Aflevering 168 zomer 2010 43
mee jonges dus. Ach, ik kon men eihe ok goed vermaeke om zo te zehhen
en dat oare mee jonges, dat 5 den tied nog.
De bloedrooie steen verdwient in m'n broekzak en tuusgekomme za'k 'n in
een glaeze pot doeë, bie de verzaemeling.
Jaeren laeter stae ik wee in de dreve. Zonder ond. Twi kleine jonges bin
tuus bie der voader. Ik mot even een luchje
scheppe en waer anders as ier? Ik stae mee
men öhen dicht en ik luustere. Meeuwen in
de varte, op de eilandjes in 't Veerse Meer.
Een fezante op 't land. Schaepen mee der
lammetjes an de diek. Koolmezen in 't bos.
De heluden bin 't zelfde. Ik snuve de lucht op,
men öhen nog dicht. De geuren lieke 't zelfde.
Ik doe men öhen open en wete dat er vee
dingen onherroepelijk veranderd bin.
Havenfront Kortgene. De Spuikom. Bungalows
bie camping de Paerdekreek. Bienae der
op de akkers, di a ik noe langs löpe, riante
here'uzen hestae. En een weun-zurg complex
persies neffen 't of van men voader en
moeder. Ik mag ope dat de boer tot in lengte
Een dreve onder 'n van jaeren deze akkers nog ploegt en inzaoit. Ik mag ope dat 't of van men
diek mee boöme (foto ouwers ier bluuft.
Rinus WillemsenMeschien is 't zo, dat de éne mens wè helukkig wordt van nieuwbouw op
idyllische plekken, en den oare mens nie. En ik ier hin rechten, ik bin ier
alleen mae hebore en opgegroeid en verknocht an et landschap. Kon et mè
bluve zo a 't was. Ok dirom za 'k ier nog vee loöpe, om in te kunne aesemen
wat a ier is. Dat gae nog net, a mo 'k voo bepaelde dingen dan letterlijk men
öhen slute.
Noe docht ik toch da ik van deze wandeling zou opknappe, blieë zou worre.
Mae ik voele men eihe juust treurig, a 'k dan een fezante oare roepe. Men
benen wege as load. Men rondje is gedae, ik mo wee terug naer 'uus. Een
tiedreize 'k nie gemaekt deze keer. Et ging nie.
Mae ik ier a zo vee helöpe, en zonder moeite hedachtevluchten gekrege.
Wilt dat noe nie mi lukke, omdat der zovee veranderd is? Bin ik soms
veranderd, tevee groöt mens geworre en te weinig kind gebleve? Nee, dat
kan 't nie weze. Et kind schreeuwt arder as a 't groöte mens redenere kan
over veruutgang en verbetering.
Ik neme deu men öhen de nieuwen anblik waer. En in men ziel uust nog
oaltied et ouwe.
Dus a'k deu de dreve wil loape tiedreize, mo 'k voortan men öhen slute? Of
eel varre veruut dienke, dan is 't nieuwe ok awee oud geworre. OfIk
weet 't nie.
De volgende keer beter, dan gae 'k et wee probere.
Nou, allee, zeg ik tegen m'n eihe. Medeem aj' tuuskomt dienke ze da 't er
ik weet nie wat opdoet. Veranderinge ouw je nie tehen. Di oef je nie om te
brullen, dat gebeurt toch wè.
En zo redenerend loöp ik awee terug den aprel op nae de Torendiek.
