m Het bombazTenen spook
56 Aflevering 172 zomer 2011
Fré ao, net zó as ielken donderdaoven, wisten kaorten in z'n stamcafé "'t
Scheepje". En net zó as ielken donderdagaoven oa tie iets te vée neutjes
gedroenken Ie was nie zat of zó, oor. Da was tie eigenluk nooit, moa je
kent da wè: je zakken net ietsje te vol. Z'aoden vanaoven flink op udder
kloten had, z'n vaste maot en ie, bie 't bieën en daorom ao tie ook nog zo'n
bitje z'n verdriet moeten wegdrienk'n.
Z'aoden ook nog 's da schóne verhaol opg'haold van Toontje Teute.
Die kwam ier vroeger ook altiet. Noe nie mjT, wan Toontje was döod,
versmoord in de grippe van Krientje, een moerasachtigen uutlóper van
d'Achterste Krêke. Dao was tie op een stikdoenk'ren aoven, nao t'kaorten
ingesukkeld. Errebeiers die d'n and'ren morgen vroeg naor d'r werk reeën
aoden 'm dao gevonnen, drievend op z'n buuk, mee z'n öofd in de bagger.
Omda 't nog aorig doenker was aoden z'êest nog gedocht dad het een
böomtroenke was, die a dao dreef, mao toen a ze wa dichterbie kwaomen
zoagen ze dat het een méns was. Éen van die kérels ao t'm direct herkend,
oan z'n pette en z'n bonkertje. "d' As Toontje", ao tie gezeid, "Toontje
Teute dja saomem mee z'n ouwe moeder op da gedoentje aon t'ende van
d'n Binnendiek weunt". Nooit aon een vrouwe gerocht, da Toontje. Ie aot
d'r ook nooit nao gezocht. En ouwe jonkeid, dus. Misschien we zó enen
dja liever joengers as meisses zag. Mao dao wier toen nie over gepraot
naotuurlik. Teute aoden z'm genoemd, een ouwe teute die altiet braof bie
z'n moeder gebleven was. Wan da moe gezeid worren: ie zurgden goed
vóo dad ouwe mensje. Imao braof was tie overigus nie, wan ie zat meer
in "t Scheepje" dan goed voor 'm was. Geregeld liep tie nao sluutestiet
mee een flienken zinder in z'n zak naor uus. 't Was nie verre, mao dikkels
stikdoenker, zeker a 't een bitje slecht weer was. Ie kon z'n weg naor uus
nog wa verkorten ao tie deur een dreefje nést de grippe van Krientje liep.
Dao was 't Tmao stikdoenker, mao, net as een blind pèrt die z'n stal op 't
gevoel weet te vinnen lukten het Toontje meestal ook wè om goed tuus te
kommen. Meestal, op dien aoven dus nie. Toen ei tie z'n eigen mistrapt en
is in da moeras gesukkeld en versmoord in de bagger. Je moet er mao nie
aon dienken wa da vintje op 't leste meegemaokt eit.
De pliesie eit 'm uuteindeluk geborgen en tuusgebrocht. Z'n ouwe moeder
is zot van verdriet geworren en nie lange daonao gestorven. Z'èn alles van
Toontje gevonnen, behalve één van z'n klompen. En noe bin d'r ménsen die
bewéren da je soms boven da moeras, a 't een bitje mistig is, die klompe
van Toontje kun zien zwéven, vliegend net as een üul en ook zo'n soort
geluud maokend. Je kriegt 'r de rilliengen van op je rugge
Mao, jao, da bin spookverhaolen, dus onzin, docht Fré, toen a tie nao 't
kaorten naor uus liep. 1st saomen mee z'n maot Gilles, mao 't léste stikje
over de weg in de buurte van de grippe van Krientje most ie allënig doen.
't Viel wè mee vanaoven, wan 't was lichte maone. Rechte voor 'm uut
stong de volle maone in de zwarte lucht, 't Was nog a koud. Boven 't riet
iengen flarden nevel. Fré zetten d'r flienk de sokken in, wan eigenluk ao
't nie zó zitten op da stikje weg nest die grippe. Op een gegeven moment
docht ie iets achter 'm 't oren, een bitje zoevend geluud. Ie keek achterom
en zag een zwarte schaduw. Ie keek nao lienks en meenden een gróte
veugel te ziene boven t'riet. Ie gieng vlugger lópen; het gezoef gieng ook
vlugger en arder. Een bitje bange g'worren keek tie wée achter 'm: de lange
zwarte schaduw bewoog heftig. En lienks van 'm oorden die "Oeohoe,
