'n alf uurtje voo da je opstaot anzet, in zwo km je in 'n
wèrme badcel in in 'n behaoglike kaomer, allebeid mee
vloer-verwèrming! De krante ligt dan al op de matte bie de
voodeure, deu weer in wind, om zes uur'n inde morgh'n
hebrocht deu 'n allochtone jongeman. Toen in '47 was de
keuk'n d'jièènigste plekke in uus wao 't nie al te koud was.
De slaopkaomer waor'n vanzelf ook vrijêêd koud, in 't
duurd'n we 'n uure voo da je in bed 'n bitje wèrm wier.
D'ouwe mèns'n droegh'n soms nog 'n slaopmutse in ze
deëen dikke bedzokk'n an om wèrme voet'n te krigh'n. 'n
Wèrme kruuke wie ook vee gebruukt, dadd'ielp best hoed."
Uit: Pieter A Lourens, Kerzanse praotjes in plaotjes, uitgave
in eigen beheer, blz 36.
Voa bestuur en leden van de ZDV
Op 't nippertje een wens vanuut Thoole!
Merrege is 't a Kerst,
de daegen gaen open en dicht,
dan nog 'n pae nachtjes slaepe,
't nieuwejaer kom al in zicht.
Dat oar dan 2014,
weten julder nog mit de eêuwwisselieng?
Alles zou kepot kunnen gaen,
ma 't gaf nie vee veranderieng.
Alleên, ons wieren ouwer,
en dat gae deu, nog alledag,
gelukkig ma, zou'k zo zegge,
da' je dat beleve mag.
Netuurluk kommen d'r klachten
an oagen, oaren en rik
an voeten, 'anden en knieën
wie dat eêl goed weet, bin ik.
Over eên dieng eb'ik nie te klaegen,
m'n spraek, m'n tonge is nog nie verrekt,
ma die 'bluuf oak goed in bewegieng,
mit ons Zeêuwse dialect
'k Open voa allen die dit leze,
Dat 't geluk an de deure za staen,
Doe dan ma 'eel gauw open,
Voa't verbie za gaen!
Jopie Meerman
Ei jie zwemles g' 'ad?
'k Bin van vó den oorlog, dan ka je wè begriepe da ik geên
zwemles g' 'ad .Dat bestong geweun nie en toch; zwem-
me kan 'k! Weet je 'oe a ons dat leerden? 'k Za 't vertelle.
Ik weunden buuten durp, an de zeediek ,op 'n stoom-
gemael. Dae bie ons an de sluus kwaeme zovee mensen
zwemme, meesta kinders en opgeschote jeugd en 's ae-
vonds mannen, die a op 't land gewerkt As 't 'eêl waerm
was liep 't durp zowat leeg om an den diek te kommen.
In de groóte vakantie leek 't Schevenienge wè.
'k Was nog klein, 'k gieng nog lange nie nae schole da 'k
a daegen achter den diek zat en moeder gieng mee. Ze
zat dan 't 'andwerken en 'ieuw m'n in de gaten. Ik mocht
op slik spele waer a groóte plassen waere mit van die 'eêle
kleine visjes, en die deê ik in 'n jampot en gienge mee naer
uus.Tot m'n spiet gienge ze aoltied dood. Moe gieng ok
mee pootje baoi-je d'r rok 'n bitje om'oóg 'ouwe, anders
wier die nat. Dat wier 'n toch wè tussen de kinders.
d 'Endracht (zo 'eêtte 't 'waeter tussen Braebant en 't eiland
Thole) liep mit laeg water zowat leeg, recht over stoom-
gemael kó je dan,de groóte mensen bedoel ik, deur de
vaergeule, nae den overkant loape. Op de teênen, dan bleef
d'r oód nog net boven waeter. Mit 'oagwaeter stond 't van
diek tot diek. De eêne weke was 't s'middugs 'oagwaeter
en d' aorre weke s middugs laeg waeter, dat a mit de stand
van de maene te maeken.De slikken bin nie overa even
'oag, mit op komend waeter bin ier en daer eilandjes.
'Oelank kan jie op 'n eilandje bluve, was ok een spelletje.
Noe was 'r vlak bie de vaergeule 'n schorre, dat a bie 'oag
waeter boven bleef. Op 'n keêr was 'r een jongen die
glad de tied vergete was en nie in de gaten dat 'waeter
opkwam. Ie wou nae den diek trug ma dat gieng nie meêr.
Ie kon nie zwemm en most aol dien tied dae bluve tot 't
waeter weer afgieng. Die ei daer lang motte wachtel!! Dat
eilandje ei 'n naem gekrege, 't eiland "Eu". Weet je oe ze
daer ankomme? Die jongen zei aoltied "eu" a 'n iemand
tegen kwam.
Tot a ze van de Eendracht ,'t Schelde-Rijn kanaal gemaekt
kende iedereen 't eiland "eu" en d' ouwere mensen wete
't nog wè.
Zonde, dat zo'n moöi stikje natuur, de Eendracht, mit 'oag
en laeg waeter, is opgeofferd an de economie van onze
Belgische buren.
Dit most ik even kwiet.
As kinders deêje we de tie-jen goed in de gaten 'ouwe,
want mit 'oagwaeter kó je geên pootje baoi-je. De meêste
kinders bleve onder toezicht van groótere mensen in 't
waeter, as 't dan an je keele kwam dan most je 'r uut. Je
prubeerden de groóten nae te doen, 'oe a die ulder aerre-
men beweegden, je keek de kunst af. As 't je lukten om
boven te bluven, je zwom bekan echt, dan keeke de grotere
jongens nae je en maekten je toómwies, zwom je volgens
ulder echt, dan wier je toegelaete da je in de "kil" de sluus
mocht zwemme.
De proef aflegge was: Van de blauwe zerrekke, schuin
nae 't muurtje zwemme, rond de pijlschaele, a je nie zonk
was je geslaagd. Je wier angemoedigd. Ze schreeuwden-
vol'ouwe Levensgevaerlijk netuurlijk. En klappen dee-je
ze dan vó je. Dat was wat, je a 't toch ma geleverd. Zo
ik mien zwemdebuut afgeleid, 'k Zat toen op de laegere
schole.
In de groóte vakantie waere d'r op durp dikkels loges bie
mien tuus ok, neefjes en nichtjes, uut de stad, die adde
echt zwemles g'ad. Ze dee-je ons vó, 'oe je op op je rik
most zwemme en duuke.
't Was zo'n móóie tied. An de zeumer leek nooit geên
einde te kommen.
Ik weet nog wè dat m'n vaoder op den diek stieng te kie
ken as ik in de kil zwom. Laeter, toen zag 'n wè da aolles
goed gieng. Ie kon toch nie 'ellepe as 'r wat mis zou gaen,
want zwemme ad 'n nooit geleerd. In zien jonge tied dee-je
ze daer nie an.
Toen mien kinders konde loape gienge we ok nae de
