Aflevering 170 winter 2010
Branden was moeilijk. Niet te vee in nie te weinig, "t Vaarke wier taalkens
verleid zodat ten overa een beurte kreeg. Vö ons was 't branden et mooiste.
Lékker waarm.
Dan kwam "t koudste waarkje. De slachter most ten schrepe Dat dee ten
mit een grööt mes, in men vaoder goot dan mit een steelpannetje waeter
op zen anden in op~t mes. Verrekte koud was dat meestal. As ten di mee
klaer was, dan wier ten wi op zen urken op schóón ströö ehzet, in begon et
slachten. Êêst wiere de sluuven van zen poten aeld. Die waere vö den ond.
Ma wulder maekten der ok aoltied ene schóón, in di klove men dan op. Dan
men avast wat vö dat men zweerde krege.
De slachter snee eest zen kop der of, dan wiere zen pöten der ofehsnéée in
die
wiere ni de kapbak ehbrocht. vt Vaarke lag op zen buuk in de speklaege
wier openehsnéée tot op de rikstrienge. Dan begon volgens mien~t
gevaerlijkste waark. Kees an êne kant in men vaoder an de andere kant
trokke de snee op zen rik ope, in de slachter akte mit zen akmes de
rikstrienge vrie. Ik docht, as ten noe êên keer misslaet, dan ei men vaoder of
Kees gin viengers mi. t Gebeurde gelukkig nooit, in ik der nooit van oord
dat et wel es gebeurd is. De strienge wier der uutaeld in ni binne ehbrocht.
Wulder krege dan van men moeder aoltied een stikje van de staert.
De keu lag noe ope op "t stróö. Dan kwaeme "t arte, de nieren in de
lever an de beurte. De daarmen in de blaeze kwaeme di nae. Ie ok
nog een pezerik. Die wier der uutehsnée in in "twaegenuus opehange.
Di smoutte men de zaege mee in. De slachter snee "t vaarke noe in
stikken in wulder droege aoles ni binne. Di begon "t eigelijke slachten.
Men vaoder in de slachter naeme een borreltje vo den aesem.
3
Di over nog een klein verhaeltje. Vo dat Van de Bout slachter was, was
Stoeltje slachter. As die een borreltje kreeg, zei ten aoltied: ,,Een aolfje ma."
Ma dat zei ten aoltied asH glas a vol was. Toen ten op de Prommelsluus
most slachte, zei ten dat ok. Den baes, dat was Gert van der Sluus, zei:
Di ik gin aarg in, dan neem ik den dezen ma". Toen kreeg ten een aolfje.
Laeter ei ten der nóg wel êêntje oad, dienk ik.
~t Spek wier in móóie rechte stikken ehsnee, in ni de kelder ehbrocht.
Men vaoder gieng dan~s aevens mit de stallantaern bie zen, aoles zoute
in in de spektonne doe. Van de stikjes die der ofehsnéée waere wier
woste ehmaekt of kwaeme saeme mit de lever in kop zonder zen oren in
de kookpot. Drie uren duurde dat koken. Van de lever wier leverwoste
ehmaekt, in de kop wier uutehbêênd. De eesens wiere appart ouwe in van
de rest wier kop ehmaekt. Ik kan dat nie presies vertaale omdat ik dan
aoltied a ni schole was. Men vaoder maekte in die tussentied de daarmen
schóón. De dikke daarmen aete men op, in in de dunne daarmen wier de
woste ehdraoid. Dat schöönmaeken dee ten aoltied in de vaert. En vrêêd
koud karwei was dat. As men uut schole kwaeme dan krege men een
stikje zweerde. De buurkinders krege dat ok."s Aevens krege men een bal
woste op de boteram. Dat was een fêêst, want woste krege men alléén ~s
zondagssochens.
Onze rouwverwaarkieng was toen verbie want de keu was vrêêd lekker.
Harry Bóót, Zierikzéée, december 2009
