kraanvogels, die in de verte op de akker aan het
foerageren waren, richting slaapplaats. Ze trek
ken in grote V-formaties pal over ons hoofd. Het
schel trompetterend geluid is overal om ons
heen te horen. Een indrukwekkend orkest, door
de heuvels weerkaatst. We worden er allemaal
stil van. Ademloos nemen we dit fenomeen in
ons op, en vertellen ons geheugen dit voorgoed
op te slaan. Het zal moeilijk worden de kick van
deze ervaring te evenaren. Dan volgen we de
vogels naar hun slaapplaats, een paar valleien
verder. Op een strategische plek staat een hut,
van waaruit je een groot gebied overziet. Flinke
aantallen kraanvogels zijn reeds gearriveerd, en
er komen nog honderden bij. Jean en Henk
houden de telling bij en tegen 't vallen van de
avond staat in de notulen: 2400 kraanvogels
Een buitengewone eerste dag van een buiten
gewoon weekend.
Het wordt zoetjesaan tijd om de inwendige
mens te versterken, dus breken we op en gaan
terug naar Torgny. Voor de maaltijd melden we
ons in het enige café dat het dorp rijk is. Alex
voegt zich hier bij ons en is gewillig gehoor voor
onze enthousiaste verhalen. We zitten hier vlak
bij de Franse grens, wat voor eten en drinken
een gunstige locatie blijkt te zijn. Een goede
Belgische pint tegen de dorst, en op je bord her
ken je de Franse keuken. We genieten van de
goede zorgen in café "La Romanette" en zoeken
op een nog fatsoenlijke tijd het pension maar
eens op. Ook hier blijft niets te wensen over.
Een zeer gastvrije ontvangst in een sfeervol Ar-
dens onderkomen. "L' Escofiette"; een statig he
renhuis met royale hoge kamers, veel antiek en
gezellig krakende vloeren. Een gids van Cham-
bre d'Hotel - hotels vertelt dat het vroeger een
kostschool was. Als ik m'n ogen sluit voor de
nacht, heb ik nog kraanvogels op m'n netvlies.
De volgende morgen zijn er vier heel vroege vo
gels onder ons die ruim voor de afgesproken
ontbijttijd er al op uit trekken. Ik hoor hun ver
trek in luie vrede aan en denk: 9 uur is vroeg
genoeg! De ontbijtdis is een feest op zich. Het
ontbreekt werkelijk aan niets. Dan gaat een
veelbelovende zaterdag van start. We zoeken
dezelfde locaties nog eens op waar we gisteren
in vogelvlucht langs zijn geweest. We genieten
van de omgeving en het zonnetje, dat zich
steeds vaker door de voorbij sprintende wolken
laat zien. In de middag gaan we op voorstel van
Henk wat verder Frankrijk in, richting I' Etang
Lachaussee.
De zeearend is daar gesignaleerd en iedereen
is gemotiveerd om daar een wat langere rit voor
te ondernemen. Voor mij ook een nieuwe soort.
Aangekomen stappen we in de laarzen en gaan
wederom aan de wandel. In ons kielzog een
Fransmanvogelaar, die de aanwezigheid van de
zeearend bevestigde. Den Oscar vindt het tijd
voor een tukje en laat het soorten jagen even
voor wat het is. Slimme man. Na een klein half
uur rond hobbelen, ziet Alex de Fransman
zwaaien en wijzen, wat maar een ding kan bete
kenen: Zeearend in Aantocht.
Tja, daar heb je eigenlijk geen verrekijker voor
nodig. Die zie je zo ook echt wel. De buizerds
die hem proberen te verjagen, lijken gefrustreer
de torenvalkjes vergeleken bij zijn afmeting. La
ter onderneemt ook een kraai nog een heldhafti
ge poging om van de vliegende deur af te ko
men maar veel indruk maakt dat niet. Alsof on
ze opwinding effect heeft op de rest van de om
geving, laat de verborgen roerdomp zijn diep,
dof 'proemb' steeds frequenter horen. We heb
ben de arend ongeveer twintig minuten in beeld,
zien nog een ooievaar en herinneren ons dan
onze schone slaper. Terug bij de auto zijn we
gelukkig op tijd om Oscar op de reus te wijzen,
't Zou wat zijn...
Na dit spektakel, keren we op onze schreden
terug, richting Billy. Bij dezelfde hut hebben we
deze namiddag veel verder zicht dankzij beter
weer. Toch komen de kraanvogels deze avond
lang niet zo dicht bij als de dag ervoor. Hebben
we gisteren teveel lawaai staan maken? Door
de telescopen zien de mannen nog van alles:
tussen de kieviten zitten goudplevieren, een
blauwe kiekendief vliegt over, Henk ziet een wil
de kat, Alex een klapekster, en ik scoor nog een
verre vos. De gure wind doet ons vroeger afha
ken dan gisteren de regen. We gaan richting
verdiende warme maaltijd. De avond verloopt
vrijwel identiek aan de vorige, niks mis mee.
Zondagmorgen voel ik me fit en vief en waag
een wandeling voor het ontbijt. Een keer buiten
volgen Alain en Alex mij hetzelfde heuveltje op,
maar ik heb zin in even alleen. En zo kies ik een
pad dat me door een stukje bos met een om
weg weer naar Torgny leidt. Boven m'n hoofd
verschijnt een rode wouw. Op zich leuk, maar ik
hoor de jongens al lachen, als ik het ze straks
