Nehalennia najaar 2014 nr. 185
ander. We laten hem even aan het woord:
"De schooljeugd uut Kerzandreeij altied op de fiets.; ik bin
echt nwóöit mee de bus hehaon, in ook nwóöit deum-
m'n vaoder mee d'auto hebrocht. We verzaomelde'n altied
bie café de Buitenlust, weer of gjièèn weer. Dao èn 'k
ondervonn'n wadd'n wester sturm betekent of 'n snieei-
ende vrieswind uut 't óósten. De jièèste les-uurn zat je
dikkels mee natte kljièèren inde bank. In 't najaor wasr'n
de weegh'n extra hlad deu afhevall'n modder in slik van
de bjièèt'n-vrachtauto's, die vuul van 't land zwo nao de
suukerfabriek reeij'n. Soms kon je je deu zwo'n auto laoten
mee trekk'n. 't is bnie mie altied hoed hehaen, ma 't was
best we hevaorlik."
Uit: Pieter A. Lourens:
Kerzanse praotjes in plaotjes, eigen beperkte uitgave.
Herinneriengen an m'n êêrste schooldag
(Deze bijdrage hoort bij de beantwoording van de vragenlijst).
's Ochens wier ik deu m'n moeder naar de Openbare
laegere schole gebrocht in de Nieuwe Boagerdstraete in
Zurikzeeë (in de volksmond de Nieuwstraete).
De juffrouw was mevrouw Van Roon. Un al wat ouwere
dame mit wit aer in 'n scherpe neuze.
De moeders bróchte je dan in de klasse in dae wier je deu
de juffrouw verteld in welke bank je most gae zitte.
Eel spannend aellemaele, want ik was nog nooit nae schole
ewist. De bewaerschole, (de kleuterschole), dat oorde ik
pas laeter, ma ik was d'r nooit ewist.
De bewaerschole was bie de Dikke Toren in m'n moeder
za dat we te verre evonden Wulder weunden "butende
stad, zoas dat eette. En dat mó je nie vergete, m'n moeder
ad un vrêseluke ékel an schóle. Toen ze in de tachtig was,
kon ze nog un nachtmerrie hebbe dat ze in un schóle zat
opesloote.
Ja as kind wist je dit allemaele nie.
Ma goed, toen de moeders weg wère begon de lesse
eigenluk. Eerst moste mun netjes zitte, mit je aermen over
eikóre in wilde je wat vraege dan most je jen and opsteke:
één vinger most je wat vraege en tweje vingers dan wou je
nae de w.c. In dan begunt de lesse eigenluk, je most om de
beurte een rondje op ut bord komme schrieve, overtrekke
eigenluk meer. Dat ging bie allemaele prachtig un heel
mooi rondje.
In jao, toen was ik an de beurte: ut krietje dat op ut plankje
onder ut schoolbord lei most je pakke en dan ut rondje
overtrekke. Dat ging prachtig, mar o wee, ik kreeg ineens
een arde klappe mit de anwiesstok op m'n and?! Ik most,
ut m'n goeien and schrieve!
Goeien and? Jae dien anderen and, die rechtsen! Ik was
links. Nou ut resultaat was een eel bibberig rondje, mit
traenen in m'n oagen en mun rikke nog steeds nae de
klasse dee ik un stapje achterut. Gelukkig dee ut andere
kind een grote dikke ronde schrieve.
Mun ginge die dag ok gymnastieke in de sportzaele die ók
bie de schole was. Nou dat beviel mun beter.
Je schoenen most je achterin de klasse uttrekke en je gym
schoenen an doe!
Der wiere kinders bie die nog gineens konde strikke, laet
stae un knópe ut je veter aele. Dae snapte ik niks van, dat
was toch zo gebeurd!
Ik toen altied motte ellepe mit de veters bie die andere
kinders die ut nog nie konde. Ik ad dit alles a vee vaeker
edae bie m'n opoe. Die ad un wolwinkeltje op den Dam
en dan mocht ik we eens een knotte opwinde. Dat vond ik
prachtig an zo'n wieletje draoije! Ma deu êle dat mocht ik
nie, dan bin je verinnereerd zei ze altied.
Tussen de middag waere mun altied tussen twaeluf ure
en twee uur vrie. Iedereen at toen nog tussen de middag
waerm en daer was dan ók tied vó.
Om vier ure ging de schole ut. Ik most lopend nae schóle
toe, je leerde we ard te lópe, anders duurde ut zo lange vó
je tuus was om te kunnen gae spele.
As ik dan nae schole ging, ging ik altied deu de Sint-
Domusstraete vanaf de poorte dat was ut kortste. As ik
dan weer is lang de fam. De Jonge, tante Corre liep; zeide
ze altied tegen mekóre: "t Is zeker 9 ure, Esther kom weer
langs evloge..."
Mevrouw Van Roon was tegelieke mit m'n moeder jaerig,
18 januari, in éel de laegere schóle wier ik ut de klasse
eaele en dan mocht ik vó eur traktere.
Mun schrieven is altied un probleme ewist op de laegere
schole, dan weer te groate letters, dan was ut weer te
kleine.
Esther Goedhart-Schot, dialect van Zierikzee
Extra aonvullieng van ons eet'n in d'n oorlog
Toen an ik zo'n kleine jong'n was, zaot'n me in un wer
kelozen tied en adun me ut nie breed. In dun oorlogstied
was da nog errugger. Noe ao je dao as kinders nie zoërge
in, je beseft'n pas laoter oe moeiluk ut voo jun ouwers
hewist moe zien om de touwtjes aon mekaore te knoop'n.
De duitsers aden vee eet'n nwodig voo udder soldaat'n en
vorderd'n daorom alles wa los en vast was. Me gieng'n nao
and're dieng'n zoek'n om wa extraos an eet'n bie mekaore
te krieg'n.
Dun braokman was nog nie ingediekt, dao was vee schorre
en dao kon je eel wa af aol'n. Dao hiengen me nie alleen
zwemm'n mao ook a vroeg int voorjaor om lamsore wa
da op de schorr'n groeide. Lamsore smaokte zo'n bitje as
spiennaajze. Later int jaor konn'n me om zouterik, as ze
27
Een foto van Esther als kind.
