Aflevering 173 herfst 2011 57
Vallende klokken
Zö as ied'ren aoven stong een groepje opgeschoten joengers op de stoepe
van de Sparwienkel een bitje t'ouwoeren. Een "hangplek" noemen ze
da tegenwoordig. Wudder aoden dao nog gêen naom vöo. We stongen
gewoon bie mekaore op die stoepe: sterke verhaolen vertellen, een bitje
spotten mee ménsen dja vöobie kwaomen en mekaore een bitje v5o de
gek ouwen en bange maoken. Vooral in d'n tiet a 't 's aovens a wa doenker
wier. Klokslag négene giengen w'altiet naor uus. 's Winters wè's wa vroeger
natuurlijk, vooral a 't kouwer wier.
Negen uren sloeg de klokke van de kerktoren. Tiet om naor uus te gaon.
Lange Gilles zei, toen die de slaogen van de klokke oorden: "Dao vallen ze,
in de weie van Brampje, aon 't ende van d'n Noorddiek."
Wa zeg tie noe, docht Kareltje. Kareltje was nielmao precies, een bitje
achterlik, zeien de ménsen. Mao wé altiet van de partij bie da groepje bie
de Spar. Zeggen dée tie nie vee, mao luus'tren des te meer. Mée z'n mond
open. Naor al die grote praot van die stoere jongers. En wa zei Gilles noe?
Da de slaogen van de klokke neergevallen waoren in de weie van Brampje.
Zou da Trlik wao zïn Zou dad echt kunnen. Dan mosten d'r negen gaoten in
de weie zïn, wan 't waoren zwaore slaogen, van die gróte klokke. En oe lange
bleven die slaogen dao dan liggen. Tot d'n an'ren dag of nog langer. Nêeë, da
kon naotuurlik nie, wan dan kwaom'n d'r wée nieuwe bie en dan raokten die
weieïmao vol.
Op weg naor uus bleef Kareltje maor over die klokkeslaogen naodienken.
Eigenlik wou die direct gaon kieken of ze nog in die weie laogen. Ze waoren
teslotte nog maop net gevallen. Mao jao, op dien Noorddiek en in die weie
was 't naotuurlik stikkedoenker. Toch most die 't zïne d'r van én. Stilletjes
pakt'n die tuus in 't schuurtje een stallantèrn en lucifers en gieng op weg
nao de weie van Brampje. Buut'n 't durp, wao d'r gêen staotlantèrns mee
branden, stak die z'n eigen lantèrn aon en liep d'n diek op.
't Was mao 't ópen da die gêen
mins tegenkwaom. Die zouen wé
dienken: wa moet da vintje dao 's
aoves laote mee een lantèrn op
dien doenk'ren diek. Onderweg
sloeg de klokke van d'n toorn nog
éen keer: alf tiene. Zou die slag noe
ook in de weie gevallen zïn Bie de
weie aongekommen klom Kareltje
over d'n dam. De koeien keken mee
gróte blienkende ogen nao da vintje
mee z'n lantèrn. Ze snoven onrustig
en kwaomen nieuwsgierig achter
'm aonsukkelen. Zoeeff, zoeeef,
zooeffIets mee gróte vleugels
vloog raokeliengs over Kareltjes
öofd. Ie pisten onst in z'n broek van
de schrik. Toen oorden die: oehoe,
oeoeoeohoe, oehooe! Da most dien
gróten uul zïn die ier elk jaor in een
ouwe kopbóom broeiden. Da wist
Vallende klokken.
