Aflevering 171 voorjaar 2011
un jaer of vuuftig. Ik zaddun voe t 'gemak Abraham noeme. Ie oa twelf guus
dus die oa se watta dat betreft wèr op un rijtje en die wouw die jongen wè
Here telle. En dat goeng eigenluk ok wee stik goed, wan sins die tied kwiem
um soms wè mee vuuf koeien tuus. Ze wiste die biesten nie wig te freten.
Abraham docht: das un slum ventje. Misschien kank um ok wè lière leze.
En noe voe tiè of taare, mè je ziet watta dur dan gebeurt. Je kant eigeluk
un bitje vergelieke mee un boer van tegenwoordig die a un paer appeltjes
verkopt in un stalletje op zun erf. De weke dirop doetun dur un paer
peertjes bie. Twi weken laeter verkopt un ok prumen en appelesienen en
un jaer laeter stir ur un supermart. Zo ongeveer oa Abraham dat ok in zun
gedachten. Ie kreeg aol mè mièr klantjes die a wouwe wete oevee a vee was
en nae un jaer bleef'n dur op tuus.
Die ontwikkeling ei zun eigen dus deurezet en ik mö zegge: ze wazze a un ièl
ende op pad toen a ik op de laegere schole kwiem.
Di was ièn verschil. Ik kon naemeluk a leze toen ak ni dun ièste klasse
goeng. Ik lazze boeksies uut de zesdun en die oak a uut voor a de rest van
de klasse nog mè BUH ezeit oa. Dat leek ièl wat en ze vonde me oalemille
ièl slum, mè van rekenen wist ik gin ouwemoer. Sterker nog: Ik zièk'n in
mun broek a mu rekenen oa. Ik lagge snachs te druupen in mun nist ak wist
a me de volgende dag sommetjes moste maeke. Ik zochte bie wieze van
spreken a ni un touwe.
Noe oak de pech a mu un miester oa die a nog vee last oa van dun oorlog
en dat lietun merke ok. A mu de sommetjes oppeschreven oa en me moste
ze uutwerke kwiem um achter me stae en dan keek'n ni mun schrifje of a
dur a wat vodderingen waere. En ik keeke mee. In d'ööpe at ut uuteindeluk
uut zun eigen goed zou komme. Soms stoeng um wè un kwartier achter me
twint attur niks gebeurd'n en t'waeter langs mun bienen liep. En dan zeien
niks.
Di lier je ok vee van.
"Zie jut nie," riep'n dan uuteindeluk.
Nee meester," zei ik. ik zie ut nie."
En dan kreeg ik un klap voe mun bakkus wirra de ruuten van rammelden.
Ut vervelende was ak die klap nööit an zag komme. Ie aelden zun annen net
zo vlug uut zun zakken as Lucky Luke.
Un kièr toen attun wee eslogen oa en t'rööd voe mun öagen kwiem vonk ut
welletjes en ik zeie tegen zun: mièster, ik oa liever ehad a je in dun oorlog
ebleve oa."
En ik krompe a in mekoare om ak wee un klap verwachtun.
Ie goeng voor me stae, keek me un tiedje an en ie zei: ik ok.
Toen draaien die zun eigen om en liep wig.
Ik moste van mun moeder ni de Mulo. Da kon toen nog Da je moeder
da gewoon zei. Tegenwoordig zit je moeder in dun Haag. Mè, zie vond at
dat beter voe mu was. Di oa je mièr controle as op de HBS wan dat was
een vriegevochte zootje, dat wou je nie wete, volgus eur. Ik oa di andere
gedachten over. De Mulo was eigenluk zo'n bitje de kakschole van't
voortgezet onderwies. Di goeng je ni toe aje te stom was voe de HBS. Mè
goed, mun moeder oa de portemonnee dus ik moste wè. Mè mien tied
kwam nog wè.
Aje bie oans nae de laegere schole ni de Mulo goeng most je bieles neme.
Dat lag nie an oans, dat lag an de schole die a de onderwiesmetoodes
