baenvegers in de weere, die mee 'n langen bezem de iesbaene schoon ielde. As ter 'n hoopje
rieërs ankwam, ielde ze ulder and op en g'loof mè gerust, dat ze 's avens aardig wat centjes
mee naer uus naeme. Wan di waere nie vee rieërs die niks gaeve. Dat wier algemeen as onbe
schoft en onfatsoenlik beschouwd'. Grootvader stopte met vertellen.
'Zo', zeide 'n glimlachend, 'de predicasie is wi tenden joengers,.
De twee jongens hadden aandachtig geluisterd. 'Machtig lieve riep Kees, "k wou da 'k er
toen ook geweest a, Groötevader. Wat moet het toen lollig geweest Hij zette een ontevre
den gezicht, toen hij er aan toe voegde: 'Noe, in deze dooien tied, gebeurt er nooit niks mi,
bah Grootvader schudde lachende het grijze hoofd. 'Erg dankbaer bin jie nie, Kees', zei hij
licht bestraffend, 'en pas ei je klaer meet 't zeien, dat er toendertied niks was. Voor ons was er
vroeger genoeg, wat dat angaet. Mè 't is oók waer, dat er tegenwoordig 'n eêle boel diengen
bin, die wilder mochte misse'.
De kleine Rinus had er stilzwijgend bijgestaan. Maar toen zei hij opeens: 'Laeter gaen ik ier
nooit mi nae 't ies. Bin dat noe plasjes di je op kan stikkere En sukkelade is ter ook nie'is',
klaagde hij en zijn lip hing op het elfde knoopsgat.Zijn moederbarstte los in een schaterlach
en zei: 'Nee noe raekt het effectief mooi En de grootvader grinnikte: 'Bel sakkermiene de
boterammen 't Beste za weze, dat Groötevader mè nooit meer ies uut z'n jonge jaeren
vertelt, zou 't nie joengers
Maar dat viel in geen goede aarde. 'Jae Groötevader', riep Rinus en in zijn opgewonden
heid schudde hij de oude man aan de arm. 'Morrege vertel je weer Groötevader?', soebatte
hij.
'Zulle wel is zië wat 't morge is', zei Grootvader giechelend.
(Overgenomen uit cahier 3 van een serie 'Oud-Walcherens buitenleven', geschreven door de
bekende Jan Vader (1875-1966), waarvan een herdenkingsartikel, bij zijn overlijden geschre
ven door Dr. P.J.Meertens, is opgenomen in DE WETE no. 17, van juli 1975, dat weer is
overgenomen uit 'Neerlands Volksleven', van september 1966. Het geschrevene is geheel
conform het opstel naar stijl en dialect).
DIJKJE
Drie beren en een stukje monument
De nieuwe inwoners van Vlissingen, die op Stenenbeer 11 werden gehuisvest, hadden al vlug
in de gaten dat ze op historische grond woonden. Ze legden in hun tuintje een beerput bloot
die een enorme voorraad aardewerk opleverde. Na het schoonmaken ervan in hun badkuip
vertoonde de badkamer treffende gelijkenis met de beerput.
Het was de bedoeling de verzameling keramiek aan het Museum te schenken, maar de 'han
del' kwam tussenbeide.
Bij bezichtiging van de vindplaats keek ik er wel van op dat de tuinmuur bleek te bestaan uit
de oude buitenmuur van de Middelkerk uit 1593 compleet met drie steunberen. Ik dacht dat
er bij de sloop in 1825 geen steen meer op de andere was blijven staan.
Bij de bouw van de Hoofdwacht van de Vesting Vlissingen heeft deze muur kennelijk nog
kunnen dienen als achtermuur. Dit betekent dus dat de Allemanstraat werd aangelegd binnen
de plattegrond van de voormalige kerk en de Hoofdwacht.
Wie kent Jan Alleman nog, de oproerkraaier, die op eerste Paasdag 1572 vanaf de wallen een
schot liet lossen naar de Spaanse vloot. Daar werd toen ook van opgekeken.
15
