VROEG
40 JAAR NLGO
Door Robbin van Dijk
Door Jan Baksvoorzitter NLGO
De wekker gaat om vier uur en dat doet
best even zeer. Soms vraag ik me af wat ik
allemaal wel niet over heb voor 'de vogels',
maar toch laat ik de warmte van mijn bed
weer achter voor een kille aprilmorgen. Mijn
aanvankelijke weerzin verdwijnt een half
uur later als ik de zon zie opkomen vanaf de
dijk. De eerste gele kwikstaarten komen over
en herinneren me aan waar ik het allemaal
voor doe; een gevoel van relatieve eenzaam
heid op een plek waar ik graag kom. Vogels
tellen. De noordwestenwind deert me even
niet...
Dit gevoel van eenzaamheid blijkt steeds
lastiger te ervaren in deze periferie van de
Randstad. Het duurt niet lang voor de eerste
honden worden uitgelaten. Enthousiaste
wielrenners zoeven voorbij. Het recreëren
lijkt zich hier op de vierkante meter af te
spelen. Ah, de eerste purperreiger van het
voorjaar.
Zaterdagen zijn een kansloze exercitie voor
de rustzoeker. Jagers, toeristen op e-bikes,
fotografen, kitesurfers, vogelaars, allemaal
op die ene 'postzegel'. Er lijkt bijna wekelijks
wel iets te veranderen. Niet alleen verande
ringen door de cyclische gang der seizoenen,
maar vooral als gevolg van de menselijke
drang naar progressie en vernieuwing. Akker
wordt plas, veld wordt park, zee wordt land,
zoet wordt zout, zout wordt zoet. Een ieder
eist zijn deel. De fietser wil zijn pad. De vis
ser vraagt om meer gronden. 3 kleine zwanen
langs de oever. Da's best laat...
Een jonge vrouw met kwispelende labrador
knikt me vriendelijk toe en vraagt in het
voorbijgaan of er nog iets moois te zien is.
Ik wijs haar op een volwassen zeearend die
zich toevallig net losmaakt uit de bosrand.
De vrouw lijkt onder de indruk.
Een schril contrast met de man die erop
stond dat zijn hond gewoon los moest
kunnen lopen, ongeacht de bordjes van de
beheerder. Mijn opmerking over broedende
vogels werd ontvangen met schouderopha
len. 3 sijzen naar noord.
Liever blijf ik vogels tellen en converseer
ik niet te veel met heren met loslopende
honden. Echter, soms wint mijn rechtvaar
digheidsgevoel het van mijn behoefte aan
rust, met discussies als gevolg. Maar niet om
half zes in de morgen. Dan is het alleen de
groene specht die de stilte doorbreekt. Laat
ik de rust bewaren. Het liefst in de letterlijke
zin van het woord.
NLGO bestaat dit jaar 40 jaar. Dat is gevierd met een symposium
en er waren het hele jaar door veel excursies, presentaties en een
fotowedstrijd. Van een aantal evenementen geven we een verslag in
dit nummer. De NLGO-leden ontvangen bij deze Sterna een zakje
met bloemenzaad, goed voor bijen en insecten.
In het winternummer van dit tijdschrift willen we 70 jaar NVSD en
40 jaar NLGO gedenken met bijdragen van kunstenaars. Hoe bele
ven zij de natuur en het landschap van onze eilanden?
In 1979 werd de Vereniging Natuur -en Landschapsbescherming
Goeree-Overflakkee opgericht. In onze statuten staat dat we ons
inzetten en sterk maken voor de bescherming van het landschap en
de ons omringende wateren. De vereniging kon gelijk aan de slag,
want er dreigde inzake natuur en landschap veel mis te gaan: er
stonden ingrijpende ruilverkavelingen te gebeuren, de aanleg van
de N57 bedreigde een aantal waardevolle inlagen, het zandwallen-
landschap stond onder druk.
Nu, 40 jaar later, zijn er nog steeds bedreigingen voor het land
schap en de toeristenstroom is sterk toegekomen. De toeristen
komen voor de rust, het mooie landschap, de ruimte, de duinen en
het strand. En voor die aspecten willen wij ons als vereniging inzet
ten.
Het symposium op 29 juni ging over de verbinding tussen natuur,
landbouw en bevolking ten behoeve van een gezonde leefomgeving.
Er was veel belangstelling voor dit onderwerp. Iedereen raakt ervan
doordrongen dat de natuur en het landschap achteruitgaan en dat
de biodiversiteit enorm aan het verminderen is. Een zienswijze van
de KNNV-Voorne verwoordde het als volgt: "De natuur is de kip die
de gouden eieren moet leggen. Die moet je derhalve heel goed ver
zorgen. Als wij de relatie tussen natuur en de toeristisch-recreatie-
ve sector in ecologische benamingen zouden moeten omschrijven,
dan is de gewenste situatie een symbiotische relatie waarin beiden
voordeel hebben aan deze relatie. Helaas constateren wij dat de be
staande relatie omschreven moet worden als een parasitaire relatie.
De voordelen voor de toeristische sector zijn volledig gebaseerd
op de hoge natuurwaarde van onze gebieden en zijn in grote mate
nadelig voor diezelfde natuur". NLGO zoekt de samenwerking met
de agrarische sector en de lokale overheid om toekomstbestendig
beleid te maken voor het behouden van de natuurwaarden op ons
mooie eiland.
Jan Baks. Foto: Jaap Pcemah
