Vogelfotografenstrada
Op stap met
Door Gerard Ouweneel
Wie kijkt niet met plezier, bewondering en soms
met afgunst naar de schitterende foto's die
vogelfotografen ons vlijtig voorschotelen? Ieder
toch? Met behulp van vernuftige technieken die
het gilde zich achter de PC eigen maakte, krijgen
vogelfotomodellen een final touch mee die voge
laars in het veld nimmer ten deel zal vallen. Gelijk
couturiers hun mannequins zodanig opsmukken
en verfraaien dat het niet langer wezens van
deze wereld zijn, zo geven fotografen de door
hen geportretteerde vogels een lading mee, die
de fantasie op hol doet slaan ze maken
van hun vogelmodellen de mannequins van de
vogelwereld. Dat is al een tijd aan de gang. Zo'n
kwarteeuw terug, tijdens de redactieperiode van
het tijdschrift Vogels, zochten we voor een voor
jaarsnummer een foto van een nachtegaal. Op
tafel kwam een foto om te likkebaarden, volgens
de fotograaf gemaakt in het Noord-Hollands
duin. Het was een droomfoto: de vogel troonde
vief op een fraai bemost stronkje met naast
zich een bloeiende sleutelbloem. En natuurlijk
licht in het oog. 'Die wordt het', verklaarde de
redactie in koor. Allemaal, behalve fotoredac
teur Frits van Daalen. Die haalde meesmuilend
de illusies onderuit. 'Die fotograaf was al aan
dat plaatje aan het knutselen toen die nachte
gaal nog in Afrika zat', zei hij. 'Eerst een mooi
stukje dood hout neerleggen op een fotogenieke
duinhelling waar nachtegalen plegen te zitten.
Daarbij natuurlijk attentie voor gunstig licht.
Vervolgens ernaast een sleutelbloem planten en
tenslotte, zodra de nachtegalen terug zijn, deze
met meelwormen lokken naar je lusthofje. Kijk
daar hg er eentje...!' En inderdaad, op de dia
was onmiskenbaar een meelworm te zien. Frits
voegde niet zonder ironie aan zijn openhartige
betoog toe het wat slordig te vinden, dat de
fotograaf de meelworm niet had verdonkere
maand. Daarna vertelde Frits nog een verhaal
over hoe het toeging in de Achterhoek, op een
plek waar ijsvogels zich in een fraai decor ple
gen te vertonen. Om u niet nog meer illusies te
ontnemen, houd ik dat verhaal voor me. Maar
het kwam voor dat op fotografische hoogtij
dagen het op de bewuste plek tot filevorming
kwam. Om handgemeen te voorkomen kwam
het toen tot afspraken wie op welk tijdstip en
hoe lang de begeerde locatie bezet kon hou
den. Zoals de gidsen in de Serengeti onderling
afspreken wie, wanneer en hoe lang ieder met
zijn safarigasten bij de leeuwen gaat staan...
10
