x~ Even bijbomen Elk jaar doen we het een keertje. We buigen ons over de kaart van België, lezen wat arti kelen uit de tijdschriften van de Vlinder stichting of De KNNV en we spreken een da tum af. Meestal ergens rondom half juni, als de orchideeën bloeien. We zoeken dan zo een spectaculair stukje België op, meestal ergens in de Ardennen. Tent in de auto, kaarten, veldgidsen, vlindernetjes, en hup de natuur in. Ook dit jaar was het weer zo ver. We zijn naar de vallei van de Viroin ge weest. Ergens in Zuid-België loopt een rivier en op de hellingen van de heuvels heb je kalkgraslandjes om van te watertanden. Een bevriend natuurliefhebber die ook mee ging omschreef het enthousiast als volgt: "Ze zeggen dat er ringslangen en adders zitten, volop muurhagedissen, de meest zeldzame orchideeën." 'En vlinders, zilveren manen, rouwmantel, boswitjes noem maar op!" "Alles wat hier niet meer voorkomt of nooit voorgekomen is vindt je daar in de overtref fende trap!" De nacht voor dat we gingen droomde ik van een ringslang, kruipend tussen de hommelor chissen, die achter een muurhagedis aanzat die vervolgens net een zilveren maan aan het ver orberen was. De volgende ochtend zaten we al op tijd in de auto. In de buurt van de Viroin val lei zag je de orchideeën al in de wegbermen staan. Enthousiast stopten we in de berm, berg- nachtorchis! Het moet niet gekker worden, en dat gewoon in de berm! Het weekend begon goed. Er volgde nog veel meer. Een heel scala aan orchideeën, zeldzame planten, reptielen, amfibieën vleermuizen, vlinders maar ook bij zondere vogels. De graslandjes waren gek ge noeg vrij toegankelijk. Mensen keken helemaal niet gek op als je op je buik languit een orchi dee aan het fotograferen was. Ook van de vlin dernetjes leek niemand te schrikken. De avond sloten we meestal af met een bezoek aan een plaatselijke brouwerij of een café. Daarna nog even "op de vleermuizen". Hoeveel soorten vleermuizen je ineens kan onderscheiden na een paar Belgische biertjes! Door: Hans van Hage, kritisch natuurliefhebber Nu zou je denken dat ik helemaal voldaan terug kom van zo een weekend. Nee. Ten eerste be sef ik na zo een weekend hoe arm ons land is. Tenminste, dat denk ik dan op zo een moment. Als ik weer met mijn benen op de grond sta be sef ik dat onze natte lage landen heel andere natuurwaarden herbergen. Maar goed. Waar k mij wel elke keer over verbaas is de toeganke lijkheid van zulke kwetsbare vegetaties. Op de Ardense kalkgraslandjes mag je bijna overal vrij lopen. Vaak zie je dat veel mensen je voor zijn gegaan. Als je ergens in zo een graslandje de Hommelorchis zoekt hoef je het "spontaan" on!- stane paadje maar te volgen en je komt er van zelf. Veel schade zie je niet. Hier en daar wat looppaadjes, een enkele platgetrapte mugge- norchis en hier en daar een klein gaatje ont staan door iemand die toch nog meent zo een plantje mee naar huis te moeten nemen. W j vinden in Nederland dat onze kalkgraslandjes in Zuid-Limburg kwetsbaar zijn en we zetten er dan maar gelijk een hek om. Net op de plaatsen waar al die leuke plantjes staan staat een bord je verboden toegang. De Nederlandse terreinbe heerders vinden dat je die orchideeën vanaf het pad ook kunt bekijken. Leg dat nou maar een; uit aan iemand die een weekendje uit Noord - Holland naar Zeeuws Vlaanderen komt om or chideeën te bekijken! Ik geloof niet zo in die i kwetsbaarheid. Als er ergens één zeldzame or chidee staat wil dat nog niet zeggen dat die i plaats kwetsbaar is. Neem nou die bijenorchis. In verschillende Zeeuws Vlaamse wegbermen staat dat ding. I Soms massaal, dan een paar jaar weer niet dan weer een enkel exemplaar om vervolgens I het jaar daarop weer massaal tevoorschijn te komen. In dit geval spelen er factoren mee die I wij niet helemaal in de hand hebben. Als het be heer van zo een bijenorchisberm goed is, wil I nog niet zeggen dat die plant daar ieder jaar vrolijk staat te bloeien. Beschermen of stil hou den heeft in zo een geval geen zin. Andere planten hebben wel baat bij een constant ge- I richt beheer. Maar ook in die situatie maakt het niet veel uit of iemand er nou een plukt of niet. Of er iemand met zijn maat 45 boven op staat 12

Tijdschriftenbank Zeeland

de Steltkluut | 1999 | | pagina 14