Zeeuws Vlaanderen, twee eeuwen jong
De randstad
27
Nehalennia voorjaar 2014
nr. 183
Schouwse Boer en daènaè kwam 't doel van oönze tocht
Oek op vakantie in 't één of andere vrèmd land,
an de beurte, de vuurtoren, die oóns zó dikkels uut oónze
gaon 'k gegarandeerd op straote nao d'andere kant.
slaèp ouwen ao. In dien tied was 't daè in de omgeving, ok
Z' èn een grööte mond, lööpen altiid t' ouwoeren
in de zomer nog rustig.
èn liiken aje ze zo bekiikt altiid over udder toeren.
De deure van de toren stieng ope in wilder verwachtten
Z' èn van alles verstand, van ziekten tot ontbossen.
dat daè binnen om 't oekje 'n kassa zou weze waè je
Alléén udder problemen kunnen ze nii oplossen.
entreegeld mos betaèle. Ma niks van dat aol. 't Was overa
Dus je zul 't me zeker wè nii echt kwaolijk pakken,
doadstille. Toe 'k an de ziekaante 'n deure open-dee zag
mao nao de randstad gao je niin nii af ziin zakken.
ik 'n steênen trap. Verzichtig giengen m'n achter mekaore
Ajii nao de randstad wil gaon moe je dat nii laoten,
de trap op. As ik 't m'n eige goed erinner bestaèt die
mao komt er miin toch mao liever nii van praoten.
vuurtoren eigenlijk uut tweê torens. De binnenste dunner
Laot miin maor ier tussen de diiken èn de kreken,
dan de butenste in d'r tussenin 'n wenteltrap naè bove. Ik
wan dao raok ik van zijn leven nii op uutgekeken.
ope da 'k goed zégge, want die gebeurtenis is inmiddels
Vertel dao mao nii te vee over ons polderlandschap,
vuufinvuuftig jaèr elee.
anders willen z' ier roek nog een vinger in de pap.
Bove krege m'n 'n uutzicht dat z'n weergaè nie kende. Zeê,
Ik èn op zijn eigen eigenlijk niks tegen die ménsen,
dunen in polders, ofwisselend in d'r schoan-eid. 't Viel ons
mao da ze mao braof dao bluven da zou ik wensen
op oe diepe d'n toren an de binnekaante was. 't Was of je
Dan luust'r ik alléén op tv naor udder eigenwiize praot
deü 'n dikke buize naè benee stieng te kieken.
èn die kan 'k gelukkig uutzetten d 't me nii anstaot.
't Was 'n vrimd moment toen in mien de kwaè-joan van
vroeger oöntwaèkte. Vó da 'k besefte wa 'k dee was mien
Evergem, baomesse 2011, Leen de Jonge
witte kluutje spie op weg naè benee. 't Duurde lang vó
dat 't op de plaèse van bestèmming an ekomme was. Toe
spatte 't mee 'n kletsend geluudje uut mekaore.
Mee 'n gevoel van schaèmte volgde ik m'n familieleden naè
Gebied met een ver verleden.
benee. 'k Was 't bienaè wi vergete toe me daè ankwaème.
zichtbaar tot in het heden.
An de binnenkaante van de deure was 'n groat papier
Resten van oeroude bomen,
gespiekerd.
wonden van overstromen.
"Spie jie tuus ok op de vloer?" stieng d'r op te leze.
Ooit eigendom van de abdij,
geregeerd door monnikspij.
Uit: Joop van Zijp vertelt, deel 2 (in voorbereiding).
Zeeuws Vlaanderen, al twee eeuwen
de trots van ons als Zeeuwen.
Oude bossen zijn verdwenen,
wat restte waren venen.
De zee kreeg meer en meer vrij spel.
Nao de randstad zan'k nog niet te gauw gaon,
Wat ontstond was schor en kwel.
wan ik ouwen der nii van om in de file te staon.
Voorvaderen met schop en spa,
Mao den echte reden om da nii te bezoeken,
lieten ons de polders na.
moe je éérlijk gezeid dao nii zoe zéér zoeken.
Zeeuws Vlaanderen, al twee eeuwen
Den êêste reden is eigenlijk welbeschouwd
de trots van ons als Zeeuwen.
dat het daor echt zóó vol as een ei is gebouwd.
De storm was vijand nummer één,
Je bè den êêne stad nog nii goed en wel ontvlucht
sloeg verwoestend om zich heen.
of je ziet den volgenden al afsteken tegen de lucht.
In oorlog was er harde strijd,
Een bitje stilte moe je der zeker nii verwachten
vrijheid kwam na lange tijd.
èn de daogen bén der net zoe licht as de nachten.
Dan maar weer met veel vertrouwen
Een móói landschap mag je vaneigen vergeten,
aan de toekomst gaan bouwen.
ööguut een stel koeien die wa gos staon t' eten
Zeeuws Vlaanderen, al twee eeuwen
in een weie mee een grööte brêêë waotergank.
de trots van ons als Zeeuwen.
Kortom een saoi landschap zonder kleur of klank.
Vee béésten zou je daor eigenlijk nii verwachten,
De welvaart kwam door noeste vlijt
maor aje da dienkt èje toch verkêêrde gedachten.
en Zeeuws Vlaamse soberheid.
Je ziet er een êêle ööp veugels vliegen èn löópen.
Waar de Zeeuwse luchten tronen,
Zó bèn der allerlei pielen èn ganzen mee ööpen.
Zeeuws Vlaamse mensen wonen,
Natuurlijk zie j' oek vee kauwen èn kokkemêêuwen,
in het mooiste stuk Nederland,
net as de reigers èn grööte zwèrmen sprêêuwen.
in het echt Zeeuws Vlaamse land.
Over de ménsen zou ik eigenlijk liever nii praoten,
Zeeuws Vlaanderen, al twee eeuwen
maor achter zö'n bezoek kun je da moeilijk laoten.
de trots van ons als Zeeuwen.
Verstao me noe goedjt bèn vast nii allemao slechte
mao die gasten uut de randstad, dus wè die echte,
Melodie: Ode an diefreude
de dieë die alles weten mee udder grööte mond,
dao gaon 'k zeker méér dan een straotje voo rond.
Evergem, herfst 2013, Leen de Jonge
