Aflevering 174 winter 2011
39
Schrief jie gelieke in ut dialect of schrief je 't êêst in 't
Nederlands?
Dat leit tur an. Ak wat voe de verênige schrieve of voe een
Zêêuws publiek doe ik ut gelieke in 't Zeeuws. Dat is eigeluk
ut makkelukst. Vertaele vanuut ut Nederlands is moeiluk. De
riemwoorden kloppe nie. Je gebruukt woorden wir a je gin
goeie zeeuwse woorden voe kan vinde. Je kan ok ut gevoel
nie mee vertaele. Uuteindeluk mö je den êêle constructie
omgööie. En dan zie je zo'n gedicht glad verandere. De ziel
is tur uut. Ut wor een aor gedicht. Ik bin dur gin voorstander
van.
Even wat anders. Oe kom jie an inspiratie, an jun
onderwerpen? Of kan je gewoon over oales schrieve?
Ut leven ligt voe je voeten. A je wil kaje van een sprietje gos
een gedicht maeke. Je mot ur wat in ziê. Soms ontstaet ut
deur iets wat ak elezen Of ehöóre. Of eziê. Mè je geeft ur
aoltied een eigen uutleg an. Om een voorbeeld te geven: un
tietje eleje zat ik in un fotoblad te blaeren en aniens zag ik
een foto die a me rocht. Neffen een döödskiste zat een ouwe
Theo Raats aan de man op een oute stoeltje, een bitje voorover eboge. Zun annen tussen zun
Oosterschelde foto knieën. Ie zat di en wacht'n. In de kiste lag een vrouwe.
Cees Maas). Een lege plekkestoeng tur onder. Ik eddun uuteknipt en op mun
werkkaemer an de muur ehange. Ik dur lank ni zitte kieke. En toen ek ur
een gedicht van emikt. In 't Zêêuws.
Dur is niks mi, nae joe.
Ik da je de zêê nog wille geve.
De daegen, de jaeren die a overbleve.
Beloftes, datta oal watta vorbie is, bluuft.
Verdriet kniept nae mun kele toe.
De tied is wig evloge.
De stilte in mun ööad klienkt alsmae arder
van verlies, dat a rondschrêêuwt in mun lief,
om a dat, wat a noe vastzit, nie mi los wil raeke
en ik bie God nie weet, oe a 't noe vadder mot.
Je zou tur naebie van ni de kerke gae. Of bin jie nie gelovig?
Voe gin meter. Me ik e wè gevoel. En ik dienke a dat ut zelfde is.
