Aflevering 170 winter 2010
boulevard te gaan zitten kijken en hij heeft het gevoel dat hij de boten, op weg
naar Antwerpen, kan aanraken.
Rondritten door Zeeland - de Midden-Zeeland Wester-schelde-, Schouwen-
Duivelandroute, bijvoorbeeld, bieden geweldig veel afwisseling; en wie
onderweg afstapt bij een dorpscafé krijgt waarschijnlijk niet direct een verfijnd
menu voorgeschoteld... maar de koffie is altijd goed; en de
waard, of de waardin, of de overige bezoekers zijn altijd bereid tot een
praatje. Misschien is dat nog wel, wat het meeste in Zeeland trekt: men
heeft er nog de tijd. En de rust die in Zeeland niet week is en niet slaperig,
maar eerder stoer, deelt zich mee aan een ieder die er op bezoek komt. Hij
ervaart dat bezoek dan ook als een tonicum en zal er, terug in zijn dagelijkse
omgeving, wéér van willen drinken. Nogmaals; hij moet zich haasten... want
anders is de fles leeg...
Zo herinnerde de in 1993 overleden Kees Scherer zich een jeugdreis naar
het land van herkomst van zijn moeder. Hij ging later terug en schreef
daarover:
Strandje van
Wemeldinge in
voormalig tijhaventje,
in 2010 verdwenen
als gevolg van de
dijkversterkingswerken
(foto H.M.D. Dekker).
Vlak voordat ik Wemeldinge verliet kwam een vrouw in Zeeuwse klederdracht
mij op de fiets tegemoet. Ik keek naar haar gezicht en het was alsof ze op mijn
moeder leek. We hebben elkaar begroet, want dat doe je nog daar, maar ik
heb nog spijt dat ik niet even met haar heb kunnen praten. Ze leek zo op dat
portret van die jonge vrouw in klederdracht dat in ons huis op de schoorsteen
stond. Maar dat is allemaal voorbij: dat ouderlijk huis, dat portret en in de
oude linnenkast die prachtige bloedkoralen en de gouden pennen voor haar
muts. Alleen die herinnering van zo lang geleden is gebleven.
Meer informatie over Kees Scherer (1920-1993): www.keesscherer.nl
