52
Aflevering 169 najaar 2010
toegezongen had, liep hij vrolijk naar de geldla en gaf ik Wannes een stoot,
die toen zijn beurs open deed om een paar centjes van de lachende man te
ontvangen.
Ik moet zeggen dat het lekker liep. We kregen steeds meer plezier in het
spelletje. Ik kreeg de indruk dat deze voorspoed vooral aan Wannes te
danken was, die zo charmant het beursje presenteerde, dat bijna niemand
het lef had er niks in te doen. Aan het einde van het eerste straatje zei ik:
'Wannes, je knapzak begint al bol te worden!'
De Molenstraat van die dag is onvergetelijk. Ik kan intussen de rommelpot
beter hanteren en had de moed om luider te zingen.
Voor het toppunt van het spelletje zorgde Dries de paardenkoper.
Kennelijk was daar een feestje. Ik denkt dat iemand jarig was. En het klonk
zo mooi in die grote gang van Dries. Ik had de moed om al mijn registers
open te zetten. En ik genoot van de sonore bassende begeleiding van de
rommelpot. Ik zag dat Dries stond te genieten en toen het liedje uit was een
kwartje in de beurs van Wannes deed. En toen zijn vrouw kwam kijken wat
er gaande was zei hij: 'En als je het nou nog eens doet, dan krijg je weer
een kwartje.' En toen één van de dochters intussen aan kwam lopen, moest
het nog eens gebeuren. En weer kwam er een kwartje.
'Zo is 't genoeg,' zei ik toen we weer op straat stonden. 'Ik heb geen spuug
meer en we hebben geld genoeg. We gaan wat drinken.'
En zo gebeurde het dat mijn moeder het verhaal aanhoorde, in het zakje
van Wannes keek en mij enkele stuivers gaf.
Even lager zag ik Wannes op weg naar huis, de hoek van de straat om gaan.
Ëén hand beschermend tegen de buidel.
Ko Stoutjesdijk
Poepoe in de mode
Jae, 't is wel een raore naem, Poepoe, mar dat kwam zo: toen der ouwste
Dicky Poortvliet kleinkind begon te praeten, zei die altied Poepoe tegen d'r. In omdat
als kind. iederéén dat zo leuk vond, was ze Poepoe gebleve.
In voor de kleinkinders was 't huus van Poepoe een plekje,
waer je mit al je kinderzurgen terecht kon. In noe ze d'r
man kwiet was, had ze vertier an heulje. Noe waere 't
gröötendêêls al hêêle mèsen, mar toch wiere bie Poepoe alle
goeie in slechte gebeurtenissen uuutvoerig besproke, want
Poepoe had tied in geduld in wat méér zeit begrip voor de
halfwasse mènsekinders.
Noe zat Willy bie d'r, teminste as je dat zo noeme wou. Ze
was vuuftien in daer kan je niet van vèrge, dat ze rustig op
een stoel naest gaet zitte, vooral as ze wat te vertellen had.
'Poepoe, kiek 's, wa 'k gekocht hao. Ze haelde 'n klein pakje
uut d'r tas, nou ja tas, 't was 'n vierkante lappe goewd mit 'n
koord d'r deur, mar ellè, iederen tied is aores.
Gröös vouwde Willy het pakje ope in wat kwam d'r uut?
'n Brêêjen band mit 'n geblomd zakje d'r an.
'Vind je 't géén schatje, Poepoe, mit die blommetjes in dat
kantje langs 't elestiek?'
'Jae,'t ziejt 'r leuk uut, mar wat is 't noe eindelik?'
'Weet je dat gëënëêns? Da's 'n tangaslip.'
'Mar kind, wat doe je dan daer dan mee?'
