marcheeren
r op'
j| c
Z-V - <>-•
Müi v -eaniMK
rechterhand van Mullié zit mevr. Riemens.
Wie namen weet van de andere leden van het
gezelschap, wordt vriendelijk verzocht dat te
melden via 'n brief aan de redaktie van Nieuw
Zeeland.
redaktie voorde inhoud: Mullié, Bimmelen
Wolders. De laatste was de eigenaar van een
goed lopende rijwielhandel. Later had bij
een funkfie in de SDAP-koöperatie 'De
Vooruit'.
Bimmel zijn we al tegengekomen, toen hij
nog vrije socialist was. Hij moet tegen 1900
naar de SDAP zijn overgegaan. Hij was
sinds 1884 zetter op de drukkerij van
Kröber, waar de Middelburgsche Courant
gedrukt werd (nu is dat de drukkerij van
Den Boer), en oprichter van de Middel
burgse afdeling van de typografenbond (nu
de grafische bond van het FNV). Een wat
emotionele man, maar met een helder
verstand. Zoals zo velen in de vroege
arbeidersbeweging wilde hij met grote
bezieling kennis vergaren. Twee jaren
spaarde hij om 'De Socialisten' van H.P.G.
Quack te kunnen kopen, met zijn zes delen
toendertijd de bijbel van het socialisme. Hij
was slechthorend en nogal ziekelijk, vooral
door de loodvergiftigingen die hij telkens
weer op zijn werk opliep. Behalve dat hij
aktief was in de SDAP, speelde hij ook een
belangrijke rol in de Middelburgse Bestuur-
dersbond, een samenwerkingsverband van
plaatselijke arbeidersverenigingen, waar hij
jaren voorzitter van was. Toen Ter Meulen
in maart 1902 ophield als provinciaal
vertegenwoordiger volgde Bimmel hem op.
De centrale figuur van het trio was evenwel
Mullié. Hij werkte op de meelfabriek van
Kakebeeke. Wibaut schrijft in zijn herinne
ringen dat Mullié er niets te doen had, zodat
hij veel kon lezen. Belezen was hij zeker,
maar een paar jaar later moest hij zo hard
(17 a 19 uur per dag) werken, dat hij in 1906
opzei.
De Baanbreker zou eerst drie maanden op
proef verschijnen. Hij werd gedrukt bij
Kröber (waarschijnlijk). Daar had Bimmel
voor gezorgd, om als socialist zijn baan wat
te rekken op die drukkerij.
Pompeus
Het blad had een duidelijke funktie voorde
partij: mensen kennis laten maken met de
SDAP, de weg bereiden voor partijlidmaat
schap en abonnement op Het Volk, dat met
grote tekorten kampte. Je kunt de Baanbre
ker een propagandablad noemen, maar
schreeuwerig was hij niet, al werd soms
pompeus over de steeds voortschrijdende
zegetocht van de sociaal demokratie
geschreven: 'De S.D.A.P. behoort tot de
partijen met het meest nauwkeurig omschre
ven program en wij sociaal-demokraten
marcheeren als een welgeordend leger op,
onafgebroken in de richting van ons ideaal;
op onze congressen stellen we onzen weg
vast en dan rukken we moedig langs dezen op
in de blijde zekerheid, dat ons de overwinning
wenkt', heet het op 12 juli 1902. De krant
bekende maar zelden kleur in de vele
konflikten die de SDAP verdeelden. De
Baanbreker was dan ook niet zo kleurrijk
als De Toekomst die wél een eigen geluid
liet horen onder de vrije socialisten.
Er stonden soms zeer simpele artikelen in
het blad, opdat zoveel mogelijk mensen de
krant konden lezen. Ene Gijs schreef
parlementaire overzichten, want net als de
SDAP als geheel, richtte de Baanbreker
zich sterk op het parlementaire werk:
verkiezingen, Tweede Kamer, gemeente
raad. Algemeen Kiesrecht, voor man en
vrouw, was een van de belangrijkste
aandachtsgebieden. Vanaf 13 september
1902 schreef de bekende propagandist L.M.
Hermans, bijzonder gehaat bij de vrijen
(Louis Maximiliaan Barrikade noemde Van
Emmenes hem), de kameroverzichten;
vanaf juli 1903 de journalist Jan de Roode.
Ook de Baanbreker keurde het koningshuis
af. Als koningin Wilhelmina in november
1901 een miskraam heeft, heet het: 'Voor
jonggehuwden is dat te betreuren, maar als
socialisten, die in het koningschap een
ornament zien, waarachter het kapitalisme
zich verschuilt, heffen wij daarover geen
jeremiades aan.' In 1902 kwam er een
rubriek voor de drankbestrijding, gevuld
door de onderwijzer P.K. Peerlkamp; vanaf
1903 ook een vrouwenrubriek. In januari
1902 werd een (al vlug weer gestopt) projekt
begonnen om lonen en werkomstandighe
den op het platteland te beschrijven.
Er zat dus ontwikkeling in de krant. Helaas
klonk deze in het abonnementenbestand
niet door. Begonnen met 100 abonnees, had
het blad twee weken later het dubbele. Al
vond de redaktie dit bevredigend, het was
niet voldoende. Op 7 december beliep het
tekort al 50 gulden. Velen vonden de
Baanbreker te duur voor zijn formaat.
Drukker was Littooij. De kommissie van
redaktie werd flink veranderd: Bimmel
werd vervangen door Krijgsman uit Goes
en Wolders door Ter Meulen. Krijgsman
werd in april overgeplaatst naar Leeuwar
den en weer vervangen door Wolders. Een
administrateur werd nu ook aangesteld: C.
v.d. Weel, al administrateur van de
koöperatie De Broederband. Net als
Bimmel was hij zetter van beroep.
Geweldig met de verkoop ging het nog
steeds niet. In september 1902 had het blad
nog geen eigen kolporteurs, want de
kolportage had weinig te betekenen.
Baijens deed in Middelburg zijn best, maar
het zal hem wel net zo vergaan zijn als de
kolporteur in Vlissingen, die door de
oU f.
J
A f./p .0' (h
Tfff- tsi. f/ 0CO>
13