m
so m
Aflevering 171 voorjaar 2011
De vos hapt'n toe, w' èn een pauwe te betreuren.
Kiik zei de puut, dat zou mii noe nööit gebeuren.
't Vèrken spotte mii de koe omda die melk most geven
èn zei kiik is nao miin, mii mijn luilekker leven.
Ze zetten 't vèrken nao 't slachtuus op transport
èn den anderen dag lag die op de ménsen udder bord.
Z' èn 't schaop voo de zööveeste kêêr geschoren.
De paolink zei, 'k bin gelukkig zonder wolle geboren.
Mao toen èn ze em oek es g'olpen uut zijn jas
èn dao kwam echt gêên volgende kêêr an te pas.
De rietgors was grööts op zijn nist, gemaokt mee zijn bek
Je bè bedankt zei de slekke, ik bin nie zöö gek.
De koekoek ao nog nööit een nist gemaokt
in toen mao da van de rietgors gekraokt.
Een koe die staot te trotten in een ond die bast,
die bèn over 't algeméén de ménsen tot last.
Maor a d'n ond nie mee bast èn de koe nie mee trot
dan liggen ze êël zeker dööd in udder kot.
Evergem, baomesse 2006
Leen de Jonge, dialect Land van Axel
Onderwies
Ut onderwies, beste mensen, is a zo oud as de waereld. t'ls in ieder geval
van voor dun Iestied. Eigenluk ist ontstae op ut moment a Adam en Eva dur
koffers moste pakke en op dur eigen goenge weune. Wan toen wast klaer
mee andjes opouwe en klaege van ik kant nie. Ze moste voe dur eigen gae
zurge. En zöö ist begonne.
Toen a Adam deurkreeg attun ièlle daegen zun eigen te bosten most loape
om saevus eten op taefel te kriegen dochtun: watta ik kan, kan un ander
ok. En ie zei tegen zun zeune: ier ei jie un kaekebièn en een piel en booge.
Schiet jie mè is un bièst, aje temissen vanaevond wil ete.
Dat kaekebièn was gin probleem. Di konnen wè mee overweg. Dir oatun
zelfs de krante mee ehaele. Mè dat schieten. Die jongen wist glad nie oe at
dat most en zo ist ekomme. Adam organiseerden un workshop en ie lièrden
zun zeune schiete. Dat was dus eigenluk dun ièste vurm van onderwies. En
dat oatun goed eziê.
Wan dat goeng best un tiedje goed. Dun iène dag kwiem um mee un koeie
tuus en dun aoren dag mee un geite en ze fratte dur goed van. Mè ja, die
jongen wier grotter en ie goeng un bitje pubere op die leeftied frete ze
d' oaren van je kop, dus Adam zei op un ochend vanuut zun luie stoele
tegen zun zeune die a net zun piel en booge van de kapstok aelden: doetur
vandaege mè twiè.
Ja, en toen kwieme de problemen. Wan die jongen wist nie oevee a twiè
was. Ie was zelf eenigst kind, deur omstandigheden. Ja, en dan bin je gauw
uut eteld. En Adam docht: oe mokkum dat noe wee is an zun neuze flère.
Noe kennen die un vent uut de buurte die a nogga slum was. Un vent van
