Over even Bijbomen....
plaats zou doen. Enthousiast braken we los,
stoppen met uitdiepen, lozingen aanpassen, lid
worden van de club van Europa, Euregio gel
den, mogelijkheden. Ecotoerisme. De hele rivier
tot nationaal park uitroepen. De optimale be
scherming. Je zag hem peinzen. "Ik weet het",
zij hij langzaam". "Bij jullie heb je hele mooie
natuur. In het westen doen jullie er alles aan om
zoiets te behouden en te beschermen. Hier gaat
het verloren. Jullie hebben vast hele mooie
schone rivieren die van het begin tot het eind
fantastisch zijn". "Voor Litouwen vrees ik het
ergste". Even dacht ik dat hij een grapje maak
te. De man was echter nog nooit in Nederland
geweest. Wist niet waar het lag. Ik beet op mijn
lip. Ik had hem zo graag over de perikelen rond
onze laaglandrivieren willen vertellen. Over de
miljoenen die op dit moment in allerhande ri
vierprojecten als Millingerwaard en Blauwe Ka
mer gestopt worden. Over het uitzetten van be
vers en het peperdure monitoren daarvan. Ik
had hem willen vertellen dat wat mij betreft de
Nederlandse bedragen best een beetje afge
roomd mogen worden ten behoeve van de Ne-
munas. Maar ik durfde niet. Ik moest aan onze
eigen Schelde denken. Aan de compensatie
miljoenen die opgestapeld liggen te wachten en
héél langzaam opgesoupeerd worden ten be
hoeve van natuur die slechts zijdelings te ma
ken heeft met het ecosysteem dat aangetast
wordt. Ik had hem zo graag verteld dat er bij
ons nu nog slechts sporen te vinden zijn van
een rivier die ooit de vrije loop heeft gehad. Ik
durfde niet. Ik had hem willen vertellen over het
gekonkel van de plaatselijke en landelijke politi
ci bij het verdiepen van de Westerschelde. Ovei
onze zuiderburen, het land wat qua politiek
meer weg heeft van een bananenrepubliek, ovei
onze zogenaamde democratie en welvaartstaat
Hij zou het toch niet begrijpen. Ik voelde me een
beetje een koloniaal, een ontwikkelingswerker
"Zo moet je het doen. Die kant moet je op". Er
gens had ik het allemaal wel willen uittekenen.
De gevolgen, bedoel ik. Ze laten leren van onze
fouten.
Ik heb maar gezwegen. Wij hebben er hier te
vaak een handje van om met het vingertje naar
anderen te wijzen.
Hoe was het ook weer: "zij die zonder zonden
zijnIn ieder geval, mochten we ooit nog
eens met dat Westerscheldegeld in de maag
komen te zitten, weet ik nog wel een leuke rivier
die de moeite waard is. Waar geen havenba
ronnen kwijlend lopen te lobbyen en ministers
idiote afspraken maken. Gewoon een rivier die
de moeite waard is, waar nog eer aan te beha
len is, waar je met een fractie van het budget
dat wij nu hebben, nog een heel systeem kunt
redden. Misschien dat we de heren en dames
politici eens met elkaar op een snoepreisje kun
nen sturen. Of nee, laat maar. Wellicht dat ze
weer een bron vinden om in te investeren. Laten
we er maar het beste van hopen. Trouwens, als
u er ooit naar toe wilt, van mij mag u. Kaarten,
reisbeschrijvingen etc. zijn gratis af te halen.
Die ene zeearend kunnen we dan ook nog wel
opofferen.
Nu even serieus. Veel mensen vinden dat ik te
cynisch ben. Te zwartgallig. Om u eerlijk de
waarheid te zeggen: dat doe ik expres. Ik heb
soms het idee dat ik de enige ben die me kwaad
maakt. Het doet me dan ook goed als mensen
reageren. Zeker als dat mensen zijn met een
gezonde kijk op bepaalde zaken, zoals een tijdje
geleden George Callon. of onlangs Leen de
Jonge. Het grootste compliment kreeg ik echter
nog bij het ter perse gaan van deze Steltkluut.
Om het helemaal te snappen moet u even een
paar Steltkluten terug gaan, Steltkluut nummer
Door: Hans van Hage, kritisch natuurliefhebber
drie, van juni. Juist, het artikel over de vuurwer
kramp. Ik maakte me toen kwaad over de term
"aanvaardbaar risico", en stelde vervolgens, dat
we ook in Zeeuws-Vlaanderen op een soort tijd
bom leven. Na verschijnen van het artikel dacht
ik nog: "het is niet scherp genoeg, er reageert
niemand".
Niets minder waar. 20 November, was het op
Omroep Zeeland Televisie te zien. Gedeputeer
de mr. Drs. A.J.G. (Toine) Poppelaars had blijk
baar mijn stukje gelezen. Er is een onderzoek
20
