Aflevering 168 zomer 2010
geteerde weg, dan wordt et dreve. Et ei flink gerehend an et land te zien.
En an de dreve te zien. Gae ik der wè deu mee men heweune schoenen - ik
docht natuurlijk nie om laezen. Een ond ei gin laezen nodig, die loopt a te
drissen deu de slik. Der achteran, schoenen kaj ok schoonmaeke.
Der mot nog a wat gebeure wil ik nie deu die dreve gae. Ier is iets, wat nie
te verklaeren valt.
Ier stijgt geschiedenis op uut de bodem. Ouwe geesten kom ik ier tehen die
me doe verlange op te gaen in et meest anwezige element, de klei. Ier loöpe
is tiedreize, en oal men bagage è'k bie men, mae et weeg nie. Of et kan ok
da men bagage der bie de bocht ofgevalle is.
Kieke wè op de terugweg of 't nog meegaet. Belangrieke is 't nie, vee
belangrieker is et gaen over deze landweg.
Wirom? Wirom weet ik toch zo zeker da ik tuus bin as ik deu de dreve gae?
Ik mot men schreden di nae toe richte, bie heil en bie onheil in men leven.
Om te vieren, of om klaeransie te maeken mee men eihe. Een eel effektief
soort van bidden, zeg ik mae. De zaeken op een rijtje zette. Da ik di h'd loap
te zoeken, dat dienk ik nie. Eest docht ik dat zelf ok wel 's, mae dat is nie
zo. Et is ok nie te benoemen wat daer is voo mien. Ik wille 't gin naem geve,
omda iedere benaeming tekort schiet. Ik worre ier steeds herbore, en a'k
sterve, dan liefst ier. Da ze men opraepe uut de dreve, eens.
Zo varre drief ik, de sliknatte dreve is een modderbaene mee diepe plassen,
tuus gae ze dienk ik nie lache op den ond, mae ik was net in't verleden en
ineens wee in de toekomst en noe is 't zeumer in een kurkdroöhe dreve.
Zo bedienke ik dat. Seizoenen en tieden, waerneming en herinnering vloeie
moeiteloos over in mekoare. Ik d'r niks aors voo nödig as ier te löpen.
Ik oare fezanten roepe, as ik terugdienke an de vorige zeumer. An welke
zeumer trouwens nie. Medeem za'k nog vee werk an die schoenen,
overigens.
De dreve wordt rehelmaetig verard mee hriendkeien. De vurmen of de
kleuren trekke men andacht. Mee men oöd nae benee loap ik. Ik kieke nae
de hrond, ik zoeke stenen.
De stenen die ik opraepe, wil ik leze. Doe ze nie open, of ik nie, dan lihhe
ze een paer meter varder wee in de slik. Best kans da die ronde zwarten
die net de grond wee rocht, van 't voorjaer wè meegaet, mocht ik 'n wee
tehenkomme. Noe sprak 'n nie tot mien.
Een rooien wel. Die vlamde op uut de slik. Bloedrood. Dat is: zurhe daj nog
bloeit, wan kinders kaj nog nie hebruke. Zo bedienke ik dat en et ei zin.
Aj nog tuus weunt, moj dat nog nie Ik docht er toch a over om der nooit
te kriehen.
Dat kon aors loöpe, mae verlöpig stong dat vast. Gin gedonder mee jonges.
Overigens was ik lange tied ok wè in de overtuging, dat er hin één nae mien
wou kieke.
Dus toen a'k es mee een jongen an een diek belandde, snapte ik daer
achterof niks van. Et was wè leuk en spannend, mae wat most ik der
mee? Noh es zoiets? Tuus waerschuwden men ouwers wè; je dienkt er
om ee, daj'nie te varre haet. Ja, ik docht er wel om. Ik wou nog best meer
ontdekke, mae was op men doöd om zwanger te raeken.
Ik wist dat der een meisje bie ons uut de klasse zwanger was. Ik wist ok wat
voo kant ik zelf wou opgae. En di was vrie'eid voo nodig. Verlöpig gin sex
