De kamer van de president, gelegen boven de hoofdingang achter de hard
stenen nis met vensterdeuren, bezit een knap gesneden deur en schoorsteen.
Het tere rose van de kamerbeschildering is duidelijk afgestemd op de rose
kleur van de chinoiserie boven de deur en die in de schoorsteen.
Naar de aard en wat plompe uitvoering lijkt het klassiek portret in medaillon
moeilijk verenigbaar met de picturale behandeling van de overige elementen
van dit schoorsteenstuk.
Ook het medaillon met zijn strik en guirlande blijkt de Louis quinze-geest
van het vertrek - als men daarbij weer het bouwjaar in aanmerking neemt -
reeds vroeg te zijn ontvlucht.
De twee appliques ter weerszijden van deze schildering zijn van hetzelfde type als
die in de civiele zaal, maar de machinale schroefdraad in de kaarsenhouders
geeft maar weinig hoop op hoge ouderdom.
Ongetwijfeld heeft de kunstgevoelige Van de Perre zijn stijlvolle woning aange
kleed met het beste meubilair dat zijn tijd te bieden had.
Zeer waarschijnlijk woonde hij tussen met wortelnoten gefineerde of met
marqueterie van exotisch materiaal belijmde meubelen, die op de kwetsbare
plaatsen met verguld bronzen beslag waren beschermd.
Van dit alles is helaas niets meer in het gebouw achtergebleven.
De bezoeker zal dan ook worden getroffen door een storende disharmonie
tussen de bloedarme kwaliteit van het huidige meubilair en de grote klasse
van de antieke binnenarchitectuur.
De Rijksoverheid is zeker in staat het een en ander uit zijn overvloedig
kunstnijverheidsbezit aan Middelburgs mooiste monument uit de 18e eeuw in
bruikleen af te staan.
Zorgvuldig beheer daarvan is door de heren rechters en officieren van justi
tie, die de prachtige kamers van het gebouw bevolken, bij voorbaat gewaar
borgd. Want leden van de rechterlijke macht pleegt men in een procedure
terzake vernieling of beschadiging van rijks eigendommen zelden of nooit aan
de niet voor hen bestemde zijde van de groene tafel aan te treffen.
Fred Jilleba
