4
DE PASSIE VAN ZOMER BRUIJN
Door: Monique Bestman
Uit: Zoogdier, sept. '99
Voor de vleermuisliefhebbers is amateur-
bioloog Zomer Bruijn een bekende persoon.
Hij baarde opzien door als eerste prachtige
gedetailleerde foto's te maken van jagende
vleermuizen. Met zijn baan voor halve dagen
als assistent in een creatief centrum, heeft
hij voldoende geld om in zijn levensonder
houd te voorzien. De rest van de tijd be
steedt hij aan zijn vleermuizen- en uilenpas
sie.
Wat doe je in het dagelijks leven?
Ik ben amateur-bioloog, een autodidact als het
ware. Ik werk bij een creatief centrum in Amers
foort, zo'n groot gebouw waar allerlei cursussen
gegeven worden. Daar dwarrel ik dan rond om
her en der te assisteren.
Ik beschouw het voornamelijk als bron van in
komsten, het heeft helemaal niets met mijn lief
hebberij te maken. Ik werk halve dagen, zodat
ik de rest van de tijd aan mijn liefhebberijen kan
besteden.
Hoe kom je aan je interesse voor de natuur en
voor vleermuizen in het bijzonder?
Ik heb thuis een prima leerschool gehad. Mijn
ouders hadden een dikke twintig jaar een roof
vogelasiel. Daar hebben we alle Nederlandse
roofvogels gehad, inclusief de visarend en de
oehoe. Ook vossen en een das hebben bij ons
rondgelopen. Als je mijn hele leven bekijkt, heb
ik het grootste deel van de inheemse fauna wel
in handen gehad. Van jongs af aan - ik was
acht toen ik met vogels begon - ben ik met mijn
vader meegegaan om naar vogel te kijken. Als
je langere tijd naar vogels kijkt, raak je vanzelf
geïnteresseerd in roofvogels. Uilen zijn roofvo
gels die Is nachts opereren en als je maar vaak
genoeg met uilen bezig bent, kom je vanzelf
eens bij een boom waar piepgeluiden uit ko
men. Zo ben ik bij de vleermuizen terechtgeko
men. Deze zoogdieren zijn wat aanhankelijker
dan vogels. Een vleermuis vindt het vaak prettig
als je aan hem zit te frummelen; het zijn im
mers sociale dieren, waar je gemakkelijk gene
genheid voor kunt voelen. Ik heb eens twee
maanden met een jong vleermuisje in een knik
kerzakje onder mijn trui rondgelopen. Met een
pipetje gaf ik hem te drinken. Toen hij groter
werd voerde ik hem darren: mannelijke honing
bijen die niet kunnen steken. Ik was een keer in
een Chinees restaurant met die vleermuis. Er
zat iets fout e het diertje begon flink te piepen,
wat natuurlijk de aandacht trok van de restau
ranthouder. Toen moest ik hem wel één en an
der uitleggen. Tot mijn verbazing wilden ze het
vleermuisje graag hebben, waarom was me niet
duidelijk. Ik mocht er zelfs gratis eten. Later
hoorde ik dat in China vleermuizen geassoci
eerd worden met voorspoed geluk, terwijl wij ze
juist allerlei negatieve dingen toedichten. Uitein
delijk heb ik het diertje losgelaten in Oud-
Naarden, een bosgebied tegen de IJsselmeer-
kust.
'Aha-Erlebnis'
Hoe kwam je op het idee om vleermuizen te fo
tograferen?
Fotograferen deed ik al heel lang, maar ik heb
wél eens een heel sterke stimulans gehad. Ik
was toen achter hotel Den Treek, hier in de
buurt. Daar is een vijver en aan de rand ervan
stond een eik, waarvan twee takken vlak boven
het water hangen. Toen ik zag dat enkele water
vleermuizen soms tussen die twee takken door
vlogen om onder de boom te foerageren, be
greep ik als fotograaf dat hier een optimale
kans lag om vliegende watervleermuizen te fo
tograferen. Ik hoefde immers alleen maar af te
drukken op het moment dat ze tussen die twee
takken doorvlogen. Daar heb ik dan ook een he
leboel foto's van gemaakt, maar daar bleek vrij
wel nooit een vleermuis op staan. Dit kwam
doordat wanneer e een vleermuis in de zoeker
verscheen en ik afdrukte, hij door de grote
vliegsnelheid alweer uit beeld verdwenen was
op het moment dat de flitser afging. In feite
moest ik dus afdrukken als de vleermuis nog
zo'n halve meter moest vliegen voordat hij in
beeld zou verschijnen.
Dus daarna ging het lukken?
13