Aflevering 170 winter 2010
Dat de piene nie was verdreve
Ja ma zei die, dat is 't verhael
Je mot et an je kont smaere en nie an je zael
Jaap Murre, dialect Poortvliet
't Kiekendiefpad
Overlest è'k een stiksje weze lope.
Da kwam zo: een paer jaer eleje stoeng d'r in de krante een berichtje a't'r ier
in de buurte een wandelroute e-organiseerd was. Het was over gewone wegen,
mer ok over diekjes en dreven. Kiek, da von ik noe 's êêl leuk. Ik ao in Engeland
a 's ezieje a d'r van die padjes dwars deur het land wi-re en iederéén mocht di
over lope. In de Grasduinen lees ik ok aoltied over mooie wandeliengen, me die
bin dan mëêstal ëël ergenst anders, in ieder geval nie ier.'
En noe da pad. Twi jaer eleje oa'k a 's een kaartje ekocht en een paer
dreefjes elope, vadder was ik nie ekomme.
Mè van 'de zummer vroeg d'r een vriendin of a'k meegong een stik van het
Pieterpad lope. Dat lopt van Pieterburen toet an de St. Pietersberg. Toen
docht ik a'k toch een bitje most oefene van te voren.
Dus't zodoende.
Da Pieterpad gong glad nie mi deur, me toen a'k êên kêêr an da
Kiekendiefpad begonne was, wist ik van gin opouwen mi. En noe e'k het glad
elope, aol die kilometers en ik kan zége, a t't goed bevoalen is.
Tuurlijk is't êêl gezellig om si-men te lopen, mè zeker a'k erregenst nog nööit
ewist bin, dan vin ik 't wè zo leutig om glad allêênig te wezen, 't Liekent net
of a je dan aoles beter ziet. Je kan je gedachten li-te gi- en vaneiges precies
doee zo a je wil.
Dat is dus wat a 'k edi-n
ik bin begonne op het stasjon in Goes. Dat is voe mien 't dichste bie. Noe
è'k di natuurlijk a mêër elope, mè op die maniere, mee 't kaartje in d'n
and, zoekende ni aole gele pieletjes op een groen borretje, (die zitte di
dus a jaeren, me ik oa ze nog nooit ezieje) dan lop je toch wee glad aars.
Bovendien was t't een zondagochend êêl vroeg en zo ontdekten ik a't het
Schuttershof dan een dicht ekken eit. Je kon't 'r glad nie in.
Nou ja, mee 't kaartje d'r bie was't nie zo moeilijk om de dri-d wee op
te pakken bie de kerreke. Bie de kaoje liepe de böötjesmensen in d'r
nachtgoed ni de wc en langs aolerlei achterofpadjes kwam ik bie de ouwe
zëëdiek en zo in 't Willeminadurrep.
Van di ni de zëëdiek was êêlemè een verrassieng. Kroenkelpadjes mee oog
geboomte langs een kantje van 't land. Oek over raaie noeme ze dat ier op
Kloetige. Stikke leutig.
Bie de zëëdiek kon ik nog langs een aore weg terug en zo a'k die dag een
móóie wandeling.
De twidde kêêr begon ik wee op het stasjon van Goes me noe ni d'aore kant.
Di was ok een verrassieng. Langs een smal padje kwi-m ik anêêns uut bie d'
ouwe rijksweg dir a'k nog nooit uut ekomme was. Achterom Terlucht en deur
een tunneltje kwi-m ik wee a over een smal padje di -r a'k nog nóóit ewist was.
D'r stoenge di aolemi-le móóie bossen die wi-re an eplant deur de Agrarische
