Nehalennia voorjaar 2015 nr. 187
D'r is al langer vee veranderd.
't Was daar eest zee mee schor en slik.
D'r wier om mossels vee gevochten.
Ut was er dikkels jie of ik.
Men groef toen oek na veenig derrick.
Daarin zat zout da was vee werd.
Da waren zin Axel druk mee bezig.
Mee kookpotten voo 't inmaakzout.
Op 't schorre liepen toen vee schapen.
Zoo kwam dat plekje aan z'n naam.
Al is da lang nie ieder 't eens mee.
Mao oek die waren d'r nie bie.
Het wegtracee bleek een eele puzzel
Met vele malen overleg.
'k Geloof da 't nog nie eemao rond is.
Mao 't kom vast hoet geloof me mao.
In de schorre-story wast te volgen
Al las ik 't mee een korrel zout.
Die karren grond wieren da bergen.
En in de tunnel vloog een koe.
D'r kwamen oek schone reacties.
Van over 't water in het Iers.
Want wat ut water ei gescheijen.
Vindt mekaar weer int dialect.
De schrieverie van Fred en Levien.
Zit nu mooi 't oope in da boek.
Ut viel nee mee om oek die lorre.
Zo plat te kriegen as een koek.
Toch is't op Schapenbout noe anders.
Mee al die grond da nest de weg.
Ga noe de zonne eerder onder.
D'amee en ze misschien weh pech.
De Koegors staat nu op de kaarte.
Mee't Koeieschorre viaduct.
Da's nie 't ende van het werk dao
Maar wel het einde van dit lied
Adri Scheele
Gezongen door Adri, tijdens de presentatie van het boekje
Van 't Axelse Gat tot Koeischorreop donderdag 27 novem
ber 2014. Op de melodie van Ketelbinkie.
Muzen
Ik had al wel us 'n muus horen sprinten over 't gipsplafon
boven ongz bed. Mar daer had mien vrouw omdat ze 'n
beetje doaf is, geen errg in en last van. We rooke oak niks
op de zolder.
Ongze hond, Tery, is errrg handig in 't kraeke en opete van
walneuten. Hie eet alleen de neut op. Omdat hie ze overal
stal, besloat mien vrouw de neutemangd met de verse
oogst, op zolder te zette. Dat was op 1 november.
Nae 'n paer daege hoarde we bie 't naer bed gaen, 'n wal-
neut rollen over 't plafon, 't Leek wel of 'n muus er mee an
't voetballe was. "Zo ken ik niet slaepe", zei m'n vrouw en
nam d'r laeken en dekbed mee naer de logeer kaemer.
Omdat we nog 'n muusvriendeluk valletje hadde waer 't
klepje dichtvalt as 'r 'n muus binnegaet, hammen dat eerst
geprobeerd met 'n gepelde walneut erin. Mar de muze
trapten d'r niet in. Toen mar drie ouwerwetse muzeklem-
me gekocht.
Ik vongd 't wel errg om muze te moete doode, mar d'r
zat nikd arres op. Met m'n vrouw op 't logeerbed is toch
wel errg ongezellig. Omdat ik most dienke an mien ouwe
(vroegere) buurman, di e met groat sukses muze in z'n
kippehok verdelgde met pindakaes (dan wel met vergif
er deur), docht ik, ik neem biologische haezelneutepasta,
dat zalle ze wel lekker vinde, want kanaries ete liever 'n
biologische appel as 'n geweune.
En jawel hoor: d'n aore ochtend had ik in twee klemme al
'n muus zitte. Wat 'n gaeve beesies binne die huusmuze:
mooie kraeloagies, die ope bluve deur de klap van de val,
en 'n mooie lange staert! 't Ging me wel errg an m'n harte.
Ik haw ze netjes begraeve in de tuun.
Mar 's aevus was er nog 'n muus an 't rolle met 'n wal
neut. Nou die had zich diezelfde nacht al te goed wille
doee an die heerlukke neutepasta, mar had dit met z'n
doad motte verkoape. Ik haw ze mar netjes begraeve
want 'n kat hebbe we niet. Toen hebbe we 'n week geen
last meer gehad van de muze, mar was 't weer zo. Mien
vrouw was net terug van 'n weekie Spanje met vrien-
dinne. Ze greep weer d'r dekbed en ging naer de logeer-
kaemer. Dus weer mar de klemme gezet. En mar hoope
dat de letste muus d'r oak in trapt. Nae 'n paer dage zat de
vierde muus in de klem. Helaes was 't nog niet de letste
muus. Ze bleve ongs mar peste met die walneut. Ik haw
d'r noe vuve gevange, mar eergisteraevund was 't weer 'n
herrie op 't gipsflafon. Mien vrouwe zei: "Koap d'r nog
mar wat valle bie, want ik word 't knap zat". Mar de hope-
luk leste muus ,is d'r nog niet ingetrapt. Vannacht zat tie
eerst boven 't echtelukke bed te knikkere met 'n walneut
en laeter boven de logeerkaemer waer m'n vrouw lag. We
haw noe beslote muuzeterwe te gaen koape. We binne
't geterroriseer deur de muuze spuugzat! 't Liekt wel 'n
gebed zonder ende.
25
Een muus!
