Aflevering 172 zomer 2011
oeoeoeoeohoe". Noe kreeg tie echt te kwaod. Ie zett'n op de kap, mao
da ielp nie wan noe wier het zoeven nog véé arder en vlugger, het klonk
boven t'oehoe-geluud. Z'n arte klopten in z'n kéle, ie kon ost geen aosem
mee krieg'n. En noe gieng die verrekte maone ook nog achter een wolke.
Stikdoenker ineens. Fré struukelden over een vazze en zat het volgend
moment plat op z'n kont in 't gös, nést de weg. 't Was doodstille. Niks mjï
't óren, niks te ziene. Gelukkig kwam de maone wee te voorschien. Fré
vermanden z'n eigen en gieng recht opstaon. Ie zag z'n eigen schaoduw ook
omoog kruupen. Ie zetten een paar steppen en oorden wee da zoevende
geluud. Mao noe begreep tie wao da vandaon kwam. Van de puupen van
z'n bombazienen broek die nést mekaore schuurden a tie liep. Beschaomd
keek Fré nao de maone. 't Was net of 't mannetje in de maone 'm een bitje
uutlachten. Zo'n grote vint die nie in spoken geloofden was schïtende
bange gewist vöo z'n eigen schaoduw en z'n eigen bombazienen spook. Fré
lachten maor 's trug nao de maone. Wa moe d 'n méns teslotte anders doen
op zo'n moment, ee.
Jan Lauret, Hoek, dialect Land van Axel
Men Linlje
1.
Ofgeloape april was ter op Koneginnedag, wi een lintjesregen. Ik was ter wi
nie bie. A jaeren loap ik eind april zövee as 't mogelijk is bute, misschien
vaol ter dan wé eene op men schoere. Je mot ut verdiene zaage ze. Volgens
mien ik ut verdiend ma nooit ehkrege. Waerom ik dat verdiend Dat gae
ik je noe vertaale.
Toen ik nog jong was, was ter nog dienstplicht. Ik most nie in dienst,
want ik broederdienst. Toen ik dus ofehstudeerd was, kon ik direct gae
waarke. Ma di wier toch wé van je verwacht dat je
't vaderland gieng diene. Je most dus vriewillig dienst neme. Je kon kieze
tussen de Nationale Reserve, in de Luchtwacht. Mit de Nationale Reserve
ik nie zo véé op. Je kreeg dan een geweer in je most de Russen dóód
schlete as ze Ziepe over kwaeme. De Russen waere toen onze gróótste
vijanden, in ze zoue zeker komme.
Een ander maans dóödschiete was tegen men principe.
De Luchtwacht bleef dus over. Wat moste men dan doe? Dat was nie zo
moeilijk. Men moste ni de lucht kieke of ter gin Rus over vloog. Dat lieken
eenvoudig, ma dat is ut nie. Om een Rus te kennen most je aole vliegtugen
van je eigen land, in de vliegtugen van onze bevriende mogendheden
kenne. In der waere der noga wat. Gae ma nae, Amerika, Engeland, Zweden,
Frankriek, in Belgie. Ze ze in aole soorten in maeten. Duitsland gin
vliegtugen, ma men moste toch lere mi welke vliegtugen ze in de oorlog
vloge. Eens in de weke stienge men een aevend onder de krijgstucht in
krege di les in .Men moste dan èk lere saluere om de sergeant te groeten.
De theorie van 't leger most ik ök bestudere. Ik leerde nie zó graeg, ma ik
toen van de nóód een deugd ehmaekt. Aalken aevend vö dat men gienge
slaepe las ik men vrouwe eest nog een kapitteltje uutHandboek Soldaat"
voor. In zei noe éérlijk mannen. Een beetje discipline in gehoorzaemheid as
je ehtrouwd bin, is toch nooit weg? Saluere vö men, dat wou ze nie.
Dat kieken ni de Russen deeë me op een toren. Die stieng op de binnendiek
