Van Flushing naar Vlissingen
A. Teunis
New York - Sneeuwstorm
Een poosje geleden ontving ik van een vriend een dikke enveloppe met brieven, die ik in
vervlogen dagen zelf aan hem had geschreven. Het begeleidend briefje vertelde het trieste
verhaal, dat nu veel van mijn generatiegenoten treft: hij ging verkassen. Zijn vrouw was
overleden, zijn kinderen zaten in het buitenland, zijn vriendenkring was uitgedund, zijn
huis werd hem te groot en met veel pijn had hij tenslotte besloten te kiezen voor een ver
zorgingsflat. Hij was nu aan het opruimen. Een bitter gevecht tegen het sentiment noemde
hij het. De grote stukken, ach, dat ging nog wel, hoewel ze één voor één beladen waren
met herinneringen, maar al die foto's, papieren, brieven.Het leek hem een aardig idee,
die brieven terug te sturen aan hun afzenders, voor zover ze te traceren en in leven waren.
Misschien vonden die het wel leuk te herlezen wat ze destijds dachten, beweerden, mee
maakten enz. Vandaar.
Mijn brieven dateren uit de winter van 1947 en aangezien al mijn bezittingen van voor
1955 door oorlogshandelingen in Nederland en Indonesië verloren zijn gegaan, was die
enveloppe een prettige verrassing. In 1947 woonde ik in New York. We zaten midden in
wat toen 'de Indonesische kwestie' heette en het was mijn taak om onze Indië-politiek aan
de buitenlandse pers te verkopen en vooral de Amerikanen duidelijk te maken, dat het ons
helemaal niet ging om een coüte que coüte vasthouden aan Indië als een onvervreemdbaar
bezit, handhaving dus van de koloniale verhoudingen, maar om een streven dit prachtige
land goed voorbereid en goed bewerktuigd straks op eigen kracht zijn plaats in de boze
wereld te laten innemen.
Een goed voorbeeld van watje in die boze wereld volkomen buiten je macht kan overko
men, kreeg ik toen die winter New York eensklaps werd geteisterd door de zwaarste 'bliz
zard' (sneeuwstorm) sinds mensenheugenis en de stad daarop totaal niet voorbereid bleek
te zijn. Een week lang viel de sneeuw, de langs de straten geparkeerde auto's raakten
onvindbaar onder de witte massa's, de uitgangen van de ondergrondse stormden dicht,
treinen en bussen reden niet meer en tal van bioscopen en andere zalen werden ontruimd
om de tienduizenden 'commuters' (forensen) die buiten de stad woonden aan een slaap
plaats te helpen. (Later gebruikten de Volkswagen-fabrieken foto's van deze onder de
sneeuw alleen maar als oneffenheden herkenbare auto's met de kreet if you can find it,
you can start it!' en wonnen daarmee hun entree op de Amerikaanse markt.)
De eerste dag werd nog als een geintje van de natuur beschouwd. De mensen gedroegen
zich coöperatief en sportief, maar toen de stroom uitviel en het telefoonverkeer geblok
keerd raakte, de doktoren hun patiënten en de patiënten hun ziekenhuizen niet meer kon
den bereiken, de voedselvoorraden moesten blijven liggen, omdat ze niet gedistribueerd
69
