deze keer Sjaak Herman uit Sluis die verteldedat hij op de
vliering van zijn huis was gaan zoeken. Hij kwam met een
houten schaal. Vermoedelijk was die veel gebruikt want
er zat een barst in. Die was met een ijzeren kram zodanig
gemaakt, dat er geen vloeistoffen meer in konden woden
bewaard. Deze schotel werd vroeger door de vrouwen in
het Land van Cadzand gebruikt als ze aardappelen schil
den, werd ons verteld.
Misschien is de schaal ook bekend in andere regio's van
ons dialectgebied. We horen het graag.
M'n stikje
Verhuuze
Pau Heerschap
Hêêl lange hè Tc 'edocht dat ik nooit zou verhuuze, dat
ik altied in m'n geboortehuus zou bluuve weune, mit de
natuurtuun van ruum 2000 m2 om m'n heene. Hoevel
ménsen hè niejt gedurende de tiejnjaer dat 'r 'n zeumer-
fair eorganiseerd wier de plekke bezocht. Duuzenden
hè dêêrvan genote. Sommige verzettende zelfs d'r zeu-
mervakansie om 't evenement altied wêêr mee te kunne
maekene.
Mar op 'n gegeve mement wier 't ongerhoud van die grööten
tuun te veel voor m'n. 't Lukkende niejt mèèr om dat grööte
hof tussen de hoagten in 'n perfecte toestand te houwene. "Da
joe niejt kleindergööt weune", zei iemend op een verjaerdag.
Ja, kleindergóö weune, dat leek mien wel wat en ik besloot
zelfs 'n nieuw huus te laete bouwene.
Mar wat heit 'n mènse in z'n leven toch 'n hoap spul
len verzaemeld. Wat mien betreft vooral boeken. Boeken
koape, dat begon eigelijk al toe 'k op de HBS zat. In dat is
eigelek nóóit mêêr 'estopt. Hêêl 't huus zat vol mit boeken
over alderleie ongerwèrpen, in kasten, in rekken in zelfs
in staepels op de vloer. Ik hè ze nóóit 'eteld, mar ik schatte
zöö'n tiejnduuzend.
Omdat ik 'n brêêje interesse hè hao ik boeken over alderlei
ongerwèrpen: literatuur, geschiedenis, theologie, tuunen
in planten, over kunst. Oak boeken over hoe je kon tekene
in schildere. Dat kon natuurlek niejt allemaele mee, dus
moest t'r 'eschift woore. Wat houw ik? Wat doew ik weig?
Eêrst alle romans mar weig, want die gieng ik toch nóóit
mêêr allemaele leze. Toch hè Tc 'n antal schrievers mar
'ehouwe. Oak m'n driej meter dichtbundels is helemael
mee'egöö. 't Inpakkene gieng nog behoorlek snel. Ik wier
dêêrbie 'eholpe deur diverse hulpen. Ik gaf dan globaol an
wat ik woe houwe. In totaol waere d'r zöö'n 200 verhuus-
döözen nöödeg.
D'r binne noe ik dit schrieve twèlf weken verstreke, mar ik
bin nog geregeld an 't uutpakkene, mar dat goot niejt zóó
vlug, want de êêne verrassieng nae d'n aoren komme ik
tegen in dan ik kan 't dan niejt laete om even te göó zitte
blaerene, in soms stikjes te lezene. De möóste boeken hè 'k
in de huuskamer ezet: verzaemelde wérken, gesigneerde
boeken. In wat eigelek hêêl gek is: ik bluuve nog altied boe
ken biekoape. Zo kan ik ongerhand beschikke over 'n col
lectie die dateert van 1636 toet noe.
De grööte bovenruumte, 10,80 meter x 6,30 meter, in mit
vloerverwaermieng, bin ik an 't inrichtene as bibliotheek in
atelier. Want ik bin oak wêêr van plan om te göó tekene in
schildere. Dan doew ik dan oak nog, al mêêr dan 'n halven
êêuw. 'n Klein neefje van mien zei óóit: "Ome Pau hoeft
nóóit mêêr naer de bieb." Ja heerlijk, zöö'n eige bibliotheek.
Ik geniejte d'r nog ielken dag van.
In dan ligt er oak nog 'n lappie grond van 9 bie 12 meter.
De hêêle buurte heit intussen d'n tuun al in'ericht mit tegels
en grind, mar ik hope d'r wêêr n natuurtuun(tje) van te
maekene, mit planten, boampjes in struuken, zöóas ik die
oak bij m'n geboortehuus hao. Mar noe mar even wachte
toet 't voorjaer. M'n zieje wel!
Nehalennia winter 2019 nr. 206
Gerard van de Velde vertelt
Hier volgt het relaas van het Zuidzandse muziekgezelschap
Veronica dat op 13 maart 1945 in Oostburg was, nadat
koningin Wilhelmina in Eede die dag voet op Nederlandse
bodem zette.
verwoeste Sluis naar
Groede, waar hij op
het gemeentehuis
werkte. Daar was
het Militair Gezag
ondergebracht.
Onderweg dacht hij
onwillekeurig aan
het bericht dat hij
net na zijn ontbijt
op Radio Oranje
had gehoord. De
koningin zou deze
dag de Belgisch
Nederlandse grens
PieterVerhage
overschrijden. "Zeker wel ergens in Brabant of Limburg.
Daar waren immers de eerste geallieerde troepen ons land
binnen gekomen".
Piet was nog maar net aan het werk of er diende zich een
motorordonnans aan. Dat gebeurde wel meer. Maar deze
man was zeer gehaast en meldde dat in de loop van de
dag de majesteit het Land van Cadzand zou bezoeken en
tevens vroeg hij om een gepaste ontvangst bij de grens. De
boodschapper was nog maar net vertrokken of Verhage
riep alle leden van het Militair Gezag bijeen voor een
spoedoverleg. Men besloot dat in alle dorpen, waar de ko
ningin zou komen, het Bevrijdingscomité acte de présence
zou geven.
Verhage reed naar Aardenburg en liet het plaatselijke co
mité oproepen. Gezamenlijk trok men naar de grens bij
Eede. Het nieuws ging vlug door het dorpje en spoedig
stond er wat volk bij de grens. Mensen uit Maldegem en
andere grensbewoners kwamen ook een kijkje nemen.
Maar waar was de grens nu precies? De grenspaal - nog
uit de tijd van Napoleon - had het oorlogsgeweld niet
overleefd. Gelukkig was het fundament nog aanwezig.
Robert van Parijs haalde een halve emmer roggemeel
(varkensvoer) uit zijn schuur en maakte een streep over de
weg. Ziezo, dat is de grens. Duidelijker kan niet.
Het wachten was nu op de koningin. Iedereen probeerde
een goed plekje te vinden. Toen eindelijk enkele militaire
voertuigen uit de richting Maldegem in beeld kwamen,
voelde iedereen de spanning. Nu zal het gebeuren. Toen
de wagens stilhielden, sprong een jonge militair uit het
voorste voertuig en opende het portier van de auto waarin
de majesteit zat. Statig kwam ze uit de auto tevoorschijn.
Doodse stilte. Niemand sprak een woord. Ineens klonk
daar: Leve de Koningin. Hoera. Het was Johannes Cauwels
uit Aardenbrug, alias Tarzan, die deze leuze luid aanhief
terwijl hij zijn hand ophief. En de toeschouwers? Die
Net als alle morgens vertrok Pieter Verhage op zijn motor
fietsje naar zijn werk. Het was een dag als alle dagen. Hij
reed uit het zwaar
De schaal ging van hand tot hand
Eede, aankomst koningin Wilhelmina
