VERHALEN EN GEDICHTEN
Aflevering 169 najaar 2010
Muzen
Toe dat ons de keuken êêmae moste uutrume kwaeme d'r twT döósjes mit
gifkorrels uut 'n kasse. Eêst mö je dan 's goed kieke waer of dat ok wl vö
was in 't stieng d'r op: tehen uusmuzen. Gelokkig ma, want anders aode
m'n 't misschien wè dü de slae edae. M'n aode jaeren elee muzen op zolder
in je kon ze aalke nacht ööre loape. Ma nae 't strooien van die korrels was
't getrippel rap of'eloape in miek de vrouwe mien nie mï wakker mit de
woorden: ze loape d'r wl. In noe ao ik twT van die doosjes in mien anden.
Waerom twêêë? Ik kon 't m'n eihe nie ml euhe. Ik ao gin spiet da'k 't verhif
gebruukt ao, ma wè da'k 'r dudelijk vees te vee van ekocht ao.
Twint da'k daerover zat te dienken kwam 'n dêêl van mien jeugdjaeren in
m'n erinnerieng. Net zö-as noe bie de kinders anêêns geknikkerd mot 'ore
was 't toe anêêns mode om muzen t'ouwen. Witte, om percies te wezen. In
nae vee zeuren, want moe ao 't nie op muzen behrepe, brocht mien oudste
zuster van d'r waark twT witte muzen mee. Ik dienke noe dat de vint die of
ze eheven ao d'r graeg vanof wou. Dat krieg je as je ouwer 'oort, ma toe
docht ik daer aghêêl nie an. Maansenlieve, wat was ik d'r blie mee. Allëënig,
m'n aode gin glaeze bak om ze in te laete wonen. Dust dan ma in 'n
kartonne dööze. Ze mochte d'r aalke dag even uut in dan dee ik ze op mien
schoeren zette. Dan duurde 't nie lank of ze krope nae bove in snuffelde in
m'n aer.
't Is lank goed ehae, tot dat ik op m'n verjaerdag van 'n vriendje 'n
bruunhrieze muus d'r bie kreeg. Die was nie zó tam as de witte, die ao 'n
vrie'eidsdrang. In dat wier gauw dudelijk, want 'r kwaeme vee ochtenden
dat de muzen d'r eihe vrie eknaegd aode. In 'n oek van de dööze aode ze
dan 'n gat emaekt. 't Was vrêêselijk moelijk om ze trug te vinden- ze krope
achter de plaete van d'n aerd- in nog moelijker om ze te vangen. Ze moste
d'n aerd verzichtig 'n endje naer vore schuve tot ik t'r mit mien dunne
aarmpje tussen kon. In dan ma perbere ze te pakken te kriehen.
Nae 'n stuitje waere ze aomè verdwene, tot mien grööte verdriet. Moe vond
't ok nie leutig, ma laeter è'k emaarkt dat ze goed tenêêl kon spele.
Dat muusje ao nog wè 'n staertje.
Mien vaoder was postbode eweest in daer aod 'n nog 'n lange cape van
over'ehouwe. Jao, vroeher kö je teminsten de postbode nog an 't uniform
'erkenne. In mien jeugd 'oorde dae nog 'n cape bie mit ëêl grööte zakken,
ma de cape was nie ml nöödig in ieng onhebruukt a 'n paer jaer in de
biekeuken.
Moe lag op de bank, die was an 'n slaepje toe in ik aelde op d'r vraehe
de cape om die over d'r ene te laahen. In net op dat moment kwam d'r
uut êên van de zakken 'n muus die neffen moe op de bank belandde.
TwT tellen laeter stienge d'r twT vrouwen (moe in m'n zuster) op 'n stoel
te schrëêuwen van de schrik in zat ik achter de muus an. Ik d'n nie te
pakken ekrehe, ma ie is nööit mï vö d'n dag gekomme. Misschien was 'n
zaalf ok geschrokke van 't leven dat die wuven mieke!
Henk Blom (dialect Schouwen)
