paren. Die beesten zouden eens moeten weten
wat er allemaal in gebeurt. Maar het is veran
derd. De hagen waarin we konden zonnen en
vliegen eten verdwenen en er kwam prikkel
draad voor in de plaats. De mensen gingen zich
in plaats van met paardbeesten met ijzeren
beesten vervoeren. Maar, we wisten ons te red
den. We moesten extra uitkijken als we voor het
paringsfeest de vrouwtjes gingen lokken. Meer
en meer kikkers sneuvelden onder die ijzeren
beesten, maar diegene die overbleven leerden
hoe het moest. Gewoon wachten aan de rand
van de stenen sloten tot je echt niets meer
hoorde. Dan als een echte boomkikker proberen
er met drie of vier snelle sprongen overheen te
komen". De oude viel even stil. Er was een vlieg
op het blad komen zitten. Zijn ogen draaiden,
zijn lichaam verstarde even en.... Smak, smek,
kauw, slik. Je zag zijn kleverige tong nauwelijks
naar buiten komen. "Ja, die wegen, zoals de
mensen ze noemen, daar was nog mee te le
ven. Maar toen ging alles anders. In plaats van
koebeestenpoep op het land te gooien, gingen
ze strooien met witte, bijtende korreltjes. Ook
reden ze rond met dingen waar ze mee gingen
spuiten en, mijn betovergrootvader kon dat zo
mooi vertellen, binnen een paar jaar zag je alles
minder worden. Het water werd vies, insecten,
vliegen en wormen kwamen steeds minder
voor. Wij kikkers kregen het zwaar en trokken
ons steeds verder terug. Je kunt je het nu niet
meer voorstellen, maar vroeger, vroeger kon je
óveral naar toe. Wilde je naar het oosten, of
naar het westen, dan trok je gewoon weg. Kijk
een jonge kikker als jij móet wegtrekken. Jij
moet volgend voorjaar je oor te luister leggen
en net als vroeger langs hagen en heggen via
drinkputten in een nieuw gebied terecht kunnen
komen, waar ook andere jonge kikkers zitten,
net zoals jij. Daar moet je voor jezelf opnieuw
beginnen. Ik benijd je niets, want het is moeilijk
om hier weg te komen, bijna onmogelijk. En
daarom doen ze nu onderzoek. Daarom hebben
ze jouw vader gisteren gevangen en weer los
gelaten. Omdat ze willen weten hoe het met ons
gaat. Ze graven zelfs nieuwe putten en planten
nieuwe hagen, terwijl ze ze zelf eigenlijk niet
meer nodig hebben! Het schijnt dat ze dat alle
maal voor ons doen.... Misschien dat jij hier
nooit weg komt, maar misschien jouw kinderen
weer wel. Ze zijn bezig om het weer beter te
maken. Maar zoals vroeger zal het nooit meer
worden. Onderzoek, noemen ze het. Ik heb be
grepen toen ik laatst in de struiken bij de vijver
van de mensen zat, dat ze móeten onderzoeken
om aan te tonen dat de nieuwe putten die ze
graven ook werkelijk zin hebben. Maar ze snap
pen het niet. Mensen denken net zoals ze wo
nen, in hokjes. Ik heb ze bezig gezien. Eerst
met grote tekeningen, vergaderingen en plan
nen. Later met ijzeren dieren die de putten gin
gen graven. Diezelfde machines trouwens, leg
gen ook weer meer wegen aan. Aan de ene
kant halen ze vier putten weg waar wij het al ja
renlang vol houden en aan de andere kant leg
gen ze één nieuwe put weer aan. Ik denk dat
het een aflopende zaak is. Wat ik al een moeite
moet doen om hier vrouwtjes te vinden voor het
bruiloftsfeest elk jaar, de concurrentie is zo
groot. Doordat de mensen zoveel ruimte nodig
hebben krijgen wij minder ruimte. En doordat
wij minder ruimte hebben, zitten we dichter op
elkaar. Voor je het weet ben je op een bruilofts
feest bezig met een vrouwtje wat later weer fa
milie van je blijkt te zijn. Je snapt misschien wel
dat zoiets niet klopt. En die mensen maar on
derzoeken. Ik denk dat het een aflopende zaak
is. Ze kunnen onderzoeken wat ze willen, maar
er verbetert niet echt iets. Als ik jou was zou ik
maken dat ik hier weg kwam. Ik heb ze horen
praten over een rondweg. Als die er komt dan is
het echt gebeurd met ons". De jonge keek een
beetje schuin omhoog naar de oude. Hij snapte
het niet helemaal, maar zoals altijd voelde hij
dat het niet goed zat. Zouden mensen dat ook
kunnen, dat voelen? Of zouden mensen alleen
maar papieren tekeningen maken, praten en op
ijzeren beesten rondrijden? Aan de ene kant
was hij jaloers op de mensen. Zij hoefden zich
geen zorgen te maken, maar hijHij ging
eens verzitten, hapte naar een vlieg, maar was
te langzaam. Mensen zouden dat ook eens
moeten proberen, dacht hij. Gewoon op een
blad in de zon zitten, happen naar een vlieg en
vóelen
27
