idee van wat het werk inhoudt. Toch komt daar
nog veel meer bij kijken dan je zou denken.'
Gesjouw
Het werk van de muskusrattenbestrijder is niet
bepaald iicht werk. Met klemmen en fuiken
moeten de bestrijders kilometers watergangen
aflopen, op zoek naar de muskusrat. Deze
diertjes graven hun holen, ook bouwen
genoemd, in de slootkanten en dijken. Met
hun graafgedrag ondergraven zij wegen, dijk-
taluds en waterkanten, waardoor verzakking
optreedt. Bestrijding is dus noodzakelijk.
'Ze zijn alleen lastig te vinden omdat de ingang
van zo'n bouw onder water ligt. Je moet tijdens
het lopen dus goed letten op typische sporen:
afgevreten rietwortels, grassprieten die in de
sloot drijven, platgelopen paadjes of afgevre
ten gewassen op de akkers. Geconcentreerd te
werk gaan, met ook nog eens een flink aantal
kilo's aan materiaal bij je. Tegenwoordig heb
ben we terreinwagens tot onze beschikking en
kunnen we wat makkelijker met de auto op
plaatsen komen waar je normaal alleen lopend
kon komen. Scheelt heel wat gesjouw!'
Min dertig
Het beroep van muskusrattenbestrijder is voor
Conny een bewuste keus geweest. 'Dat zie je
toch veel hoor, binnen dit beroep. Mijn
collega's zijn stuk voor stuk zeer gemotiveerd
vanuit hun eigen passie voor het werk. De
meeste zijn ook jagers, dan merk je al snel dat
ze voor hun werk leven. Ik herken dat ook bij
mezelf. Ik ben een echt buitenmens, hou van de
natuur en de buitenlucht. Lekker avonturieren.
Daarom heb ik, toen ik 21 was, er ook voor
gekozen om een half jaar als skilerares aan de
slag te gaan in Oostenrijk.' Aha, dus van skile
rares tot muskusrattenbestrijder? Dat is een
hele omslag! 'Nou nee hoor, want ik zocht in
allebei hetzelfde, namelijk avontuur, vrijheid
en verantwoordelijkheid. Eigenlijk wilde ik bij
de politie, maar daar werd toch iets meer
lévenservaring verwacht. Maar het kantoor
werk begon me steeds meer tegen te staan.
Toen kwam ik tijdens één van de wintersport
vakanties een skileraar tegen die vertelde dat
er veel Nederlandse, meertalige docenten
gezocht werden. Eenmaal thuis ben ik gelijk
gaan schrijven en heb mezelf ingeschreven
voor een korte cursus skileraar. Ik werd dus
aangenomen en ben voor een halfjaar naar
Oostenrijk vertrokken. Eerst een commando
achtige training gevolgd in Kaprun, waarbij
we elke piste omhoog moesten lopen in plaats
van met de lift, bij een
temperatuur van min dertig graden Celsius.
Daarom ben ik ook wel wat gewend, wat
betreft zwaar werk. Het was een hele goede
tijd. Eenmaal terug in Nederland kon ik weer
bij de bank terecht waar ik uiteindelijk als
hoofdkassier een lange tijd gewerkt heb.
Maar de drang naar avontuur bleef...'
Eigenlijk een sport
Ondertussen schuift Conny al wat onrustig op
haar stoel. 'Ik kan echt niet lang binnen zitten.
Heb je gezien wat een mooi weer het is? Voor
ons dus tijd om te werken. De temperatuur
stijgt, de trek gaat beginnen. Dat is ook een
hele interessante periode in ons werk. leder
seizoen heeft zo zijn eigen vangmethoden.
Zo makkelijk als we muskusratten vangen in
de trekperiode, zo lastig zijn ze te vinden in de
periode waarin ze paren, dat is vooral na de
trek. Ze zijn dan heel schuw en laten zich amper
zien. Dat vergt weer een andere denkwijze van
ons, een andere, intensievere manier van speu
ren en klemmen zetten. Maar in de winter, als
er ijs op de sloten ligt zijn ze vaak zelfs te zien.
Ze zwemmen dan op hun gemakje onder het
ijs door, in de veronderstelling dat ze veilig
zijn. Het ijs bemoeilijkt dan ons werk en maken
we weer meer gebruik van andere vangmid-
delen dan bijvoorbeeld in de zomer. Dat maakt
ons werk ook zo gevarieerd en interessant. Het
is eigenlijk een sport om het gedrag van de
beestjes te begrijpen, te denken zoals zij denken
en ze net een stap voor te zijn.'
Tijd om op te stappen. 'Nog even voorde lunch
een paar fuiken controleren en ik heb wat
klemmen weggezet bij de kreek.' Met een
even grote souplesse als wanneer ze van de
bückelpiste zou komen, springt Conny in de
spiksplinternieuwe terreinwagen van het
waterschap.
