien
óvergrottemoeder, want ze was eigelik grottemoeders moeder, wier dien dag 't negentig jaer.
Dat was gin kleinih'eid in dien tied, guus, wan de mensen wiere toen, in 't generaol, zelden
ouwer as sestig, seventig jaer. De meeste brochte 't nie varder dan in de sestig. Dae waere mer
'eel ienkele die de tachentig aelden. Dus je begriepe noe wel, dat het toen 'n 'eehle gebeur-
tenisse was, 't Was inderdaod ok gin kleinig'eid. lemend, die 't negentig jaer wier, dat was
in gin mensen'eugenisse op 't durp gebeurd.
De jaerige was vö deze gelegend'eid a bietieds uut d'r kotje gekomme. Nae d'r mans dood was
ze bie Grottemoeder in 'uus gekomme, weet je. Mien eige moeder was toen een ankommend
meise van vuuftien jaer.
Tegen tiene zat d'ouwe ziele, opgepollitoerd en wel, al in d'r makkelike stoeltje, dat z'op de
vuuf en tachentigste verjaerdag van Grottemoeder gekregen a.
't Was net in ties, want zo as 'k a rees zeide: 't begon a vroeg mee d'n anlaop.
'n Kertier nae tiene kwam de burgemeester a anzette om 't ouwe mense te filesesteren. Liefst
nog a mee een dippetasie uut de wet. De deftige burgemeester over'andigde de jaerige 'n
8
