Aflevering 174 winter 2011
Voorbeeld van een
kaart.
En noe veder
De rondgang langs de scholen was voor Adri en Rinus
een waar feest. Tijdens onze introductie was er plezier in
de lokalen. Er werd gelachen: in de klasse praot je toch
geen dialect? Dao proat je Ollands. Maar die scheiding in
de kinderhoofden vervaagde al snel en na een half uurtje
was dialect de geaccepteerde taal. Sommige kinderen die
geluk hadden een dialectsprekende opa of oma te hebben,
scoorden hoog met hun goede antwoorden. Ze kregen
zelfs enig aanzien bij de andere kinderen vanwege hun
dialectkennis.
Adri en Rinus spraken de hele les dialect. Bijna alle kinderen
begrepen de vragen, al konden ze de antwoorden niet in
dialect spontaan formuleren. Maar bij 60 van de kinderen
was er niet alleen een moment van herkenning, ook van
een beetje terugpraten in dialect. In één lokaal was bij 95
van de leerlingen enig dialectkennis afwezig: hun ouders
en grootouders kwamen dan ook van buiten de provincie
Zeeland. Één jongen sprak zelfs een beetje Gronings: Mijn
vader komt daar vandaan meester!
Één juffrouw die geen dove was in het Zeeuwse dialectlandschap sloot
spontaan de les af met Mariete van Surrender. En een groot deel van de
kinderen zong met de juf deze Zuid-Bevelandse tekst spontaan mee.
Inmiddels was er wat mond-op-mondreclame door de leerkrachten gemaakt.
En door de directeuren. Ja, zo gaat dat nu eenmaal. Vanuit het Toonbeeld
kregen Adri en Rinus het aanbod de andere helft te bezoeken in het komend
voorjaar. En daar moesten ze niet lang over nadenken. Nu dus even wachten
op de inschrijvingen van de andere helft van de Terneuzense basisscholen.
Me binnen d'r in elk geval klao voor, 'öör.
Rinus Willemsen
IN GESPREK MIE THEO RAATS
Wien is Theo Raats?
Ik bin gebore in 1947 in 's Gravezande in 't Westland. Mien voader kwiem
uut Brabant en mien moeder van Flakkee. Ze krege zes guus en ik was de
derden. Toen ak drié was bin me veruusd ni 's Hêêrenoek. En in dat durp
bin ik dus Zêêuw eworre. Di ze me aoles elêêrd wat ak most wete.
Nae mun HBS-tied ik twintig jaer bie Pechiney ewerkt en dirnae nog is
twintig jaer op een schole. Toen von ik ut welletjes. Op mun zestigste bin
ik estopt. Mè tussendeur ik aoltied tied evonde om te schrieven. Ik bin
ruum twintig jaer redacteur ewist van Ballustrada, een literair blad. Twi jaer
lank scheef ik iedere weke een column voe de radio en noe schrief ik korte
stikjes voe een dialecteprogramma van Omroep Zeeland. Vadder schrief ik a
jaeren gedichten die ak voordraege bie verschillende gelegenheden. En dan
ek nog twi romans ligge wir ak van oope a ze óóit uutegeve worre. Genoeg
werk te doên dus, ondanks ak mie pensioen bin.
37
