Wiele hinders gienge d'r haest ielken dag kieke
In op blööte pöóten beklomme m'n roekelóós de kafhaop.
Dan wêêr nae huus, naeje tente op d'n bleik.
In je voewlende de stekels van't kafinje borstrok nog steke.
D'n bleik was in zöó'n zeumerje campieng,
Want echt op vakansie gieng ie haest nóóit,
Haogstens 'n daechie nae Rotterdam, of nae
Femilie die an de overkant weunende.
't Was eigelek hêêl simpel om 'n tente te maekene:
Je nam 'n ruiter wêêr ze gewassen op dee draoge
In over de houten deej wat schööne baele zakken:
Binnen krap tiejn menuten haoj' dan 'n wigwam ebouwd.
Mar in die zeumer hao ik 'n hêêle luxe tente emaekt:
Gêên baele zakken, mar mit 'n stik van 'n scheepszeil
Hao 'k de houten beklêêdVan naom Merien hao 'k 't
ekrege,
Die hao vroeger met z'n blaezer nog op de zeilen evist.
Zóó zat ie dan in je tente je rot te zwêêtene,
Want de zunne brandende fel op 't dikke bruune zeil
In 't was binne pikdonker. Mar je borstrok uut doewe?
Gêên spraeke van! Je zou wel 's kouwe kunne vatte!
Op 'n middeg was 't van de hitte haest niejt te hardene.
We waere mar buute góö zitte in 't homege gors.
Van moewder hao m'n 'n flesse gazeuze ekrege:
Champagnepils, in 'n halve weckflesse peertjes.
Zóó wier 't alles bie mekaore nog 'n echte picknik
In ik hao zelfs 'n idee om de peren op te wèrmene.
D'r most in de schure nog 'n blikke speelgoewdkacheltie
Van m'n zuster, die al etrouwd in uut huus was, stóó.
Ik hè 't onmiddellek ehaeld in aok wat ouwe kranten.
In in 't verbiegöón de lucifers bie 't gasstel mee'enome.
Wêêr vromme op d'n bleik de kachel vol'epropt mit kranten
In 't flessie peren d'r op'ezet, in toe de kachel an'estoke.
De vlammen vloge algaauw mit kracht uut 't dinnepuupie.
O, 't gieng perfect, 't leek allemaele net echt.
Mar, toe inêêns gieng 't hêêle zaekiefout:
Inêêns, we schrokke uus eige rot, zeeg 't kacheltie in mekaore.
Want 't dinne blik was deur de hitte van 't vier esmolte.
Nog hóór ik 'tsissene van 'tperezop uut 't flessie
In de vlammen. Nog dichte dienke ik an diejn tied.
D'r is gêên pad mêêr vromme, allêêne in de herinnerieng.
Echt op vakantie ging je eigenlijk nooit. Op twaaljarige
leeftijd heb ik ooit met mijn moeder een week bij een oom
en tante in Tholen gelogeerd. Dat was toen vanuit Oud
dorp met openbaar vervoer een reis van vijf uren.
In 1951 en 1952 ging ik bij mijn oudste zuster in de buurt
schap de Oostdijk logeren. Die buurtschap lag aan de
oostelijke rand van de Oostduinen. Mijn zus woonde met
haar man Piet in de voormalige openbare school van de
Oostdijk. Er was in die tijd veel woningnood en vandaar
woonde zij in een van de twee lokalen, in het lokaal aan
de wegkant. Er waren in dat lokaal een woonkamer en een
slaapkamer afgetimmerd, De rest was keuken en berg
ruimte, met een hoog plafond. Ik sliep dan in de rookfau-
teuilvan mijn zwager. Als ik op de leuning ging staan, kon
ik door het hoge raam uitzien op het stadje Goedereede in
de verte.
In het andere lokaal woonden, in spiegelbeeld, Piet en
Anna, een jong echtpaar. Achter de school lag een ruige
tuin met bossages. Aan de achterkant grensde die aan de
oude Oostduinen, maar daar mocht ik nooit komen, want
daar liepen de kanalen van het waterwingebied. Ik vond
het daar eigenlijk ook een beetje eng.
In de struiken achter de school zaten julikevers, bonte
kezen noemden we die. Ik ving er een aantal en deed die
met wat groen erbij in een schoenendoos, met in het dek
sel wat gaten voor lucht, 's Nachts wilden die beesten op
jacht, met een kenmerkend kirrend geluid. Toen ik er een
aantal verzameld had, zei buurman Piet: 'Laet d'r mar 'n
paer los.' Het was avond. Ik deed het en de beesten vlogen
gelijk naar boven in het lokaal. Ze hebben daar een hele
nacht zitten kirren en af en toe vlogen ze in het donker
snorrend rond. Piet wist dat zijn vrouw er nogal bang
voor was. Toen Anna mij de volgende morgen zag, zei ze
kwaad: 'Joe rotjonge'ie! Ik hè.d'n hêêlen nacht gêên oage
dicht'edae! Geschrokken heb ik me toen maar gauw uit de
voeten gemaakt.
Ook dat soort vakantie-ervaringen? Laat ze ons weten.
Pau Heerschap
*V-,.
r-
V*;
';>j
