Aflevering 167 voorjaar 2010
errebezems deu ons keelgat laoten gaon. Eel toevallig kwam de eigenaor
de dag daorop in de werkplaots bie m'n vaoder. Ie zei tegen um dat tie zo'n
strop had aa. Ja zei vaod'r wat aa je dan, waorop at tie zei da ze van zijn
errebezemveldje de riepe gestool'n aden. En zei die: 'k Zou dur tog zeek'r
we un siepje of vuve had en". Ik en mü mao zo stille mogeluk houën, wan
'k wist vanself hoet oe at de vurke in de stele zat.
Un andere kjeer aalden mü un grap uut mee un paor kammeraods Un
paor jongers vroeg'n of mü mee giengen boog'ren bie Bent. Njee zeiën mü,
mun en dur gjeen zin in. Mao me aden un ander gedagte. Toen a tie jongers
even weg waren giengen mü stiekum dezelfde kant op. En toen a ze eemaa
in dun bogaort waoren giengen mü vee tekjeer alsof me Bent, de eigener
waoren. Daornao zett'n mü ut op een lopen om zo gouw mogeluk trug op
't durp te komm'n. Even laoter kwamen de jongers dao ook. Wieder zeiën
da mü 't aarig vonnen da ze geen een appel meer aden. Toen kwam udder
verhaol los. Bent aa udder al gouw ontdekt en was vreed kwaad, die aa
van die grote schreeuw'n gegene en geroep'n da tie sü an zou gene bie de
pliesie. Ze konn'n mao net ontkomm'n en aden geen een appel. En Tom die
aa ekstra peg. Hij moest even en zat net mee z'n broek af, die verschrok zo
van Bent da tie mee z'n gat ik de tiengels viel. Ze bin niet tewete gekomm'n
da ut nie Bent was, maa wieder die a zo'n leev'n houën aden.
In dun oorlog gieng ik van de laogere schole nao de ambagtschole. Dao
stieng un stik afweergeschut op van de Duitsers dus elema veilug was ut
eigeluk nie. Agter de schole lag wa munnusie voo die proppeschieter. Noe
gaonk ut nie vedder over die schole enne en ook nie over die Duitsers, mao
wè un paor diengen schrieven da 'k daa meemaokt'n.
Iedereen oumens weet dat tur in dun oorlog vooral op 't leste biena niks
mjee te koop was. Geen kleer'n, geen eet'n en zeek'r geen snoep. Noe aa
un drogist in de buurte van de schole kokertjes mee tabletjes mee un
sukeladesmaokje an. Mao het waoren eigeluk tabletjes teeg'n verstoppienk
van jun ingewann'n Verschillende jongers kogten zo'n kokertje. Ik en dur
ook van geproov'n en 'k moe zegg'n da ze hoet smaokt'n. Mao daa waren
jongers die het eele kokertje leeg aten. Da liep natuurluk bekaaid af ee. Die
konn'n op de plee bluven zitt'n. Ik was gelukkug zo slim gewist om dur
mao een paor van t' eten.
Ik en wè un andere stomme streek uuthaal'n. Mun vaod'r die snee tubbak
voor mens'n die at ta zelf in udderen of laoten groeien aden. In dien tied
mogt un jong'n van mun leeftied nog nie rook'n. Dus ik aan tubbak gepikt
die a mun vaod'r gesneë'n aa en zou un suhhretje rook'n tussen de middag.
Mao 'k aan daa geen erge in had dat da eele zwaoren tubbak was. En ik
wier daa tog slegt van. Kwier zo wit as un liek. Ik dogt da kom nie hoet.
Mao de schole gieng in en ik most nao binn'n vanself. Binn'n wier het nog
erreger. Daorom zei ik teeg'n dun dirukteur da 'k mü nie lekker voeld'n,
mao 'k zei dur nie bie van wa. Ie zag natuurluk ook da alles voo mun ogen
draoide. Die vroeg of ik kanse zag om op de fiets naor uus te gaon. Toen zei
ik "ja", wan ik wist da 'k in buutenlugt wa op zou knapp'n. Dus ik naor uus.
Ik dogt da en mü ook wee had. Ik zei tuus da 'k nie lekker was. Noe aan 'k
mun fiets klakkeloos neergegooid en vaod'r most erregust nao toe en pakte
mun fiets davoo. Toen at tie trug kwam zei tie: 'k Weet a waorom jie nie
lekker was". Ie aat ut doosje mee tubbak gevonn'n in mun fietstasse en stak
ut triomfanteluk nao boov'n.
Jan L. Platteeuw, dialect Land van Axel
