In de scheerstoel
Contact
De winter komt d'r aon. Dn tiet van eiken dag ard in m'n of
werken is wee voorbie. Mao dn tiet van eiken dag voldoen
de bewegen nie, wan das goed voor een mins, ee. Dus: net
as elk jaor in de wintertiet gaon 'k geregeld op pad. Soms
wel s naor 't bos en de duunen van Oóstkappelle of naor
Oranjezon, mao meêstal bluuf ik in de buurte. Kan d'n auto
ook bluuven staon. Goed voo 't milieu en de portemonnee.
D'n enen dag doen 'k dan alle bolwerken van Middelburg,
ongeveer anderalf ure en d'n andren dag doen 'k m'n
rondje deu de polder in ongeveer dezelfden tiet. Ik loop'n
dan onder andere nést da stik land wao 't nieuwe Walcher-
se ziekenuus zou moeten komen: Mortiere Middelburg,
Vlissingen Noord. A 't beêsje maor een naom eit. 'k Aon
di najaor daor a de noódige graofactiviteiten verwacht,
mao da zit er voorloópig nie in dienk ik. De bestuurders
van de gemeênten Middelburg en Vlissingen doen d'r zoo
lange over om iets verstandigs te beslissen, dad eventu
ele investeerders dienken: bekiek het mao, ik steek'n m'n
centen wel erges anders in. In een particulier zurghotel op
de boulevard in Vlissingen bievoorbeeld, volgend voorjaor
gereêd voo gebruuk of in een multifunctionele Music Hall
op het kwakkelende Zepp in Middelburg. Da loop ik dan
amao 't overpeinzen an 'k dao kuieren.
Mao goed, dao gaot di stikje eigenluk nie over. 't Gaod
over een toevallige ontmoeting, een vluchtig contact.
Vorige weke liep ik voo m'n polderwandelieng de stad
uut. Eêst van uus uut lekker over de wandelpaoden van 't
Meiveld, de groene longe van Middelburg Zuud, dan bie
stoplichten oversteken in de buurte van een gebouw waor
mensen in auto's eten uut een loket kriegen. Zoeven d'r
nie voor uut d'r auto. Over 't nut van bewegen en gezond
eten gesproken. En dan nog een keer oversteken over de
toegangsweg nao de wienkels van de Mortiere. Da kan
enkel mee een flienke dosis waore doodsverachting, wan
daor is geên zebrapad en dienkt 'r om da de consumenten
aost èn om bie de wienkels te komen en net zooveel aost
om wee naor uus te riejen. Je moet dus een schaors rustig
moment afwachten om over te steken of dankbaor j'n and
opsteken a 't 'r een paor voo je stoppen.
Noe nog een oog bruggetje over en dan bin 'k in de polder.
Neêë, geen eênzaome wieë polder zoo a je die op Noord-
Beveland nog wè treft, maor een strook land, ingeklemd
tussen Middelburg en de snelweg A 58. Rechts een waoter-
gank en een zompig stik weie, een eldorado voo waoter-
veugels. Ik zien dao geregeld waoteroentjes, scholeksters,
wulpen, reigers en zelfs oóievaors en ik oop dan stiekum
dad dao nooit wienkels of uuzen gebouwd gaon worren. Ik
loop'n buuten de bebouwde kom netjes, zo an 'k 't geleêrd
èn lienks van de weg, mee goed zicht op het tegemoet
kommend verkeêr. 't is dan wel een polderweg, mao dao
riejen toch geregeld auto's en scootertjes mee snelheden
die bie controle flienk wa boetegeld zouen kunnen oplee-
vr'n. Vandaoge is 't lekker rustig. Ik worren rechs inghaold
deur een jongetje van een jaor of tiene op een rood fietsje.
Eigenluk een te klein fietsje voo zö'n gróót vintje. "Hoi",
roept ie a tie me sliengerend voorbie fietst. Ik: "Hallo
Een ende verder stopt ie. Ie zet z'n eêne voet op de grond
en draoit z'n gezicht in m'n richtieng. Een langachtig wit
gezicht mee een groot uutgevallen uulenbril op z'n neuze.
"Hoe heet je?", vraogt ie. Ik: "Jan". "O, leuk, ik heet Jan
Kees. Doei, hè Hij spurt weg op z'n roóie fietsje mee een
vaort waor een dopingvrieë Toer de Francerenner jaloers
op zou kunnen zin. Ik vervolgen grinnekend m'n weg. Nog
meêr genietend van m'n polderwandelieng dan normaol.
Wan mee zó'n ontmoeting kan m'n dag nie meêr kapot.
Spontaon contact in de polder, zoómaor, rechstreeks,
zonder tussenkomst van een zendmast.
Uit: Jan Lauret, Raodiopraot. Een bundel lees- en luisterco
lumns, die binnenkort zal verschijnen.
Fabels
Van de heer Schijve, Zuidhorn, maar geboortig van Schoon-
dijke, ontvingen we een verzameling fabels. Hij schreef die
in de loop der jaren in het dialect van het Land van Cad-
zand. Fabels zijn gedichten, waarin dieren optreden en zich
gedragen als mensen. En zit in het verhaal een moraal. In
het oude Griekenland schreef Esopus fabels en heel bekend
is Jean de la Fontaine ermee geworden. En nu dus onze
Schoondiekenaor. In de inleiding op de bundel lezen we:
Esopus was een ouwe Ghriek
Die lank geleej'n a faobels miek.
De la Fontaine deej 't in 't Frans,
mao da kan ook op z'n Kerzans.
En dan steekt de dichter van wal. Lezen jullie mee?
De vlieghe
Twee mann'n in Bresjes stoeng'n an 't strand,
En keek'n nao den overkant.
Om ulder niks te laot'n ontkomm'n,
Waor'n ze de dune opgheklomm'n.
En dan mao wyz'n en ghebaor'n,
Toen an ze op het topje waor'n.
Bie 't waoter op het 'arde zand,
Liep Foonsje an de waoterkant.
Nieuwsgierig was die vint as wat,
Ze noemd-em 't Advertentieblad.
Toen Foons die tweeë dao zag staon,
Is-t-tie der ghauwe nao toe gheghaon.
Of ghaon, da 's eighenlijk ghêên waor,
Want 'êêl de klim was nog a zwaor.
Z'n emdrok plakkend van 't vocht,
As-t-ie de dune opgherocht.
Vroeg an die kérels toen "Misschien
Wi j'me vertell'n wa ter is te zien?"
"Ik zien, je snapt nie oe a 't kan,
Een vlieghe op de Lange Jan."
Da zei d'n êêst'n 'êêl sereus.
"Ghó,"zei d'n ander'n, "is dat 'eus?
Ik zien 'em nie, 'k bin nie zó'n rapp'n,
Maor êêrlik waor, ik öór'n 'em stapp'n."
Nieuwsghierigaord, wees nie verwoonderd,
Aj'afen toe es wör verdoonderd.
