Aflevering 167 voorjaar 2010
Van Jan Lauret (Hoek) ontvingen we de volgende bijdrage.
De wete
Pietje de Brêê was liekebidder. A 't er iemand dööd was, most ie in de
buurte de wêête doen. Dan konnen de mensen de blinden op een stuuk
zetten. Uut respect voor d'n dooien. De kinderen mosten mao wa vedderop
gaan spelen. De visboer en de groenteboer konden aan de blinden ziene
dat ze wa minder ard mosten roepen as da ze gewend waoren.
Pietje most naturlijk we netjes zeggen wie ao t'r dööd was, ee. Johannes
Adrianus van de Velde, bievööbeeld. Dan vroegende mensen soms: wien
is da? Wannes den Beer natuurlijk, mao ja da kon je as liekekbidder
zöö nie zeggen, ee. Pietjes was een slim vintje. Ie kenden de buurtjes van
't durp op 'n prikje. Ie liep z'n ronde dan zöö, dat ie de mêêste kans ao
op een borreltje ier en dao. A tie d'r ergens êêntje aangebooien wier, zie
tie vöö 't mooi: NTeë, 'k moe nog een êêle ronden, ee." Mao vöö a 't flesse
wêê opgeborgen wier, zei tie vlug: "Alli, êêntje dan. Staondebêëns." En
dan kipten die z'n neutje achterover en ieuw z'n gloasje nog es bie. 't Kon
gebeuren, dat ie aan 't einde van z'n ronde nie zo vast mêê ter bêên was.
Ook z'n prevelement was dan nie mêê zöö zuuver. '"k Kommen zeggen, da
Wannes den Beer dööd is," zei tie dan, in plekke van: "Naemns de familie
doe ik u weete van het overlijden van den heer Johannes Adrianus van de
Velde."
Op 'n kêêr most ie aon 't ende van een ronde die nog a spiritueel verlööpen
was, nog nao dad uusje van Wullem en Sanne de Kraker, ïéma aon 't ende
van de Binnendiek. Ie zag t'r 'we een bitje tegenop, mao 't most toch
gebeuren, ee. Acht kleine jongers aodden ze dao, bie De Kraker. Vöö de
deure van de kêête stongen mêê tie van vaoder en moeder d'r bie, tien
paor klompen.
Pietje liep, zöö hoed en zöö kwaod a 't gieng, dien diek af, nao de deure
van de kêête en stuukten, kop over klööten over de verzaomelieng klompen
mee deur en al noa binnen...
D'n êêle familie zat aon de slao mêê spekjes en ze verschrokken natuurlik
vrêêd van da binnen stukende ventje. Pietje kwam moeizaom overènde,
keek mêê z'n d'n alcohol vertroebelede verkesöögjes in de rondte en
zei: "Noe zeg ik niet wien a ter dööd is ook." Ie draoieden z'n eigen om,
schopten wa klompen opzieë en strompelden d'n diek wêê op. De familie
De Kraker zat stokstief aon tafel. Even laoter lachten ze mêê z'n tienen zöö
ard, da Pietje die ao a een flienk ende op weg was, 't toch nog kon öören.
Wien doe ta noe," zie tie, "lachten ao 't er iemand dööd is?"
Vrouw De Kraker ei dien zelfde aoven nog de blinden op een stuuk gezet,
want ze wist natuurlijk a lange dat Wanner den Beer dööd was.
