Aflevering 170 winter 2010
natuurverêêniginge. Noe weun ik ier a zo lank mer ik ao di nog nööit ewist.
De negentienden juli was ik 's ochens om zeven ure a an't Katse veer en
liep ik buutenom ni 't Goese Sas. Da vroege licht over d'Öösterschelde en
de slikken, tjoeng dat was mööi. Terug binnendeur wee over aol spannende
kroenkelpadjes en langs dat geheimzinnige vierkant'uus.
't Zag er noe nog a vervaole uut.
En noe e'k dust aoles eleope van da Kiekendiefpad. Het is een zogeni-mde
knooppunteroute. Je kopt een kaartje dirra aoles op stit en dan verzin je
je'n eigen rondje. A je aoles wil doe, dan moje dus werris wat dubbel lope,
me da geef natuurlijk nie. D'r stit a t't ruum vuufenzeventig kilometer is,
mè ik telde'n d'r we 'tnegentig. Ik liep over diekjes dir aj vroeger glad nie
mocht komme, over kantjes van 't land langs de mais, de terreve en deur
de bogerd. Ondertussen leerden ik de ni-men van de polders en ik zocht
tuus op oenêêr a ze inepolderd wi-re. Oe a t't land egroeie is, dat e'k aoltied
mööi evonde om uut te zoeken. De Oud-Sabbingepolder, een opwas, liep
ik in nog gin ure rond. An't lopende bedocht ik a dat voe die mensen in de
Middeleeuwen die a op zo'n klein eilandje eweund toch een ard leven
ewist mot Ze zulle wèe vee vis egete dienk ik.
Eén van de mööiste tochten gong langs de butenkant van de Egbert
Petruspolder. Di was ok een verrassing. Ik kwam bie een bord bie verhalen
op en di stoeng te lezen a't 'r op die plekke en i-ventje ewist was. De pi-len
en een steile kant kojje nog zieje.
A dat bord 'r nie wist ao, was ik di dus staer verbie elope. Bovendien
stoeng d'r nog op te lezen a de schepen die a di- kwi-me alléén me ni binne
konne a t't spriengvloed was. Nou ja, da za wè alléén op't leste ewist En
d'r was mè één boer die a t'r gebruuk van mikten. Da kan wè kloppe wan zo
grööt is de Egbert Petrus noe ok wee nie.
Toen a'k terug ni de fiets liep, die stoeng bie de zeilschole an Wolfersdiek
stoeng de zunne a'k langs 't Schenge liep a een bitje lêêge, me dan is't
buuten juust 't mööiste, dus ik von't nie erg. Bie 't Veerse meer terug an
ekomme kreeg ik juust nog een soort van kado wan de lucht kleurden glad
rööd en het wi-ter zodoende ok. 't Was effenof prachtig.
En è'k noe vee kiekendieven ezieje?
Nêêje, dat nie, me we vee kieviten, kauwen, reigers, buizerden en aore
mööie béésten. Ik wete wee vee beter as ëëst oe a t't land ier egroeie is. Ik
zag oe droog a t't dit ni-jaer is. Ik zag voe m'n gëêstesoge de mensen vaere
van de Heerenpolder ni Terlucht en aol die uren a'k et stik ni m'n zin.
Dirrom vin ik 't ok êêl leuk a'k toch om een kommetje koffie gong aloewel
a'k 't eigenlijk nie van plan was, bie de uutspanning van Buitenuit. Ik ao m'n
eigen a's of evroge wie a noe eigenlijk de anstichter was van da pad en dat
öörd'n ik di. 't Was Nelleke de baezinne di, die a allange bie het idee in d'r
ööd liep en toen op een Op Pad beurs tegen een kri-mpje an liep dirra ze
iemand zochte die zoiets wou organisere. Dust kiek, zo is't behonne. Hulde
an de mensen van het Kiekendiefpad.
Kloetinge, oktober 2009
Joos Heerebout, dialect van Zuid-Beveland
