89
't Zal je maar gebeuren, dat je van de ene dag op de an
dere, plot-sklaps mezewees wordt en ik niet alleen, m'n
zes broertjes en zusjes vanzelfsprekend ook.
Schreeuwen om het hardst hielp niet veel, stil zijn van
verdriet nog minder. Dus piepten we maar weer tot onze
keeltjes droog werden en bijna dicht geplakt zaten.
Ssst, stil, daar hoorden we wat geritsel bij de opening van
ons nestkastje. zou mama of papa mees daar zijn met
lekkere malse en knisperende insecten? Zeven wijdopen-
gesperde snaveltjes balanceerden vol verwachting op de
dunne halsjes. Maar ach, niets van dit al. Wel gebeurde
er iets eigenaardigs... vreemde mensenvingers wrie
melden in de opening van ons nestkastje en 'n hagelbui
van propjes brood viel op onze kale lijfjes neer. Zoiets
raars hadden we nog nooit meegemaakt, 't Was werke
lijk om stil van te worden. Wat moesten we daar nu mee
beginnen
De volgende dag zaten we nbg met lege kropjes en volko
men ouderloos. Vertwijfeld piepten we zo nu en dan wat.
Ons kleinste broertje of zusje lag al dood op de bodem van
ons nestje en twee andere ukkies werden al heel stil en
slap. Oh, kwamen onze ouders nu maar! Weer hoorden we
vreemde geluiden en stemmen naderbij komen. Ons nest
kastje werd omlaag gehaald, 't dak geopend en een groot
mensengezicht gluurde naar binnen. Het dak ging
weer dicht en na wat gehobbel en beweging kwamen we
met nestkastje en al op een 'vogelopvangadres' terecht.
Daar werden wij voorzichtig uit het houten kastje getild
en in 'n soort broodmandje gelegd. Ons dode kleintje werd
verwijderd en de twee ukkies kregen gauw 'n stukje hard
gekookt eiwit, dat even in water gedoopt werd, in hun sna-t,
veltjes geschoven, 'n Lichte massage onder het keeltje
was zeker niet overbodig, want ze waren te zwak om door
te kunnen slikken. Ook wij kregen heerlijke brokjes ge
kookt en vochtig gemaakt eiwit. Wat 'n opluchting was
dat, want nu konden we tenminste onze bibsjes omhoog
werken om zodoende van onze ontlasting af te komen!
