Aflevering 173 herfst 2011
VERHALEN EN GEDICHTEN
Ware sporthelden
En "doe jij oek wat an sport?" Dat vragen ze noe tegenwoordig overal.
Familie kennissen, en ...de dokter. En dan zeg ik zachtjes van nee, mee 't
schaamrood op m'n kaken. Dat ik op een dag wel zeker twintig keer de trap
op en neer vlieg, schijnt niet mee te tellen. Oké een heuvel op daar doe je
langer over, maar die trap is véél steiler.
En de ramen zemen, buk, rek en strek zwieren met die armen...
t' is maar net hoe da je het bekiekt.
De échte sportievelingen stonden vanmorgen op het voorblad van de krant.
De echte gelegenheids zwemmers opgewarmd door de paaszonne die docht
dat het al hoog zomer was. Ze sturmden mee z'n allen het zeewater in, maar
daar was de gang der al vlug uit, een enkeling waagden zijn eigen tot z'n
navelputje. Maar het gros hield de billen droge.
De echte schieters kwamen niet verder as udder knoesels..
Hoe wérm zou het water gewist zien een graad of achte?? Maar ja, lang
moesten ze der ook niet in blijven Waren dat nou ware sporthelden?
Ik moest der niet aan denken, alleen die foto bezorgde me al de beverik. En
liet me zo'n 50 jaar terugspringen in de tijd,schoolzwemmen in de vroege
ochtend.
Van uit Sluiskille vertrokken ze met de grote bus naar het toen nieuwe
Scheldebad in Terneuzen. Om kwart voor negen stonden we dan bibberend
in de frisse zeewind op het randje van het zwembad. De temperatuurmeter
voor het loketje had 17 graden aangegeven. Onder water viel er dus niet
meer warmte te verwachten als der boven
Kiek je eigen wérm lopen, dat lukt nog wel maar je eigen wérm zwemmen
ligt wat moeilijker. Iedereen hield z'n eigen groot en zwom met verkrampte
kaken of klapperende tanden dapper verder, met of zonder kurken.
Alleen op het moment dat er iemand getest werd, voelden we de kou veel
minder.. Der was niks spannender en leutiger...zolang jezelf maar niet aan
de beurte was... Want wanneer de badmeester docht dat er een zovèrre was
dat hij zonder kurken kon zwemmen dan kwam de test".
De kurken werden op de rand gelegd, en de spanning steeg zou het
slachtoffer boven blijven... Als een afgeladen schip ploegde dat dan
moeizaam vooruit, hapten op het verkeerde moment naar lucht, en ging
kopje onder... En eer dat de duts zelf zijn eer kon redden, sleurde de
badmeester hem met de grote haak boven water. Proestend, kuchend en
bibberend bond de drenkeling de kurkjes weer rond zijn lijfje, met een
verbeten trek,rond zijn op zijn verkleumde snuitje de tranen nog in zijn
oogjes zwom die verder... DE ware sportheld
Thea de Bruine, dialect Sluiskil
