Aflevering 167 voorjaar 2010
Jan zat op de voorste rij rechts in de banke. Kazze, de mjeester van de
klass'n vuuf en zes aa de gewoonte om mee z'n gat op het tafelgedjeelte
van Jan z'n banke te gaan zitt'n a tie iets vertelde. Jan was da beu en zei
tegen ons: 'k Gaon dum vanmiddag wel enne". En de mjeester was net
begonn'n mee un verhaol af te steek'n, a Jan un grote rooie zaddoek uut z'n
broekzak aaide. Die vreef tie un paor kjeer over z'n gezigt. Toen zei kazze
"Doe dat vieze vod weg". Waorop Jan zei: "Ja maa mjeester je spoeg zo
vee weeg'n". D' eele klasse schaterde het vanself uut van't laghen. Kazze
kwaod en zoas altied kwam as antwoord: "Verdwijn in die hoek sukkel".
Daa aa Jan al op gereek'nd. ledereen wist dat de naom kazze zun shelnaora
was.
Noe a me ut tog over die mjeester en, die was teeg'n z'n pensjoen.
Daorom stieng die in de winter altied mee z'n kont voo de kaghel. En daa
stieng maa één kaghel in de klasse. Daorom bleef dur voo ons weinig
wermte over. En in mien kinderjaoren kon ut verrekt vee vriez'n.
Ik en ook nog is un keer had da'k un jongen naor uus most briengen die
a in z'n broek gekakt aa. Noe za je zegg'n waorom moes jie die nao uus
briengen. Da kwam zo, m'n vaoder was fietsemaoker en die jong'n z'n
ouwers waoren klant. Dus daa kon m'n vaoder nie onderuut wan un klant
wou je nie verspeel'n. Ik aan dur ieseluk de pest an, die jong'n stonk as un
rotte koe.
Ik en ook nog is un stomme streek uut haal'n. 't Was in de oorlog en ik wou
is stoer doen. Daa reeën een paor Duitsers op de fiets voobie de schole. En
die gieng net uut. Ik riep rotmof, rotmof. En omda tie geen Ollans praotte
beduujden een van die dank op de stange van z'n fiets moest gaon zitt'n
dan zou die me meeneem'n. Ik dogt bie muneig'n, weg jong'n, da nooit en
ik ging un oekje om en kroop in un verkenskot. Toen ank de kust veilug von
gieng ik nao uus. Daa kwaomen ze gouw aan de wete wa tur gebeurd was.
Ik kreeg ze flink uutgemeet'n. Laoter begreep ik pas oe gevaorluk da was
gewist, wan in den oorlog kon je deu un kleinigheidje leluk in probleem'n
komm'n. Toen ank 's middags op schole kwam kreeg uk van de meester
ook nog is op m'n kop.
In dien tied dank op schole gieng aad iedereen nog un bienaom. Dun enen
kon daa mee leev'n dun and'ren nie. Zo was Marien Drabbe op 't fort wao
a sü loere teeg'n zei'n. Ut was een ouwen errebeier, un braove man, maa
die kon dur nie teeg'n da tie uutsgoll'n wier. Dan wier die man kwaod, ie
zwol op as un puut. Ook a je Arjaan teeg'n um zei dan was't a van't zelfde
liedje. Ie gieng dur zelfs voor naa de mjeester op schole. Ut ielp allemaa
niks. Ook bie mun vaod'r kwam die un kjeer in de werkplaots, maa daa aad
tie ook geen sukses. Zo gieng uk is un kjeer zwemm'n mee un paor jonger:
Me waor'n op wegt naa de botkille en ie kwam net uut de nuze. Me konn'n
natuurluk nie laat'n om te sgell'n op um. Ie kwam op ons afgestoov'n en zei:
"Ik komm'n zo agteran en ik za judder amma verzuup'n Maa wien a mü
nie saog'n was Merien.
Noe un eel ander verhaol. Me zaoten a in d'oogste klasse, 't was najaor er
mü giengen af en toe boog'ren. Da was de gewoonste zaok van de waereld.
We boogr'den appels, mao soms ook noot'n en errebezems.
Op un zondagmiddag gieng uk mee un paor kammeraods un ende loop'n.
Een van ons kwam op 't idee om errebezems te gaon eten op een veldje in
de kouwepold'r. Me wisten biena zeek'r da de man van wien ze waoren
nie zou kommen, wan die was nao de kerreke. Mü en die middag eel wa
