't eiland lank en brêêd naereeë. As getrouwde
ménsen zoude ze op de kermesse nie vee meer
van d'r neuze kunne maeke, en ze liete ulder
gedachten gae over 'oogere diengen, en mêênde
dat veranderienge 't eiland goed zou doee. Een
Hertog, was d'r êên mee gekomme, een man van
naem, daer as ze op 't vasteland nog ulder 'oed
vó zoude moete lichte. En 'oe as de ouwe bokjes
ook waerschuwde dat gröösigheid nog aoltöós
slecht van passé gekomme was, ze wiere 't er
over 's êêns dat ze nè de konienk zoue schrieve
om een hertog vó ulder eiland.
Zeven weken laeter kwam d'r een böötje en daer
ree een 'ondekarre af. D'r op zat een 'alve zoch
ten die wezenloos de verte in lachte en mee een
rolle papier zwaoide. 't Was een zelfgeschreve
bevelschrift van den konienk, dat dit in 't vervolg
ulderen hertog zou weze, en dat ze deze
grööt'eid een gaef 'uus en paerden mochte geve,
eerbied, land, nieuwe schoenen en eiken aevend
een glasje bier.
"Dat kan goed komme!" vloekte de joenge gas
ten, en ze snokte de ziele van z'n karre. Vödat de
ouwe mannen de nieuwe hertog nog nè de
konienk aodde kunne vraege, en wat of 'n pre
cies kwam doee, wier 'n zeven keer gejonast en
bier gevoerd toetdat 'n den "eemel anzag vö een
doedelzak en op den duur mee z'n duum in z'n
mond in slaop viel. Den anderen ochtend mee
afgaend waeter zette de joenge gasten ulder
hertog in een böötje mee een liter melk en een
ènde cervelaatwost, zette z'n 'onden op sterk
waeter en schreve nè de konienk dat ze om een
hertog gevrogen aodde, en nie om een drupje.
Mèr de ouwe bokjes vréésde mee grööte vrêêze,
en zeide dat ze d'r 't beste van zoue 'oope, en de
rest gesprêêd laete leie.
Een maend en drie weken naedien liepe d'r drie
grööte bóóten binnen, die geliek a de kaoie van
't eiland verrinneweerde. Fuuftig man op paer
den sproenge an land, keke aolle vrouwen van
de kaoie af -zö astrant waere ze- en goenge in
de houding stae vö den êênenvuuftigsten. Dat
was een Gofferd van een vent, bruun as een
Beier. Ie ree op een paerd as een buffel, en aolles
wat 'n zag scheen 'n in z'n eige op te nemen. In
z'n achterzak stak een rolle papier: in 't vervolg
was dit de hertog van 't eiland. De joenge gasten
waere vereerd mee de attentie van de konienk
en booge as knipmessen. Mèr de ouwe mannen
lienkerde stilletjes nè 't café om een joenkje te
nemen. "Noe kan 't nog" zeide ze, en ze boom
de nog een stuitje over de ripperatie van de
kaoie. Den anderen ochtend goenge de fuuftig
man van de hertog aolle 'uuzen op 't eiland
langst, naeme een kwart van 't vee en de negotie
mee, en aolleman die as 't er nie mee 's êêns was
spoelde ze de broek in een sprienke of een wae-
tergank. "t Is vö julderen hertog mènsjes" zeide
ze, "de man moe' ook een bestaen 'ebbe, en je
wille toch nie dat een hertog benee z'n stand
komt te leven, ee." En ze liete ulder paerden
stampe dat de klokke op de schouwe stoeng te
rammelen. 'Ier naeme ze een taefelklêêd mee, en
ginter een joenge meid vö 't 'uus'ouwen van den
hertog, of een tunne bier vö z'n gevolg. D'r wier
een paleis gebouwd, voorraedschuren, een vie-
vert mee goudvissen, en nog meer uutstuuksels
verschene d'r op 't eiland. Vö de hertog, die
geëerd wier toet op 't vasteland en aolle tien jae-
ren een nieuw wuuf en een onderkinne d'r bie
nam. En de ménsen op 't eiland leefde nog lank
en ongelukkig en ze wenste toet in lengte van
daegen de mannen die om een hertog aodde
gevroge, een rolberoerte toe.
Jan Zwemer
DIE GREEP, IS IN DE NEEP
De meeu vlieght over al, om haren kost te rapen,
En vint ontrent de strant een oester liggen gapen,
Dies picktse naer het aes; maer, eer de vogel at,
Soo sluyt de mossel toe: daer is de meeu gevat.
Siet daer een eygen beelt voor dese losse gasten,
Die sonder na-gepeys in alle schotels tasten;
Sy zijn te byster graegh, maer, siet! ten lijt niet lang,
De grijper is gevat, de jager wort de vang. JACOB CATS
6
