Nehalennia voorjaar 2014 nr. 183
ze deur, over 't kerkof, toet vlak voor de rêemen. En di zie ze
duudelijk een lichtgevende, deurzichtige menselijke vurm deur
de kerke zweve, twint a t'n driftig mie z'n ermen zwaait.
Ze óore noe ok z'n stemme,. Ze kunne 't nie verstêe mè 't liekt
wè of a t'n vee kwêed is. En in de buurte van de preekstoel is t'n
aneens wig. Zo mè wig
Het is dus gin legende. En bevend over 'eel d'r lichêem zitte ze
vadder d'n èele nacht te próoten. Ze bin nie biegelóovig, mè
toch
Den volgenden ochend, noe mie meer mensen d'r bie, gêe ze
wee de kerke in.
"Kiek, 't klokketouwe is nog boven, mè het zolderluuk, dat
a goed vastespiekerd was is mie geweld openèbrooke. Jacob
Verpoorte wêer bin jie en voewat doe jie dit
D'n eenen gelooft 't en d'n aaren mot 'r mè 's om lache, mè 't
wordt een volksverhaal. Het zolderluuk wor noe mie bouten
goed vastezet en de jaeren gêe verbie, d'r gebeur niks mi.
Mè toe, ielk jaer in de nacht van den zeventienden op den
achtienden maand in te vullen komme toch wat mensen bie
mekaare bie de kerke, nieuwgierig en een bitje lacherig.
In 1943 'êele de Duitse bezetters de luudklokke wig. Noe is ft
duudelijk voorgoed verbie,. D'r is gin belangstellige mi. Alleene
pröote ze d'r nog wè 's over. Op verjaerdêegen en zo, want het
bluuft toch een spannend verhaal.
Den oorlog gi verbie, Het d'r is wederopbouw, d'r komt een
groote wêetersnoodramp.
's-Heerenhoek eit 't druk en ze vergeete Jacob Verpoorte. Mè
dan, in 1968 komt 'r wee één op de gedachte: "'t is van de
jaere de 250ste verjaerdag van z'n begrêefenisse. Zou Jacob
Verpoorte d'r nog weze?
En in de nacht van den 17den op den 18den maand in te
vullen komme d'r toch nog a wat mensen bie de kerke bie
mekaare.
Het is een mooie stille nacht mie lichte mêene en 't is werentig
nog gezellig ok, Mie een krootje mensen onder mekaare.
Toet het moment da de torenklokke van de Romse kerke
middernacht slit
Ze telle de slêegen mee: 12 uuren en ze zwiege. Doodstille
wordt 't noe en ze kieke mie z'n ooien staer ni de rêemen en ze
'ouwe d'r êesem in.
En dan, aneens. Het urgel speelt! In een aanzwellend crescendo
van bassen en dan ooger en ooger, een an'ouwende trillende
ooge fluittoone.
De mensen iesse d'r van, 't sniet deur je ziele en kiek! Krêekend
schoort 'r een kerkmuure En an de Noordkant vlak bie de
preekstoel spettere twi ruuten uut de sponnige en d'r drieft een
giftige rook ni buuten.
Noe steekt 'r een wind op. De bóomen ruusse. 'Éel eventjes mè
en dan is 't verbie.
Nog eventjes ankere de mensen. Dan gêe ze stilletjes wig.
De kerke vervóolt de langer de meer en d'r bin gin diensten
mi. De gemeente zie gin kans mi voe restauratie.
Het Nederlands Openluchtmuseum ontfermt z'n eigen d'r
over. Ze sloope het gebouw, steen voe steen. Ze begunne mie 't
opbreken van de 'oute vloer. A ze voorin komme, ligt di, bie de
preekstoel, het graf van Jacob Verpoorte.
Een zwaere steen, mie z'n nêem d'r op, bedekt 't graf. Mè d'r is
een dek van die steen of'ebroke en die ligt een ende vadderop,.
'Oe komt dat En wien dee dat
D'r gipt een diep doenker gat en mie gepaste eerbied lichte ze
de steen om 'erbegrêevige meugelijk te mêeken, mè 't graf is
leeg!
"Jacob Verpoorte, wêer bie jie?"
De kerke is opnieuw op'ebouwd in Arnhem. In
's-Heerenhoek is de kerkegrond gelieke 'eleid en op die
plekke bin d'r 'uusjes 'ebouwd. Toch is 't uusje recht
boven 't graf moeilijk te ver'uuren, zeker an mensen van
's Heerenhoek. En zodoende is 't uuteindelijk ver'uurd an
een echtpaer uut Ovezande. Toch is 't mè raarig a nêe nog
gin drie mêenden de man aneens sturft en z'n weduwe
achterbluuft. Benauwd.
25
De Ned. Hervormde kerk van
's-Heerenhoek in 1966 (foto
Gerard Dukker; coll. RCE
Wikimedia Commons).
