m De pad kwiet
't Was al weer d'n twééden dag. In we waere vandaege al weer zo'n acht
uren ongerwege. De locht boven ongs konne m'n haest anraeke, zöö haoge
waere m'n al. De wolleken waere gries in dröpe haest van 't vocht wat 'r
nog net in vastgehouwe wier. De harde in gure wind joog die grieze flarden
deur de locht, in van die verwarde vlaegen. We waere haest op de graete,
2900m haoge. Vlak voor die graete zouwe m'n nog een ziepad inslae, naer
'n bèrgtop van net 3100m. Mar 't was kouwd in guur, in van die top was
niks te ziejene. Alles was gries boven ongs hööd. We hadde nie lange nodig
om tot 'n besluut te kommene: "Jonges, die top, die slae m'n mar over." 'n
Half uurt'ie laeter waere m'n op de graete, eindelijk. Uutgeweund, moewe,
gloeiend van de inspannieng, driefnat bezwêët in toch aok killig, vanwege
die sniejend harde gure wind.
Mar! We waere boven! 't Uutzicht, onger die wolken deur, over al die
bèrgtoppen, zao vaorde as je kon kieke. Hier in daer 'n strêêpe licht over dat
roege land. Die diejpte onger je, an weerskanten van die smalle bèrgkamme.
't Was weer buutegeweun. Hier gienge m'n voor van huus. Wat 'n pracht!
Nae da' m'n even uutgerust hao, 'n beet'ie uut de wind, klonk 't al gaauw:
"Motte m'n niet 's vaorder? We motte nog zeker een uurt'ie of twéé, in de
pad is hier nie zöö as tuus." Lienks en rechts rees alles weer overende
in kwam in de bêênen. Mar waer moste m'n eigenlijk hêne? Tot hier toe
hao m'n rööd-witte vlekken gevolgd, mar die hao m'n al weer even niet
gezieje. Van 'n echt pad was hier nèrreges spraeke, om de zoveul meter lag
t'r een steen of een gröte keie mit een kwaste vèrreve d'r op. In die waere
noe nèrreges te ziejene. Jonges, wat noe! Nae nog even zoeke zagge m'n
wel een rööie route, mar dat leek ongs géén van allen goewd, we waere
achter rööd-wit an naer boven gelaope. Toen zagge m'n een grote platte
keie, mit daer op 'n piele, die de diejpte in wees, en 't woord KALS in gröte
blokletters d'r biegeschreve. En 't durrepie Kals, daer in de buurte lei ongze
volgende bèrghut. Nie meer dienke, achter die piele an, want we krege 't noe
allemaele echt stêênkoud. 't Was wel een gat waer m'n in moste, in je zag
aok nie achte 'n paed'ie laope. 't Was meer een steile hellieng, mit van dat
losse gruus. Mit êênen stap was je gelieke 6 meter lêëger gegleeje.
't Schoot wel op zö, dat weer wel. Mar, zö'n 100 meter lêêger hiew aneens
de waereld op. Oei, waere m'n noe de pad kwiet? Achter ongs lag die steile
gruushelling. Daer kwamme m'n nooit meer tegen op, terug gieng dus echt
nie... Lienksof en rechte voor ongs lei d'r 'n enorreme gletsjer die vanof hier
vaorder de diepte in liejp. Spleten zö brééd as 'n waeterienge in wie weet
hoe diepe. As je daer in rolt vinde ze je over duuzend jaer terug in schelle
ze je uut voor Utzi. Daer hao m'n aok geen zin in. Rechts liejp 'n flauwe
bèrgwand weg, die nae 'n paer meter om 'n bochie gieng. We hao d'r één
bie ongs, die liejp altied voorop. In die zei; "Jonges, daer laopt 't pad, langs
dat wand'ie heene." In weg was 'n. Hie verdween haest gelieke achter dat
bochie. Tjah, we keeke mekaore 's even an... Veel keus hao m'n nie.
Vuuf minuten laeter hienge m'n mit vuuf man 'n meter of zesse boven die
gletsjer, an hangden en voewten. As vliejgen tegen 'n muure. We zatte hier
héél érg fout! Gelieke nae dat bochie hao m'n 'n klein spronge'ie gemaekt,
naer omlêêge, dus terug gieng aok al nie meer. Heel voorzichtig konne m'n
vaorder klautere, langs messchèrrep in ofbrokkelende richels, 't Bloewd
48 Aflevering 173 herfst 2011
