Aflevering 171 voorjaar 2011
Of, èn daor is het nao 't schiint vooral om begonnen,
zeker 's zomers nii an de diik gaon liggen zonnen.
Wan elke veugel die a dat óóit es een kêêr zag
die raokten öögenblikkelijk compleet van slag.
Dus kun je je eigen voostellen wa da geeft
voor alles wat a der daor in de Schelde leeft.
Wan nii allêên de veugels bèn der de dupe van,
mao dat oek de de zêêond der nii tegen kan,
da stao noe wel as een paole boven waoter.
De aontjes èn de mossels dat is voo laoter.
Da moeten ze nog naoder gaon onderzoeken.
Mee andere woorden gaon lezen in de boeken.
Da soort béésten kun je moeilijk gaon vraogen
of a ze die zonnende ménsen wel of nii verdraogen.
Mao voor al d' andere béésten kun je zeker ziin:
zonnenden ménsen is voor udder vee sacheriin.
Die raoken binnen de kortste kêëren overspannen,
dus is 't mao goed da ze prikkeldraod spannen.
Wan géén méns wil ter da toch op zijn geweten
dat die bêêstjes strek nii rustig kunnen eten.
Dus laot die ekkens dao mao stilletjes staon
èn voo bêêstjes kun je nao den dierentuun gaon.
Evergem, winter 2010
Leen de Jonge, dialect Land van Axel
Drie schoven
Wat bin drie schoven? Wat bedoele men di mee? Di wou ik et es mi jullie
over Een schove is een déél van de dag, waerin men óre te waarken. Dus
bijvoorbeeld van achte tot twaolve of van ene tot vuve. Dat bin dan twéé
schoven. Vroeger waarkten ze wat langer, in toen deeë ze drie schoven. Oe
of dat gieng, wil ik laete zie du Wannes es een dag te volgen. Wannes was
paereknecht.
't Was vier ure, in de wekker liep of. Wannes steunde, in draoide zen eige
omme in de bèstie.
Pie, was ok wakker ööre. Ze gaf Wannes een poet, in zei: ,,'t is tied
Wannes."
Pie in Wannes waere ehtrouwd. Zo was dat vroeger as je bie mekaore sliep.
Wannes zuchte êêl diepe, sloeg de dekens op, in stapte uut de bèstie. Ie
dekte Pie toe, want die lag an ene kant êêmae blööt. Mit zen oagen
nog aolf dicht pakte'n zen broek in zen sokken van de stoel, dee ze an, in
stapte ni buute. Ie liet de pitketel in de tras zakke, in waste zen gezicht
mit aolebeie zen anden. 't Was aoltied lekker om jeneige mit regenwaeter
te wassen. Dan was je goed wakker. Noe zen boezeroen, zen kiele in zen
veldschoenen nog an, in dan ni de weie om de paeren te aelen. Van den
ein pakte'n zen paelingzakje, want ie lichtte aalken ochend zen fuukje. Dat
stieng in de vaert langs de weie.
De weie was dicht bie, z ón vuuf menuten loapen vanof 'd ostie. Uterlijk
aolf vuuve moste de paeren op stal stae, want ze moste eest ete, vö dat ze
gienge waarke. Toen ten bie de weie kwam, liepe de paeren, Lord in Mirza
