Aflevering 173 herfst 2011
hroöt. En die dikke, zwaere knollen waere nie mien favoriete dieren. Mè
de verhaolen vooraf op schole waere zo oopgevend, da'k toch een keer
de moed verzaemelde om vö die dag paereoppasser t'oren, mee "de kost"
gratis..!
't Viel om te beginnen a nie mee om werk te vinden. De meeste ringrieërs
aode a iemand in "vaste" dienst. Ik liep toch a nie op m'n gemak langs aol
die paerekoppen, mè ik moest deuzette en vraehe of ik vó iemand z'n paerd
mocht zurge. Ze moeste me eest nie ebbe, wan z'aode niemand mi nódig.
Toen vroeg ineens zö'n vent in een wit pak zelf of ik zin ao om vandaehe
op z n paerd te passen. Ie ao nog hineên, zei t'n. Pas an 't einde van de dag
begreep ik wirom.. Van 't paerd oefde ik hlad nie benauwd te wezen en ie
zou me wè elpe om iedere keer d'r op te he zitten. Dat zou ik toch wè 't
leukste vinde!
En zó kwam ik op de breêë rik van een Zeeuwse knol terecht. Echt gelukkig
voeld'ik m'n eihen nie. Ik ieuw goed vast an de maenen van 't dier, wan an
de teugels durfd ik nie al te vee te zitten. Wat zou'k moete doe, as'n ging
lope? Of nog erger, as'n op hol zou slae? D'n eigenaer, die a'k mè Jan za
noeme, was alleen te zien tegen de tied, dat'n moest rieë. En ik zat di mè.
Soms zat t r een beên klem tegen een ander paerd. Ik ao a vlug spiet van
m'n plan vö deze dag. Mè di was hin weg trug. Gelukkig was 't paerd de rust
zelve, eêl wat rustiger in ieder geval dan da'k zelf was.
Jan ao 't eêl druk. Ik zag 'm, vanuut m'n ohe zetel, iedere keer bie 't café van
Sies binnengae. En een ienkele keer ook bie bakker Meulenberg. Mè wat'n di
ook dee, vó mien was t'r hin limenaode of een bolus bie. Eên keer kwam'n
mee een hröte immer waeter vö 't paerd. En nae iedere beurte van 't
ringsteken hees'n mien wi op z'n knol. Alleen tussen de middag kon'k even
nè ruus. Ik ao best oenger...!
Nae de middeg veranderde d'r weinig. Ik zat alleen wat makkelijker,
omda k m'n ergste bangeheid kwiet was. Mè vee lol beleefd'ik er nie an.
Jan presteerde ook nie vee. Ie miste vele keren. Iedere keer a t'n gemist ao,
schreêuwden't uut over 't Kerkplein: "les is mis, ie is mis, asof d'r hin gat in
is" Ie scoorde beter bie Sies. En bie Meulenberg was aoles wè uutverkocht,
dienk ik.
Vanaf mien "vorstelijke" plekke zag ik aole ringrieërs an 't werk. Ik oorde de
oerkreten van geluk. En de paeren en de zunne zurgde d'r vö, dat het aolmè
meer stoenk. Ik wier 't beu, ik ging m'n bénen voele. En m'n maege. En ik
ao een drohe mond. Ik was eêl blie, toen 't klaer was. Het énige, wat a de
"boerenoorlog"( wan zó noemde me 't ringrieën) nog kon redde, was mien
loon!
Deu de Durpsstraete brocht'n mien tot bie ons uus. Di ielp'n mien van
't paerd. Ie zocht eêl lang in z'n portemonnee en gaf me toeneen
dubbeltje. Ie keek'erbie, asof 'n een vermogen kwiet was. "Je kan d'r nog een
zak friet van kope", zei d'n nog bie 't weggaen.
Ik bleef sprakeloos achter, kiekend nè m'n dubbeltje. Jae, goed vö een klein
zakje friet, zonder mayonaise, bie Klaos Janse in 't frietkot. Mè verder: hin
bolus, hin limenaode. M'n besluut stoeng toen a vast. Dat was eêns, mè
nooit mi!
Frans van de Heide, dialect Zoutelande
